Αυτοαπασχόληση

Θα έλεγα ότι η αυτοαπασχόληση είναι ο ίδιον του σημερινού ανθρώπου και μάλιστα του δυτικού ανθρώπου. Δεν αναφέρομαι σε μια έννοια αυτοενδοσκόπησης ή διαδικασίας αυτογνωσίας, ούτε σ' αυτό που λέμε ένστικτο επιβίωσης.
Μιλάω για εκείνη την κατάσταση στην οποία κάτω από την ηγεμονία ενός αδιόρατου πολλές φορές φόβου, ο άνθρωπος ασχολείται με τον εαυτό του με κίνητρο την προστασία του από διαφόρους κινδύνους, υπαρκτούς ή ανύπαρκτους. Όπως κάποτε ο Σαμαράκης έγραψε ότι «Ποτέ οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά» έτσι και σήμερα θα έλεγα ότι ποτέ ο άνθρωπος δεν είχε καλύτερα μέσα επιβίωσης και ποτέ δεν ανησυχούσε περισσότερο για την ίδια του την ύπαρξη από όσο σήμερα.
Φαίνεται ότι όσο περισσότερο ασχολούμαστε με μέσα προστασίας, τόσο περισσότερο αισθανόμαστε απροστάτευτοι.
Στο προηγούμενο post έγινε μια μικρή συζήτηση με αφορμή μια αναφορά σε παλαιότερη εποχή. Δεν επικεντρώνομαι στην διαφορά που υπάρχει στα τεχνολογικά επιτεύγματα του τότε και του τώρα, αλλά στο ότι φόβος μη και κάτι κακό μας συμβεί ήταν πολύ μικρότερος τότε από όσο τώρα.
Ο σημερινός άνθρωπος ανησυχεί. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που διαβάζουν με αδηφαγία εκλαϊκευμένα κείμενα ιατρικής κι ενισχύουν τους φόβους τους για την πιθανότητα να πάθουν οι ίδιοι ή οι δικοί τους άνθρωποι αυτά που διάβασαν. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τα δελτία των ειδήσεων που είναι γεμάτα από την δυσάρεστη πλευρά της ζωής. Το συμπέρασμα; Μην εμπιστεύεσαι κανέναν, να φοβάσαι και να προστατεύεσαι.
Φόβος της ασθένειας, φόβος εξαπάτησης, φόβος αποτυχίας, παντού φόβος.

Υποθέτω ότι η μεγάλη απασχόληση με τρόπους προστασίας μας κάνει να νιώθουμε περισσότερο ανασφαλείς. Γινόμαστε επιστήμονες της προστασίας και διαπιστώνουμε ότι η επιστήμη συνεχώς εξελίσσεται άρα και τα μέσα προστασίας μπορούν να γίνονται όλο και αποτελεσματικότερα και ζούμε με την ιδέα του ότι μπορούμε και πρέπει να είμαστε ασφαλέστεροι. Όσο περισσότερο νοιαζόμαστε για την προστασία μας, τόσο διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε επαρκώς προστατευμένοι.
Η πλήρης έλλειψη αξιόπιστων συλλογικών οραμάτων μας κάνει όλους να είμαστε κλεισμένοι στην ατομική μας ύπαρξη. Η αυτοαπασχόληση ακολουθεί ως άμεση συνέπεια.
Κάποτε ο άνθρωπος μπορούσε να αφεθεί σε κάτι. Σε μια ιδέα, στον Θεό, στον συνάνθρωπο. Σήμερα το έμβλημα ζωής είναι το να μη γίνουμε θύματα κάποιου άλλου και στο τέλος γινόμαστε θύματα του εαυτού μας. Δεν αποφεύγουμε την θυματοποίηση, μόνο ο δήμιος αλλάζει.
Το κόστος βρίσκεται στην κοινωνικότητα, που είναι από τα λίγα αξιώματα που μπορούμε να δεχθούμε για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό. Κάθε διαταραχή στην κοινωνικότητα, θα φέρει μαζί της κι άλλες. Όσοι διαβάσατε το γνωστό έργο του Ντοστογιέφσκυ "Έγκλημα και τιμωρία" θα θυμόσαστε το όνειρο του κεντρικού ήρωα Ρασκόλνικοφ, που γίνεται και η αιτία λύτρωσής του. Σε μια πολιτεία οι άνθρωποι είχαν προσβληθεί από μια ασθένεια η οποία οδηγούσε τον καθένα να πιστεύει ακράδαντα στον εαυτό του και μόνο, με τελικό αποτέλεσμα την πλήρη διάσπαση της κοινωνίας και τον κάθε άνθρωπο πλημμυρισμένο από φόβο.

