Παράδοξα

Δύο πράγματα θα καταθέσω που πολλές φορές τα είδα και ακόμα δεν έπαψαν να μου προκαλούν απορία.

Η στάση κάποιων "ένθερμων" χριστιανών.
Ενώ δηλώνουν απερίφραστα ότι πιστεύουν στην Ανάσταση, που σημαίνει ότι γι' αυτούς το οντολογικό ζήτημα είναι λυμένο, ζουν χωρίς να διαφέρουν από τους "άπιστους".
Το να βιώνει κάποιος την παρούσα ζωή στην προοπτική της Ανάστασης, αυτό θα τον έκανε (ευλόγως) διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Δεν θα περίμενα από έναν τέτοιον να ερίζει επί καθημερινών μικροπραγμάτων.
Όμως δεν φαίνεται σε πολλούς που το δηλώνουν. Απορώ πώς γίνεται να ισχυρίζεται κάποιος ότι βρήκε το διαμάντι και να αναλώνεται με τις πενταροδεκάρες.
Μάλιστα, όταν κάποιος αμφισβητεί τα πιστεύω τους η συνηθέστερη απάντηση είναι ο θυμός, που ισχυρίζονται ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να έχει.
Η αντίφαση αυτή μου φαίνεται περισσότερο ανερμήνευτη από την ίδια την Ανάσταση.

Η συμφωνία μεταξύ αλλοεθνών εθνικιστών.
Σκέφτομαι ότι ο μεγαλύτερος εχθρός ενός εθνικιστή θα έπρεπε να είναι κάποιος αλλοεθνής ομοϊδεάτης του.
Από τη στιγμή που κάποιος θεωρεί όλους τους αλλοεθνείς σκουλήκια, τότε θα έπρεπε πάνω απ' όλα να εναντιώνεται σ' ένα αλλοεθνές "σκουλήκι" που βλέπει τους αλλοεθνείς με τον ίδιο τρόπο.
Ωστόσο έχω ακούσει εθνικιστές να χαίρονται όταν ακούν για την πολιτική άνοδο αλλοεθνών ομοϊδεατών τους.

Μάλλον κόβουμε και ράβουμε τα πράγματα κατά το συμφέρον.
Τα μεγάλα λόγια δεν μου αρέσουν. Ίσως όμως κάποιοι "ιδεολόγοι" δεν μπορούν να "ζήσουν" χωρίς αυτά.