Κυνήγι

Μου είπε κάποτε ένας φίλος:

"Όταν κυκλοφορείς με φωτογραφική μηχανή, είναι σαν να κυκλοφορείς ένοπλος".

Είχα καθήσει αρκετή ώρα στις όχθες του ποταμού Άρδα απολαμβάνοντας το τοπίο και φωτογραφίζοντας διάφορες χρονικές στιγμές του ηλιοβασιλέματος έως ότου ως άλλος κυνηγός πέτυχα το καλό θήραμα.

Παραμόνευσα αρκετά και τελικά πέτυχα.

Το "θήραμα", βεβαίως, παραμένει ζωντανό κι ανυποψίαστο για το ότι υπήρξε στόχος του ερασιτέχνη φωτογράφου.

Το κυνήγι έχει πολλές διαστάσεις που δεν είναι όλες αιματηρές.

Στόχος οι απόγονοι

“- Πάρ’ ένα σβώλο, Μήτρο,
και διώξ’ εκείνα τα σκυλιά, που μου χαλούν το φύτρο.
Ο χερουλάτης έφαγε τ’ άχαρα δάχτυλά μου
και στην αλετροπόδα ελυώσαν τ' ήπατά μου.
Δυό μήνες έρρεψα εδεδώ, εσάπισα στη νώπη
μ’ αρρώστια, με γεράματα! Βάσανα, νήστεια, κόποι
γι’ αυτό το έρμο το ψωμί! Και τώρα που προβαίνει
σγουρό, χολάτο από τη γη, που πριν το φαν χορταίνει
τα λιμασμένα μου παιδιά, να το πατούν εμπρός μου
με τόση απίστευτη απονιά οι δυνατοί του κόσμου!…
Εξέχασες και δε μ’ ακούς;… εσένα κράζω, Μήτρο,
διώξε, σου λέγω, τα σκυλιά, που μου χαλούν το φύτρο…
- Είναι του Ρήγα, δεν κοτώ… Για κοίτταξ’ εκεί πέρα
να ιδής τι θρώς που γίνεται, τι χλαλοή, πατέρα!

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Φωτεινός


Κι αν δεν μπορώ να φάω εσένα, θα φάω το φύτρο σου.

Κάπως έτσι καταλαβαίνω την τακτική του κάθε εισβολέα.

Στο σημερινό post βεβαίως θα διαβάσω τον Βαλαωρίτη κάπως μεταφορικά.
Θέλω να πω ότι θα σκεφτώ το φύτρο σαν σύμβολο των απογόνων.
Νομίζω ότι ως έλληνες έχουμε μια τάση ν' αντισκετόμαστε σε ένοπλες επιθέσεις, αλλά καταβροχθίζουμε με βουλιμία οτιδήποτε εισβάλλει "ειρηνικά" μέσα στο μυαλό μας με σκοπό τη διάβρωση.

Μόνο που την ειρηνική εισβολή τη δέχεται κάποιος ενυπογράφως.
Ο,τι φύτρωσε μετά τους παλαιούς που ήξεραν ν' αντιστέκονται (όχι όλοι, αλλά αρκετοί) τώρα ζει σε μια νωθρώτητα, μέσα στο πλυντήριο των κουτσομπολίστικων εκπομπών, της σαχλαμάρας και του τσαρλατανισμού.

Και δεν υπάρχει Μήτρος για ν' ακούσει το κάλεσμα.
Κι αν πεις για σβώλο, τότε χαθήκαμε.

Θωμάς

Συνεχίζω ακόμη στο πνεύμα των ημερών και θέλω να γράψω κάτι για ένα ζήτημα που συνήθως βρίσκεται σε δευτερεύουσα θέση αυτές τις μέρες.

Ο άπιστος Θωμάς.
Δεν μου αρέσει αυτός ο τίτλος που δόθηκε σ' αυτόν τον μαθητή. Μου θυμίζει θρησκευτικό πόλεμο (φωτιά στους άπιστους κ.λ.π.).

Ο Θωμάς αμφέβαλλε για το γεγονός της Ανάστασης. Πείσθηκε όταν ψηλάφισε τις πληγές. Ήθελε όχι μόνον να δει τον Αναστημένο, αλλά και να βεβαιωθεί με όλες του τις αισθήσεις ότι ήταν Αυτός.
Σήμερα δεν έχουμε και πολλούς σαν τον Θωμά.
Αυτό θα συνέβαινε είτε επειδή οι περισσότεροι πιστεύουμε στην Ανάσταση είτε επειδή είμαστε ανίκανοι να υπάρξουμε ειλικρινά όπως ο Θωμάς.

