Σαν παραμύθι

Το σπίτι της ΕΛΛΗΣ ήταν παλιό και ένδοξο. Πορτραίτα και σύμβολα στόλιζαν τους τοίχους και οι κάτοικοι τα χαιρετούσαν και τα λιβάνιζαν. Λαχτάρα μεγάλη υπήρχε σ' αυτούς που το κατοικούσαν για το ποιός θα είχε τη διαχείριση τέτοιου δοξασμένου σπιτιού. Πέρασαν διαχειριστές που έλεγαν ότι χωρίς βούρδουλα προκομένη μέρα δεν θα ξημερώσει.
Δύστροποι οι κάτοικοι, βλέπεις.

Μια μέρα αυτοί που κρατούσαν τον βούρδουλα ξεκουμπίστηκαν από το σπίτι και μπήκαν στη φυλακή ώσπου να πεθάνουν ή να γεράσουν βαθιά.
Ύστερα ήρθαν άλλοι διαχειριστές.
Ένας απ' αυτούς, ο Αντρίκος ο Παπαχιαστός με τ' όνομα, από ένδοξη γενιά είπε κάποτε:
- Εγώ θα διαχειριστώ αυτό το σπίτι.
- Πώς θα το διαχειριστείς; ρωτούσαν κάποιοι, όπως θέλεις εσύ;
- Όχι. Όπως θέλετε εσείς, απαντούσε, όλα αλλάζουν τώρα.

Μπήκε για τα καλά στη διαχείριση ο Παπαχιαστός.

- Θέλουμε καθαρίστριες για το σπίτι, του 'λεγαν.
- Πόσες θέλουμε; ρωτούσε ο διαχειριστής.
- Τέσσερις, απαντούσαν οι άλλοι.
- Όχι τέσσερις, έλεγε αυτός, δώδεκα θα πάρουμε.
- Κι οι άλλες οχτώ τι θα κάνουν; ξαναρωτούσαν οι άλλοι.
- Θα μ' ευλογούν ώσπου να πεθάνουν, έλεγε ο διαχειριστής, θέλετε ή δεν θέλετε να πληρώνεστε;
- Θέλουμε, απαντούσαν οι άλλοι.
- Είδατε που σας διαχειρίζομαι όπως θέλετε κι όχι όπως θέλω;

Τα χρόνια περνούσαν και το σπίτι της ΕΛΛΗΣ για να πληρώσει καθαριστές και καθαρίστριες, θυρωρούς και κλητήρες, που δεν χρειαζόταν, δανειζόταν από άλλα σπίτια.
- Δεν φοβάσαι το χρέος διαχειριστή; ρώτησε κάποιος.
- Όχι, δεν κοιτάς το σπίτι του ΥΠΑΤΙΟΥ πόσα χρωστάει; Κι όμως είναι το δυνατότερο.
- Το σπίτι του ΥΠΑΤΙΟΥ (συγνώμη, του ΗΠΑΤΙΟΥ) έχει τόσα όπλα που όποιος το πειράξει αφανίζεται. Εμείς δεν έχουμε.
- Ναι, αλλά χρωστάει.
- Ναι, αλλά δαγκώνει.
- Φτάνει. Μη σκαλίζεις.

Ήρθαν κι άλλοι διαχειριστές, ο Κώστας ο Γκαντεμάκης, ο Συμμυταράς ο κυμινοπρίστης, ο Μαυροαλής ο ένδοξος κι όλοι τα ίδια έκαναν.
- Εμείς δεν κρατάμε βούρδουλα, έλεγαν, πρέπει να μας ευλογούν.

Για ό,τι γινόταν ποτέ δεν έφταιγε ο διαχειριστής, αλλά ο προηγούμενός του.

Ήρθε ο καιρός που το σπίτι της ΕΛΛΗΣ έτριξε συθέμελα από τα χρωστούμενα.
- Τώρα τι κάνουμε; είπαν όλοι.

Τότε ήρθε ο κύριος ΔΟΝΑΤΟΣ για να "σώσει" την κατάσταση.
- Και πώς του 'ρθε να μας δανείσει; αναρωτήθηκαν πολλοί. Αφού εμείς δεν γυρνάμε πίσω αυτά που παίρνουμε.
- Αυτός δεν είναι σαν τους άλλους, απάντησαν οι διαχειριστές. Θα πάρει πίσω αυτά που μας δίνει.
- Πώς αυτό;
- Θα μπει μέσα στο σπίτι και θα ορίζει αυτός τη διαχείριση.
- Κι αν παρ' όλα αυτά δεν καταφέρουμε να γυρίσουμε τα χρωστούμενα; ρωτούσαν κάποιοι.
- Τότε κάτι κτήματα που έχουμε θα τα εκμεταλευτούν οι άλλοι δανειστές μας, έλεγαν οι διαχειριστές. Μα πάλι δικά μας θα 'ναι. Τα δικά μας σύμβολα θα στολίζουν όλα μας τα κτήματα.

Είχαν περάσει εξήντα χρόνια από τότε που κάποιοι είχαν έρθει στο σπίτι της ΕΛΛΗΣ με όπλα για να το διαχειριστούν. Είχαν ανεβάσει σ' έναν βράχο τη σημαία τους.
Μια νύχτα, ένας Μανώλης κι ένας Λάκης σκαρφάλωσαν στον βράχο και κατέβασαν τη σημαία.
Τώρα, όμως, μόνο τα δικά μας σύμβολα θα βρίσκονται σε όλους τους βράχους, σε όλα τα ποτάμια και τις κοιλάδες μας. Μόνο που θα τα ορίζουν οι ξένοι. Δεν θα ματώσει ούτε μύτη.
Βλέπετε δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες. Το κουδούνι του σπιτιού θα γράφει μόνο το δικό μας όνομα.
Οι καλοβολεμένες μετριότητες δεν θα ξέρουν πλέον ποιόν να δοξάσουν. Οι ευλογίες θα γίνουν κατάρες και όπου πάνε, πήγανε.
Πώς θα δουν το σπίτι οι μακρινοί απόγονοι;
Ένα ολέθριο δίλημμα θα διασχίζει τις ράγες της ιστορίας.
Βούρδουλας ή Μασκοφορία;
Τι ν' απαντήσεις;