Πένθος

Ο θάνατος.
Διανοητικά τον δέχεσαι.
Συναισθηματικά τον αρνείσαι.
Ό,τι και να πιστεύεις για τα μετέπειτα, τώρα πρέπει να βιώσεις ένα οριστικό Τέλος.
Ποτέ πια. Φεύγει. Τον σηκώνουν.
Το ιχνογράφημα της μνήμης θα στέκει ως ο μόνος ψίθυρος που αντιμιλάει στην αποσύνθεση.
Μόνο η μνήμη.
Το ξέρεις πως είναι έτσι. Αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων.
Ο νους βλέπει το σωστό.
Η καρδιά σηκώνεται και φωνάζει έξω απ' την πραγματικότητα.
- Θάνατος είναι η εκπόρνευση της ύπαρξης. Δεν τον θέλω. Όχι για μένα, αλλά γι' αυτόν που έφυγε. Γι' αυτόν που δεν φοβόταν να φύγει κι ας αγαπούσε τόσο τη ζωή.
Στέκεσαι απέναντι στο άψυχο σώμα που μοιάζει μ' αυτόν που κάποτε σου μιλούσε και λες:
- Έτσι είναι τα πράγματα. Έτσι ορίζει ο κύκλος της αρχής και του τέλους.
Ύστερα η καρδιά που πενθεί στριφογυρίζει στις ουτοπίες:
- Κάνει κρύο εδώ που είσαι. Έλα στο σπίτι που έχει ζέστη.
Κι ας ξέρεις πως δεν κρυώνει, πως αυτό που βλέπεις δεν είναι Αυτός.
Από καιρό δεν ήταν Αυτός. Η φθορά δούλεψε. Όμως έμενε η ανάσα του.
Τώρα φεύγει κι η ανάσα.

Ο καιρός περνάει κι η συνήθεια θριαμβεύει.
Ο θάνατος είναι ένα επιστέγασμα που κάνει τις στιγμές που πέρασαν μοναδικές.
Ο θάνατος είναι γαλήνη. Όχι εκπόρνευση.
Η γαλήνη του μνήματος περνάει και σε σένα.
Όμως υπάρχουν στιγμές που θέλεις να πενθείς, θέλεις για λίγο να πονάς.
Για να υπάρχει ακόμα κάτι από Αυτόν μέσα σου. Κάποιες στιγμές προτιμώ να πονώ παρά να ξεχάσω. Ένα μικρό κερί της μνήμης που καίει και φωτίζει.

Γειά σου πατέρα.
Καλή αντάμωση.