Κακό και νοσηρό

Η κοινωνία δέχεται πιο εύκολα το κακό σε σχέση με το νοσηρό.

Η ψυχοπαθολογία περιλαμβάνει ένα σύνολο σημείων και συμπτωμάτων που αναλόγως της εμφανίσεώς τους ή μη σ' ένα άτομο οδηγούν στη διάγνωση μιας ταυτοποιημένης νόσου.
Κάποια από αυτά τα βλέπουμε σε ανθρώπους οι οποίοι παραμένουν στο φάσμα του υγιούς, παρά τη μεμονωμένη έστω έκφραση συμπεριφοράς η οποία ξέχωρη θα θεωρείτο ψυχοπαθολογική.

Απροσφορότητα συναισθήματος. Λέμε ότι την έχουμε όταν το εσωτερικό βίωμα δεν συνάδει με την εξωτερική συναισθηματική έκφραση. Ο πάσχων μπορεί να παρουσιάζει εκφράσεις χαράς, ενώ αυτό που βιώνει είναι δυσάρεστο.
Στην καθημερινότητα, πολλές φορές συμβαίνει να βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι να εκφράζονται με τον καλύτερο τρόπο ενώπιων άλλων, που στην πραγματικότητα τους μισούν και ίσως να σχεδιάζουν το κακό τους.
Είναι όμως προσποιητό. Υπάρχει δόλος.

Κατ' εφαπτομένη λόγος. Τίθεται μια ερώτηση (συνήθως απλή) στον υπό εξέταση άνθρωπο και βλέπουμε ότι η απάντηση στην αρχή αγγίζει το θέμα και στη συνέχεια ο πάσχων απλώνεται σε άλλα θέματα και προοδευτικά απομακρύνεται από το αρχικό.

Η κατ' εξοχήν τέχνη των πολιτικών και των διπλωματών. Παρατηρείστε πόσες φορές οι απαντήσεις είναι ασαφείς και ουσιαστικά μένουμε χωρίς απάντηση.

Είναι και πάλι προσποιητό και προϊόν δόλου.

Σχοινιοτενής λόγος. Εδώ ο πάσχων χρησιμοποιεί πολλές άχρηστες λεπτομέρειες για ένα συγκεκριμένο θέμα, που τελικά χάνεται το κυρίως νόημα.

Είναι κι αυτό κάτι που το συναντάμε σε πολλούς που δέχονται τον χαρακτηρισμό του υγιούς. Χρησιμοποιείται μια ακατάπαυστη φλυαρία που τελικά ρίχνει στάχτη τα μάτια και αποφεύγεται μια ευθεία απάντηση.

Και πάλι κάποιος πονηρός έχει μια τέτοια εικόνα.

Φυσικά, δεν υποστηρίζω ότι μεμονωμένα δείγματα συμπεριφοράς θα έπρεπε να οδηγήσουν σε διάγνωση νόσου.

Λέω, απλώς, ότι η νόσος και η πονηριά κάποιες φορές οδηγούν στα ίδια σημεία. Η κοινωνία δέχεται τον πονηρό και απορρίπτει τον πάσχοντα.
Θα πει κάποιος ότι ο ψυχικώς πάσχων, ακόμα και άδολος, δεν είναι ικανός να προσφέρει το καλό λόγω της ασθενείας του.
Η αποδοχή όμως του κακού πού βασίζεται; Ίσως στο ότι ο έχων την πλήρη επίγνωση του δόλου που μετέρχεται μπορεί δυνητικά να πράξει και το καλό, λόγω αυτής της επίγνωσης.
Δυστυχώς η ιστορία δείχνει ότι ο δόλος και το κακόβουλο στοιχείο δεν εξαλείφθηκαν, ακόμα κι αν οι άνθρωποι που χαρακτηριζόταν από αυτά έφτασαν σε βαθύ γήρας.

Η κοινωνία δέχεται το κακό, αλλά όχι το νοσηρό.
Πολλές φορές μάλιστα το νοσηρό χρησίμευσε ως ο αποδιοπομπαίος τράγος για τη συνέχιση της επιβίωσης του κακού (μεσαίωνας-το κυνήγι των μαγισσών).

Είναι δύσκολη η συμβίωση με το νοσηρό.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το κακό μπορεί ν' αποτελεί τον αντίποδα επιλογής.
Συμβαίνει συχνά όμως...