Διπλοπροσωπία

Στις 3 Νοεμβρίου του 1957 εκτοξεύθηκε ο δορυφόρος Sputnik από την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Μαζί του ταξίδεψε στο διάστημα το πρώτο ανώτερο θηλαστικό που λόγω του γεγονότος έμεινε στην ιστορία. Μια σκυλίτσα ονόματι Λάικα.
Βεβαίως και μόνο το ότι αποφασίστηκε να σταλεί ένα ανώτερο θηλαστικό σ' ένα τέτοιο ταξίδι, πριν να το πραγματοποιήσουν οι άνθρωποι, καταδεικνύει την αβεβαιότητα για την ασφάλεια του εγχειρήματος. Όποιες κι αν ήταν οι προβλέψεις για τις συνθήκες στο διάστημα, όποια κι αν ήταν τα πειράματα που προηγήθηκαν η σίγουρη γνώση έρχεται μόνο από τις πραγματικές συνθήκες.
Κοντολογίς, η σκυλίτσα μπορεί και να πέθαινε. Πράγματι, η Λάικα, απεβίωσε σ' αυτό το ταξίδι.
Αν ήμασταν σίγουροι για την ασφάλεια ενός τέτοιου ταξιδιού θα στέλναμε εξ' αρχής ανθρώπους.
Το ότι ένα σκυλάκι τέθηκε σε τέτοιο κίνδυνο κινητοποίησε την ευαισθησία πολλών ζωόφιλων στο Λονδίνο, οι οποίοι πραγματοποίησαν διαδήλωση έως το Σοβιετικό Προξενείο.
Φαίνεται ότι η σκληρότητα του να επιφέρεις σε ένα σκυλάκι το ασφυκτικό θάνατο ήταν κάτι που δεν θα μπορούσαν οι Λονδρέζοι ζωόφιλοι να το επιτρέψουν αδιαμαρτύρητα.

Όμως, την ίδια εποχή, στην Κύπρο, οι Βρετανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις περνούσαν στην αγχόνη εικοσάχρονους νέους, μέλη της ΕΟΚΑ.
Γιατί δεν έγινε κάποια διαμαρτυρία γι' αυτούς τους νέους;

Μα είναι αλλοεθνείς, θα πει κάποιος, σίγουρος για την ανωτερότητα της ράτσας του.
Και η σκυλίτσα αλλοεθνής ήταν, απαντούμε.
 Η σκυλίτσα δεν πείραξε κανέναν, θα συνεχίσουν οι ευαίσθητοι των τετραπόδων.
Τότε κάθε αγώνας υπέρ της ελευθερίας θα πρέπει να καταδικάζεται και να χαϊδεύουμε όλοι τον τετράποδο σύντροφό μας, ίσως ανίκανοι να νιώσουμε παρόμοια αισθήματα για άνθρωπο.

Τέλος πάντων, νομίζω ότι είναι καταφανής η χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Προσωπικά αισθάνομαι αγάπη για τα ζώα.
Αυτό δεν μ' εμποδίζει να νιώσω το ίδιο και για τους ανθρώπους.

Δείτε το σχετικό δελτίο από το BBC News εδώ (φυσικά δεν γίνεται αναφορά στην Κύπρο)

Τιμή στη μνήμη του Ευαγόρα Παλληκαρίδη

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τʼ άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν άκʼσε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει, μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

- Παρόντες όλοι;

- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος · και με φωνή που τρέμει:

- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,αναρωτιούνται στην αρχή,

ώσπου η σιωπή τους κάμνει να πέσουν μʼ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.

- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,

στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι

και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα ʽπε κι απλώθηκε σιωπή πα ʽστα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

έξω απʼ εκείνο τʼ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.