Το σίγουρο είναι ότι κάθε φορά που ο άνθρωπος διαλέγει μια συμπεριφορά κάτι αγαπάει σ' αυτήν. Ακόμα και στην περίπτωση της αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς. Δεν είναι ανέφικτη μια ανάλυση για το τι είναι αυτό που κερδίζει την αγάπη, αλλά είναι περισσότερο δύσκολη από όσο ενδεχομένως να φαίνεται. Ο άνθρωπος έχει πολύ αποτελεσματικές άμυνες. Η διαδικασία αλλαγής εμπεριέχει έναν πόλεμο μ' αυτές τις άμυνες που κάποιες φορές "προστατεύουν" τον άνθρωπο από το ίδιο του το όφελος, όταν το τελευταίο απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας.

Ημερομηνία γεννήσεως

Αυτές τις μέρες έλαβα ένα ωραίο mail από κάποιον φίλο.

Το ανεβάζω κι όσοι ανήκετε στην κατηγορία που λέει θα βρείτε πολλές παιδικές σας αναμνήσεις.

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Ένα ερώτημα

Σήμερα θα μεταφέρω το ερώτημα που μου έθεσε, με αγωνία, μία φίλη.

Μπορεί το θέμα να θεωρηθεί κάπως..."πιασάρικο", για να θυμηθώ τον φίλο Glenn.
Επειδή όμως οι ανθρώπινες αγωνίες δεν χωρίζονται σε πιασάρικες και μη, αλλά στο αν υπάρχουν και μόνο, ανεβάζω το ερώτημα στο blog.

Λοιπόν η φίλη Α. μου έθεσε το εξής:

Θα ήθελα να ακούσω γνώμες πάνω σε ένα θέμα που με απασχολεί "ρατσισμός για τις χωρισμένες γυναίκες με παιδιά". Μια κοινή μας φίλη μου μετέφερε τη γνώμη ενός "κυρίου" που της είπε ότι για να κάνει κάποιος σχέση ή γάμο με γυναίκα χωρισμένη με παιδιά θα πρέπει να είναι ή μαλάκας ή γέρος. Θα θελα ν' ακούσω σχόλια ή μάλλον τη γνώμη κυρίως αντρών και να ναι ειλικρινείς με όση ειλικρίνεια χαρίζει το διαδίκτυο μέσω της ανωνυμίας, δηλαδή αυτοί θα έκαναν σχέση με μια 40αρα χωρισμένη με παιδιά; ή μπορεί να τη σέβονται και να την συμπονούν για τον αγώνα της και την αξιοπρέπεια της αλλά από μακριά, "τζιζ, καίει!". Θέλω να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα όπως είναι.

Όπως καταλαβαίνετε, συμφωνεί κι η ίδια για μια δικτυακή συζήτηση, με την προϋπόθεση της ανωνυμίας.

Να πω ότι εγώ πιστεύω ότι έως της τελευταίας αναπνοής ένας άνθρωπος δεν πρέπει να επιτρέπει στον εαυτό του την οποιαδήποτε καταδικαστική πινακίδα και την παράδοση των όπλων.
Το πιστεύω για όλους, μόνο που όλοι δεν το πιστεύουν για τον εαυτό τους.
Οι απόψεις μου δεν βρήκαν και μεγάλη απήχηση. Το αίτημα της φίλης είναι η πραγματικότητα.
Τέλος, να πω ότι η σχέση μου με την εν λόγω είναι καθαρά φιλικές και δεν εμπλέκονται οι επαγγελματικές ιδιότητες κανενός.

Ελπίζουμε σε μια καλή ανταπόκριση.