Αποχαιρετισμός στο Κλεινόν Άστυ

Η παραμονή μου στην Αθήνα τελείωσε.
Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη.

Ένας χρόνος παραμονής μου σε μεγάλο νοσοκομείο του λεκανοπεδίου.

Τί αποκόμισα.
Από το ιατρικό κομμάτι του λεκανοπεδίου σίγουρα κλινική εμπειρία από τον μεγάλο αριθμό των περιστατικών, αν και από κάποιον αριθμό και μετά η ποσότητα αρχίζει να γίνεται τροχοπέδη στην εμβάθυνση.

Από το υπόλοιπο κομμάτι θ΄ ανεβάσω μερικές από τις φωτογραφίες που τράβηξα κυκλοφορώντας σε διάφορα σημεία.

Κι όταν μιλάς για Αθήνα και είσαι ξένος ξεκινάς πάντοτε από τον Παρθενώνα. Στη φωτογραφία, το δυτικό άκρο του.


...όσο κι αν ακούγεται παράξενο, για κάποιους η διαφορά μεταξύ Παρθενώνα και Ακροπόλεως προκαλεί μια μικρή αμηχανία πριν να απαντηθεί.


Η οδός Ροβέρτου Γκάλι με κόντρα τον δύοντα ήλιο.


Κατόπιν η Πλάκα, όπου η τυχαία στιγμή απαθανατίζεται φέρνοντας χαμόγελο στον φωτογράφο για την τύχη του.



Η προτομή του Σουρή στον Εθνικό Κήπο, που η τραγωδία των ημερών τον χρειάζεται.



Παιδί στην επαιτεία, που για οποιονδήποτε λόγο κι αν βρίσκεται εκεί αποτελεί δείκτη υγείας της κοινωνίας. Ο Ουγκώ είχε διατυπώσει ότι υγιής είναι η κοινωνία στην οποία ο άντρας δεν επαιτεί και η γυναίκα δεν εκπορνεύεται.


Μικρολίμανο. Ένας περίπατος που έκανα τη δεύτερη μέρα του Πάσχα.


Όσο όμως κι αν καμαρώνουμε


παρά τους ταχείς και αγχωτικούς ρυθμούς των κατοίκων του λεκανοπεδίου, τα συλλογικά μας ζητήματα κινούνται με ταχύτητα χελώνας.