Κάποτε είχα μια συζήτηση με κάποιον που δήλωνε άθεος (προτιμώ τον όρο "αντιθεϊστής").
Εγώ υποτίθεται ότι ήμουν ο χριστιανός της παρέας.
Με ρώτησε ο άθεος: "εσύ πιστεύεις στην Ανάσταση;"
Του είπα ότι αν πίστευα πραγματικά δεν θα ήμουν όπως είμαι. Θέλω να πω ότι κάποιος που βρήκε το διαμάντι δεν μετράει τις πενταροδεκάρες. Θα πει ότι αυτός που πιστεύει πραγματικά στο σημαντικότερο γεγονός που αφορά το οντολογικό ζήτημα σίγουρα είναι κάτι τελείως διαφορετικό στην καθημερινότητά του από ό,τι βλέπουμε γύρω μας. Όλα τα μικροπράγματα (χρήμα, δόξα, βόλεμα, ασφάλεια κ.λ.π.) δεν θα τον άγγιζαν επειδή δεν θα έχει πια τον φόβο του θανάτου.
Συνέχισε ο "άθεος" και με ρώτησε γιατί μιλάω υπέρ κάποιων πραγμάτων που άπτονται του χριστιανισμού.
Του είπα ότι προσπαθώ να είμαι τουλάχιστον ένας Θωμάς.

Σήμερα οι περισσότεροι αυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί εκστασιάζονται τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου και νομίζουν ότι πιστεύουν στην Ανάσταση.
Ύστερα βυθίζονται σε μια μίζερη καθημερινότητα, ολόψυχα δοσμένοι στη μικροψυχία και στο κυνήγι όλων αυτών που ο Ιησούς περιφρόνησε. Κι όταν κάποιος δεν πιστεύει στα λεγόμενά τους τον αποκαλούν "άπιστο Θωμά".

Ο Θωμάς αγαπούσε τον δάσκαλό του. Απλώς αμφέβαλλε αγαπώντας.
Φαίνεται ότι ο Ιησούς δεν καταδίκασε μια τέτοια αμφιβολία, αφού του έδωσε τα πειστήρια.

Το μεγαλύτερο μυστήριο για μένα δεν είναι η Ανάσταση. Το αξιότερο απορίας είναι να μοχθώ για όλα τα μικροπράγματα, όλα τα εφήμερα και να διακυρήσσω την Ανάσταση και την τελειωτική ήττα του θανάτου.

Πάσχα καινόν.

Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα στον χρόνο και αποθέτεται μέσα στην μνήμη. Αυτή η ικανότητα να υπερβαίνωμε την κατάτμηση του χρόνου αποτελεί τη βάση του λειτουργικού μνημοσύνου, της λειτουργικής "μνήμης", το μυστήριό της όμως προχωρεί μακρύτερα. Στην λειτουργία, με την ιερή δύναμή της, προβαλλόμαστε εκεί όπου η αιωνιότητα διασταυρώνεται με τον χρόνο και κατά τούτο γινόμαστε πραγματικά σύγχρονοι των βιβλικών γεγονότων από τη Γένεση έως την Παρουσία, ζώντας τα συγκεκριμένα σαν αυτόπτες μάρτυρές των. Όταν στην λειτουργία ακούωμε "Τούτο μου εστί το σώμα", τα ίδια τα λόγια του Χριστού αντηχούν μεσ' απ' τον χρόνο. Δεν πρόκειται για επανάληψη ανθρώπινη: Χάρη στον λειτουργικό συγχρονισμό κοινωνούμε περ' απ' τον χρόνο μ' αυτό που μένει άπαξ διά παντός. Η ακολουθία παίρνει αξία θείας ζωής, που ο ναός γίνεται τόπος της.

Παύλος Ευδοκίμωφ. Η Ορθοδοξία


Έπειτα, η αυθόρμητος και πηγαία άρνησις του ανθρώπου να υποταγή εις το μοιραίον και η σχεδόν ενστικτώδης ορμή του να εκπληρώση τον προορισμόν του, να ζήση δηλ. και να αποθανατισθή, τον κάμνουν κάθε στιγμήν να παραβαίνει όλους σχεδόν τους φυσικούς και υπερφυσικούς νόμους, ακόμη και το θέλημα και τας ρητάς εντολάς του Θεού. Ο αγών της συντηρήσεως και της επιβιώσεως δεν μας καθιστά εγωϊστάς, φίλαυτους, αδιάφορους δια τον πλησίον μας, σκληρούς, άσπλαγχνους, έτοιμους να εξοντώσωμεν ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε παρεμβληθή εις την προσπάθειάν μας; Και ο φόβος της καταστροφής και της φθοράς δεν μας ωθεί να συγκεντρώνωμεν περιττά αγαθά, να υπερπληρούμεν τα ταμεία μας, να συλλέγωμεν εις αποθήκας, έστω και αν αδικούμεν τους άλλους ή τους στερούμεν από το απαραίτητον και το αναγκαίον;

Δ. Γ. Κουτρουμπής. Η Χάρις της Θεολογίας


Χρόνια πολλά σε όλους.