Φιντείας

Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας... Carry coals to Newcastle...

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Τρίτη, Οκτωβρίου 11, 2011

Αντίσταση



Σεπτέμβριος του 1941.

Στην υπό Γερμανική κατοχή Αθήνα δημιουργείται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Αργότερα δημιουργήθηκε ο ΕΛΑΣ, το στρατιωτικό σκέλος του ΕΑΜ.
Η Ελλάδα βρισκόταν υπό τριπλή στρατιωτική κατοχή (Γερμανική, Ιταλική, Βουλγαρική). Εποποιία και διχόνοια ακολούθησαν για μια ακόμα φορά, αδυνατώντας να ξεφύγουμε από την απαίσια μοίρα μας.
Η στρατιωτική κατοχή έφερε τη στρατιωτική αντίσταση και δικαίως.
Ακόμα κι αν η νίκη δεν έρχεται ποτέ από τον ανορθόδοξο στρατό, ο κατακτητής σίγουρα έχασε την ησυχία του λόγω του αντιστασιακού κινήματος.

Σήμερα.
Αναρωτιέμαι, τώρα που βρισκόμαστε ενώπιον της οικονομικής κατοχής, ποιό θα μπορούσε να είναι ένα νέο ΕΑΜ. Ποιά μορφή θα μπορούσαμε να φανταστούμε για ένα είδος συλλογικού αντιστασιακού κινήματος σε περιπτώσεις που ο κατακτητής δεν έρχεται με τα όπλα, αλλά αυτό δεν τον κάνει να μην είναι κατακτητής.
Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ένοπλο αγώνα, διότι ο κατακτητής δεν είναι ένοπλος.
Από την άλλη το οποιοδήποτε στρατιωτικής φύσεως αντιστασιακό κίνημα θα έκανε τη σχέση μας με την Ευρώπη ακόμα χειρότερη, θα επήρχετο η έξοδός μας από την ΕΟΚ, θα χανόταν η τυπική έστω ομπρέλα προστασίας και η Τουρκία θα εξαπέλυε περισσότερες φρεγάτες στο Αιγαίο και άλλα πολλά.
Διότι, όπως είπαμε, στρατιωτική επέμβαση δεν υπάρχει, επομένως πάσα στρατιωτικής φύσεως απάντηση θεωρείται απλώς τρομοκρατία χωρίς λόγο.
Είμαστε όμως ενώπιον νέας κατοχής.
Ποιά θα μπορούσε να είναι η σημερινή φράση που θα αντικαταστήσει την τότε φράση που έλεγε "βγαίνω στο βουνό";
Πραγματικά δυσκολεύομαι να δώσω μια πειστική απάντηση, αλλά πιστεύω ότι το ερώτημα είναι επιτακτικό.

Γίναμε νάνοι καταναλωτές, ζώντας μια βιομηχανική ζωή, χωρίς να είμαστε βιομηχανική χώρα. Αγοράζαμε περισσότερα από όσα κερδίζαμε.

Φτάσαμε να μείνουμε άοπλοι περιμένοντας τον νέο κοτζαμπασισμό και τις δύο τάξεις, δηλαδή τους λίγους άρπαγες και τους πολλούς κολλήγους.

Σε καιρούς που είναι αναγκαίες οι ριζικές αλλαγές, οι απλές μεταρρυθμίσεις είναι παιδικό θέατρο.