Χωρίς παιδεία

Δεν θα πιστέψω ότι το μόνο που μας χρειάζεται είναι το χρήμα για να φτάσουμε στην ανάπτυξη, όπως λέγεται. Ακόμα κι αν "Λεφτά υπάρχουν", όπως ειπώθηκε προεκλογικά, δεν θα μπορούμε να αισιοδοξούμε. Αυτό διότι σίγουρα "Λεφτά υπήρχαν" και κάπως εξανεμίσθηκαν, επομένως μπορεί να επαναληφθεί το ίδιο φαινόμενο στην περίπτωση που "Λεφτά ξανά υπάρξουν".

Μια άλλη παιδεία ίσως, μια άλλη τηλεόραση, άλλη διάπλαση των λαών.

Είναι αξιοπρόσεκτο, ότι από το εκπαιδευτικό σύστημα των στρατοκρατών (παλαιότερα) ξεπήδησαν άνθρωποι που αντιτάχθηκαν στο ίδιο το καθεστώς. Σημαίνει αμέσως ότι υπήρχε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που επέτρεπε ή ευνοούσε ακόμα τη γένεση σκεπτόμενων ανθρώπων, έστω κι αν ο κάθε δικτάτορας άνοιγε τον λάκκο του.
Στον μετέπειτα "εκδημοκρατισμό" που οδήγησε σε υπερφίαλο καταναλωτισμό υπεράνω των δυνατοτήτων μας, στη δικτατορία ενός shopping mania και του επερχόμενου shopping therapy (!!!) το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπόρεσε να παράγει αμφισβητίες ικανούς να οδηγήσουν σε μια σθεναρή αντίσταση ή έστω σε μια αντίσταση που θα της αξίζει μια ιστορική αναφορά.

Το σήμερα:
Συλλογικότητα: όλο και λιγότερη
Κατάθλιψη: όλο και περισσότερη
Γκρίνια: όλο και περισσότερη
Απόγνωση: το ίδιο με το προηγούμενο
Όραμα: κανένα (εκτός από τη φυγή)
Αγώνας: ουσιαστικά ελάχιστος ή και κανένας (αγώνας δεν είναι η γκρίνια).

Όλα αυτά είναι μέρος του μεγάλου ερωτήματος περί του αληθούς εκδημοκρατισμού (αν υπήρξε) και του τί αυτός εγκυμονούσε (στη μορφή που υπήρξε).
Φυσικά δεν προτείνω την επαναφορά μιας απολυταρχίας. Μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα.
Φαίνεται ότι μια ύπουλη καπιταλιστική αποβλάκωση έχει περισσότερους λόγους να φοβάται την παιδεία από όσο θα τη φοβόταν οι στρατοκράτες.
Δεν έχουμε πια λογοκρισία, αλλά υπεραφθονία καλοπληρωμένης βλακείας.

Πολιτική πασιέντζα

Εν όψει εκλογών και μου φαίνεται ότι αναποφάσιστοι κι αποφασισμένοι, αλλά όλοι με θλίψη και αγωνία θα πάμε στις κάλπες.
Ώρες, ώρες έχω την εντύπωση ότι ανακατεύουμε τα χαρτιά (ήδη γνωστά) μήπως και βγει η πασιέντζα.
Κάθε φορά που το παιχνίδι φτάνει σε αδιέξοδο, τότε ο παίκτης (ο ένας και μοναδικός) ανακατεύει τα χαρτιά, ώστε ν' αλλάξει η σειρά με την οποία βγαίνουν και προχωράει σε καινούρια εμφάνιση.
Κάπως έτσι και τώρα. Λέμε ν' ανακατέψουμε την τράπουλα μήπως και προκύψει το "καλό χαρτί" και σωθεί το παιχνίδι.
Αν όμως το "καλό" δεν βρίσκεται μέσα στην τράπουλα;
Όσα ανακατέματα κι αν γίνουν το παιχνίδι χάθηκε.

Δύο πράγματα με κάνουν ν' ανησυχώ.
Κατ' αρχάς τα χαρτιά του παιχνιδιού είναι τα ίδια.
Κατόπιν, η ανεξήγητη αισιοδοξία κάποιων (παρά την αγωνία) για το ότι ο ίδιος πολιτικός αυτή τη φορά δεν θα είναι ο ίδιος, σαν να λέμε ο βαλές καρό δεν θα είναι πια βαλές καρό, αλλά...(τι άραγε;)
Όλοι περιμένουμε το διαφορετικό, παραμένοντας οι ίδιοι.
Όντας ανήμποροι ν' αλλάξουμε προσμένουμε το "θάμα" του πρώτου κόμματος, που κατά το πιθανότερο θα είναι το τέως δεύτερο.
Νομίζω ότι το μόνο πραγματικά πολιτικό ποίημα για τώρα είναι οι Μοιραίοι του Βάρναλη.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας εύρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Δεν θα αισθανθώ αισιόδοξος μέχρι να δω τον οποιονδήποτε πολιτικό να μιλάει κι από κάτω να βρίσκεται λαός σιωπηλός, σκεπτόμενος που να σημειώνει και να θυμάται.

Γειά σου Δόμνα

Τελευταίος χαιρετισμός στη Δόμνα Σαμίου.

Μια αντίσταση στο πλυντήριο της παγκοσμιοποίησης.
Φτάσαμε στο σημείο να ζητάμε την ξένη πολιτισμική αιμοδοσία σαν να ήμασταν αναιμικοί.
Το ν' αναγνωρίζουμε ότι έχουμε μια μεγάλη παράδοση στη μουσική και στον χορό δεν νομίζω ότι είναι άρνηση της προόδου.
Είναι αξιοπρόσεκτο ότι ενώ έχουμε δεχθεί μετά βαΐων και κλάδων τόσες ξενόφερτες πολιτισμικές "αρωγές" δεν καταδεχθήκαμε από τους ξένους κάτι που πραγματικά θα ήταν χρήσιμο.

Ποτέ δεν δεχθήκαμε ένα καλά οργανωμένο κοινωνικό κράτος (πολλοί δημόσιοι φορείς "ιδιωτικοποιήθηκαν" παρανόμως, βλ. φακελάκια)
Ποτέ δεν δεχθήκαμε την αυτοπαραδοχή και τη μάθηση από τα λάθη του παρελθόντος (πάντα μας έφταιγαν κάποιοι "άλλοι").

Καταβροχθίσαμε με παράλογη βουλιμία το όποιο ξενόφερτο πολιτισμικό στοιχείο.
Ξένο = Προοδευτικό (μόνο στη μουσική, βεβαίως).

Ήταν πραγματικά πολύ βολικό να αισθανόμαστε τον προοδευτισμό των clubs αφήνοντας τη σκέψη σε επίπεδα ενός σχεδόν δαιμονόπληκτου κοτζαμπασισμού.

Γειά σου Δόμνα.
Στο τραγούδι αντιστάθηκες.