Ο Theo της Δραπετσώνας

Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή.
Ένα ατύχημα κατέρριψε μια πολύ τυχερή ζαριά της ελληνικής έβδομης τέχνης.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχασε τη ζωή του πάνω στα γυρίσματα.
Από τους ανθρώπους που σ' έκαναν να σκέφτεσαι για λίγο, πριν πεις ότι στην Ελλάδα είναι όλα σκάρτα.
Υπάρχουν ακόμα δημιουργοί.

Έκανε τέχνη. Τόσο όμορφη ώστε να είναι τέχνη, αλλά και τόσο ξυστά από την πραγματικότητα.
Δεν θα τον έλεγα έναν εξωπραγματικό που η καλλιτεχνική του διάθεση οδηγεί στο πλασματικό δημιούργημα που πόρρω απέχει από το αληθινό.

Μπορούσε να συλλέγει εκείνα τα κομμάτια της αλήθειας που σε πολλούς είναι αθέατα.
Δεν έκανε απλή τεχνική. Δεν βλέπαμε προβολές μόνο σκηνοθετικών ικανοτήτων (έστω και υψηλών). Βλέπαμε προβολές παιδείας.


Στο εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης είχα δει το Ταξίδι στα Κύθηρα. Ήταν προσκαλεσμένος ο ίδιος. Με την είσοδό του στην αίθουσα προβλήθηκε η σκηνή του Κατράκη να χορεύει στους τάφους. Συγκλονιστικό. Λίγο μετά μίλησε ο ίδιος. Είπε πολλά. Θυμάμαι για τώρα κάτι: "Μερικές ταινίες μπορεί να είναι δύσκολες. Αλλά δεν θα πρέπει να φτάσουμε να κάνουμε αυτό που οι αμερικάνοι ονομάζουν διασκεδαστικές ταινίες για ηλιθίους" (κάπως έτσι).


Τον Μεγαλέξανδρο τον είδα σ' έναν κινηματογράφο όρθιος. Τρεισήμισι ώρες χωρίς να βαρεθώ. Η τελική σκηνή με την αποκεφαλισμένη προτομή είναι ένα σύμβολο που συγκεντρώνει τη θλίψη του χαμένου αγώνα και το πέρασμα στην ιστορία σε θέση δόξας. Αργότερα που απέκτησα το DVD της ταινίας είδα πολλές φορές τον χορό της Κοταμανίδου.





Οι κυνηγοί. Μια προβολή της ιστορίας στο τώρα. Μια κατάργηση του χρόνου σε πείσμα του όποιου νομίζει και θέλει να είναι όλα περασμένα. Η μετάβαση σ' ένα ίσως άχρονο Τώρα που το παρόν και το παρελθόν κρίνονται στην εγγύτητα του φακού που βλέπει εξίσου καθαρά το παλιό και το τρέχον.


Το μετέωρο βήμα του πελαργού. Ακόμα και τώρα, μετά τόσα χρόνια η αντίδραση κατά της ταινίας μου προκαλεί έκπληξη και απορία. Πουθενά δεν είδα προσβολή της χριστιανικής εκκλησίας.

Μια αιωνιότητα και μια μέρα. Ίσως η προφητική του ταινία. Δεν θα μπορούσε ο ίδιος να φανταστεί ότι το ημιτελές έργο του Σολωμού θα βρει αντιστοιχία στο ημιτελές δικό του έργο. Στην τελευταία του ανολοκλήρωτη ταινία για την οποία θα μείνει το ερωτηματικό για το πώς θα την τελείωνε αν ζούσε. Θα χρειαστεί ένας νέος Αλέξανδρος για να στοχαστεί σε τέτοιους δρόμους.

Είναι ποιητικό να πεθαίνει κάποιος εκεί που αφιέρωσε τη ζωή του.
Η τελευταία πνοή στη στιγμή της μεγάλης αγάπης είναι ίσως η καλύτερη απάντηση στον θάνατο.
Το ημιτελές αποκτά λάμψη.
Είναι σαν να λες: Δεν στέρεψα εγώ από μόνος μου. Είχα κάτι ακόμα. Η μέρα τελείωσε απροσδόκητα.
Ο Οδυσσέας είχε ακόμα στην καρδιά του πράγματα που το βλέμμα του έψαχνε στον κόσμο.