Ο Κεμάλ και ο Δήμου

Προσφάτως, ο Νίκος Δήμου (παλιός δικτυακός οικοδεσπότης μας) δημοσίευσε ένα άρθρο στο Lifo που αναφέρεται στον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Πριν συνεχίσει ο αναγνώστης τη δική μου ανάρτηση καλό θα ήταν να διαβάσει το κείμενό του που βρίσκεται εδώ.
Ακολούθησαν πολλές αντιδράσεις.
Με τον φανατισμό δεν τολμώ ν' ασχοληθώ διότι είναι δύναμη ισχυρότερη της λογικής ίσως και της βλακείας (έχω δει ευφυείς κατά τα άλλα ανθρώπους έως του σημείου που αρχίζει ο φανατισμός τους).
Ωστόσο, για κάποια λογικά ή λογικοφανή επιχειρήματα κάτι μπορώ να προσθέσω.

Πώς μπορεί να μνημονεύεται και μάλιστα εγκωμιαστικά ένας εχθρός μας;
Όποιος διαβάσει το άρθρο προσεκτικά (έστω και λίγο) θα διαπιστώσει ότι ο εκθειασμός του Κεμάλ αφορά τα όσα έκανε στη δική του χώρα και όχι στους εχθρούς του. Κατ' επέκταση, η επίκληση για έναν ΕΛΛΗΝΑ ηγέτη με τα προσόντα του Κεμάλ δεν αποτελεί το όνειρο ενός ανθέλληνα.

Ο Κεμάλ ήταν δικτάτορας.
Το άρθρο αναφέρεται στο έργο του συγκεκριμένου ανθρώπου και όχι στον τίτλο του.
Μην ξεχνάμε ότι το δικαίωμα της ψήφου για τις γυναίκες στην Ελλάδα δώθηκε το 1952 (καθυστερημένα) επί κυβερνήσεως Παπάγου. Βεβαίως, ο Παπάγος ανέλαβε την πρωθυπουργία με εκλογές (ποσοστό 49,22%), αλλά μιλάμε για στρατιωτικό, συντηρητικό, που έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς ως δικτάτορας.

Οι κεμαλικοί αφάνισαν χιλιάδες Έλληνες.
Αληθές, αλλά πουθενά δεν εξυμνείται στο άρθρο.

Ωστόσο, έχω την εντύπωση ότι ο Νίκος Δήμου επιδιώκει να μεταχειρίζεται θέματα που προκαλούν (ο εθχρός Κεμάλ), έστω κι αν ο τελικός σκοπός και το συμπέρασμα δεν είναι καθόλου προκλητικά (ο άξιος Έλληνας ηγέτης). Δεν νομίζω ότι θα γραφόταν σε σχόλια κάποιες φράσεις του τύπου "η δυστυχία του να είσαι Νίκος Δήμου" αν η αναφορά γινόταν σε κάποιον ηγέτη όπως ο Γκάντι της Ινδίας ή σε κάποιον άλλον με τον οποίον δεν έχουμε βαριές ιστορικές μνήμες.
Η πρόκληση των συναισθημάτων επισκιάζει τον συλλογισμό κι αυτό ο Νίκος Δήμου το γνωρίζει.
Σίγουρα δεν είναι ανόητος, όπως χαρακτηρίστηκε, επομένως έχει τη σκοπιμότητά της η επιλογή του παραδείγματος.
Αν είχα έναν διάλογο μαζί του θα επικεντρωνόμουν σ' αυτή τη σκοπιμότητα.
Στη σημερινή ανάρτηση δεν έχω σκοπό ν' αναλύσω ούτε τον Κεμάλ ούτε τον Δήμου. Πάντως, στις αναφορές του για τον ΕΟΠΥΥ με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.

Salvatores Dei

Salvatores Dei θα πει Σωτήρες του Θεού.
Ο Νίκος Καζαντζάκης το έγραψε ως προμετωπίδα στην Ασκητική.
Θεωρήθηκε άθεος, βλάσφημος, εχθρός της Εκκλησίας και άλλα παρόμοια (ευτυχώς όχι απ' όλους).

Έκτοτε, πολλοί έπραξαν σαν να ήταν Salvatores Dei (λες κι ο Θεός το χρειάζεται), χωρίς όμως να τύχουν παρόμοιων κατηγοριών.
Η ταινία του Martin Scorsese "Ο τελευταίος Πειρασμός", το βιβλίο του Ανδρουλάκη "μ εις την ν" και προσφάτως το Corpus Christi του Terrence McNally έβγαλαν πολλούς υπερασπιστές .

Καταλαβαίνω ότι μια αντίδραση προς τους βλάσφημους μπορεί να έχει μια πολιτική χροιά.
Καταλαβαίνω, επίσης, το να μην αντέχει κάποιος να βλέπει στον έξω κόσμο αυτό που καταπιέζει στο εσωτερικό του. Αναφέρομαι σε κάποιους ένθερμους πιστούς έτοιμους να αφανίσουν τον οποιονδήποτε αμφισβητεί την πίστη τους.
Όποιος ταξιδεύει με καρυδότσουφλο φοβάται και το παραμικρό κύμα.

Αυτό που αδυνατώ να καταλάβω είναι το να γίνεται όλο αυτό το πολιτικό-ψυχολογικό γεγονός εν ονόματι Χριστού. Ο Χριστός ήταν που απέτρεψε τον Πέτρο να Τον...υπερασπιστεί στη Γεθσημανή κατά τη σύλληψη. Αργότερα είπε στον σταυρωμένο και μετανοημένο ληστή "Αµην λέγω σοι, σήµερον µετ' εµού έση εν τω παραδείσω". Προφανώς θέλει μεγαλύτερη δύναμη να λέει κάποιος εκείνη την ώρα τα λόγια του ληστή ("και ημείς μεν δικαίως άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε")  από το να σύρει το μαχαίρι.

Κάτω από το πορτραίτο του κάθε νέου Σωτήρα του Θεού θα έβαζα το παρακάτω υπόμνημα:
"Διατυμπανίζω μεγαλοφώνως αυτά που πιστεύω ελαχίστως. Τρέμω την ιδέα της αμφισβήτησης και με ανακούφιση επιτίθεμαι σε όποιον παρουσιάζει μπροστά μου αυτά που με φόβο κουβαλώ μέσα μου. Βολεύτηκα στο βαρκάκι μου, που μου μοιάζει για τρικάταρτο όταν τα νερά είναι ήρεμα. Έχω ανάγκη να βλέπω για τρικάταρτο αυτό το καρυδότσουφλο. Εξαγγέλλω ότι "Εγώ θα σώσω την πίστη" κι εκείνο το Εγώ φτάνει ύψη δυσθεώρητα και μετά μιλώ για ταπεινοσύνη."

Κάπως έτσι...
Είναι πραγματική αντίφαση.