Μακρύ ζεϊμπέκικο. Η τελευταία στροφή

Ο ποινικός θρύλος Νίκος Κοεμτζής έσυρε την τελευταία στροφή του.
Νεκρός στην πλατεία Μοναστηρακίου.

Το γεγονός γράφτηκε στις εφημερίδες, τα blogs ανάρτησαν, κανάλια το είπαν.

Η ζωή του γνωστή. Το 1973 στο νυχτερινό κέντρο Νεράϊδα έκανε το έγκλημα.
Η αιτία; Μια παραγγελιά για ζεμπέκικο, που έκανε ο αδελφός του Δημοσθένης και που κάποιοι πελάτες του μαγαζιού (μεταξύ αυτών αστυνομικοί εκτός υπηρεσίας) δεν του το επέτρεψαν ασκώντας βία.
Ο Νίκος απάντησε με βία που έστειλε στον τάφο τρεις και τραυμάτισε εφτά.
Το ποινικό μητρώο του ήταν ήδη βαρύ. Κλοπές καταδίκες, σεσημασμένος κακοποιός. Σε ό,τι αφορά το πολιτικό φρόνημα επίσης σεσημασμένος για την εποχή.
Όλα εναντίον του. Ονομάστηκε "Ο σφαγέας της Νεράιδας", "Το κτήνος", ενώ οι κακοποιοί που ακολούθησαν ονομαζόταν από διάφορους "Κοεμτζήδες".
Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές. Αλικαρνασσός, Κέρκυρα, Λάρισα, Κορυδαλλός, Πάτρα.
Το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος στον δίσκο του Ρεζέρβα συμπεριέλαβε το τραγούδι "Το μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο" που αναφέρεται σ' αυτόν. Ίσως ό,τι πιο προκλητικό έγραψε ο Σαββόπουλος.
Το 1980 ο Παύλος Τάσιος σκηνοθέτησε την ταινία «Παραγγελιά» που είναι εμπνευσμένη από το ίδιο γεγονός.
Ο ίδιος μετά την αποφυλάκισή του (ύστερα από 24 χρόνια στη φυλακή) εξέδωσε το βιβλίο του με τίτλο "Το μακρύ ζεϊμπέκικο" με αυτοβιογραφικό χαρακτήρα.

Από τότε ζούσε πουλώντας το βιβλίο του σε διάφορα σημεία της Αθήνας και τα τελευταία χρόνια στο Μοναστηράκι.


Τόσος θόρυβος γύρω από έναν βαρυποινίτη, θ' αναρωτηθεί κάποιος.

Ο Κοεμτζής συμβολοποιήθηκε, εύστοχα ή άστοχα από πολλούς. Στο σύμβολό του διασταυρώθηκαν πολιτικές γραμμές.

Πέρυσι, για έναν χρόνο ήμουν κάτοικος του λεκανοπεδίου. Τον συνάντησα. Η φωτογραφία που αναρτώ είναι δική μου. Την τράβηξα από μακριά. Δεν ξέρω αν θα του άρεσε να ποζάρει σ' εναν άγνωστο, σαν να ήταν κανένα μνημείο.
Μιλήσαμε. Τον ρώτησα για το συμβάν του '73 και για τα μετέπειτα.
Έλεγε καλά λόγια για τον αστυνόμο Δρανά, τον άνθρωπο που τον συνέλαβε.
"Ήταν καλός άντρας", είπε. "Κατά τη σύλληψη, ήμουν σε απόσταση που θα μπορούσα να τον είχα σκοτώσει, όμως δεν είδα φόβο στα μάτια του. Μετά μου φέρθηκε πολύ καλά."
Μιλήσαμε για τον Ηλία Πετρόπουλο για τον οποίο μετά την αρχική καχυποψία που είχε, σχημάτισε καλή γνώμη.
Σε κάποια στιγμή τον ρώτησα τι σκέφτεται για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο (τον δικτάτορα).
Κοντοστάθηκε..."ήταν αισθηματίας" είπε στο τέλος.
Για τους σημερινούς πολιτικούς (με εξαίρεση τον Γιώργο Λιάνη από τον οποίο δέχθηκε βοήθεια) δεν είχε τίποτα καλό να πει.
Υπογράμμισα αυτή την αναγνώριση που έδειχνε σε κάποιους από τους "εχθρούς".

Όταν πέθανε, για μία ή δύο ώρες ήταν πεσμένος στα πλακάκια της πλατείας έως ότου κάποιοι να καλέσουν ασθενοφόρο. Είναι φαίνεται συνηθισμένοι οι κάτοικοι να βλέπουν ανθρώπους πεσμένους κάτω.
Από την άλλη...ένας αλήτης πέθανε και λοιπόν;
Η κοινωνία, αν και επισήμως χριστιανική, δύσκολα δέχεται εκείνον που πραγματοποιεί τη μέγιστη χριστιανική πράξη.
Τον μετανοημένο.

Θα έλεγα να διαβάσετε το βιβλίο του για περισσότερα, αλλά δεν ξέρω πια πού να το βρείτε.