Γειά σου Δόμνα

Τελευταίος χαιρετισμός στη Δόμνα Σαμίου.

Μια αντίσταση στο πλυντήριο της παγκοσμιοποίησης.
Φτάσαμε στο σημείο να ζητάμε την ξένη πολιτισμική αιμοδοσία σαν να ήμασταν αναιμικοί.
Το ν' αναγνωρίζουμε ότι έχουμε μια μεγάλη παράδοση στη μουσική και στον χορό δεν νομίζω ότι είναι άρνηση της προόδου.
Είναι αξιοπρόσεκτο ότι ενώ έχουμε δεχθεί μετά βαΐων και κλάδων τόσες ξενόφερτες πολιτισμικές "αρωγές" δεν καταδεχθήκαμε από τους ξένους κάτι που πραγματικά θα ήταν χρήσιμο.

Ποτέ δεν δεχθήκαμε ένα καλά οργανωμένο κοινωνικό κράτος (πολλοί δημόσιοι φορείς "ιδιωτικοποιήθηκαν" παρανόμως, βλ. φακελάκια)
Ποτέ δεν δεχθήκαμε την αυτοπαραδοχή και τη μάθηση από τα λάθη του παρελθόντος (πάντα μας έφταιγαν κάποιοι "άλλοι").

Καταβροχθίσαμε με παράλογη βουλιμία το όποιο ξενόφερτο πολιτισμικό στοιχείο.
Ξένο = Προοδευτικό (μόνο στη μουσική, βεβαίως).

Ήταν πραγματικά πολύ βολικό να αισθανόμαστε τον προοδευτισμό των clubs αφήνοντας τη σκέψη σε επίπεδα ενός σχεδόν δαιμονόπληκτου κοτζαμπασισμού.

Γειά σου Δόμνα.
Στο τραγούδι αντιστάθηκες.