Αυτοπαραδοχή
Αναφερόμαστε, βεβαίως, στην αυτοπαραδοχή των αρνητικών στοιχείων της όλης στάσης ζωής και νοοτροπίας που υιοθετούμε.
Αν και η σωστή εκτίμηση των θετικών χαρακτηριστικών είναι κι αυτή δύσκολη, κυρίως σε ό,τι αφορά την ποσοτική αποτίμηση αυτών, η εντόπιση του κακού μέσα μας είναι αυτή που προσπερνιέται.
Όχι η απλή συγκατάβαση σε χαρακτηρισμούς που προέρχονται από άλλους, μια συγκατάβαση που πολλές φορές περιέχει το κρυφό μήνυμα "συμφωνώ για να σταματήσει η συζήτηση", αλλά μια βαθειά επώδυνη διαδικασία η οποία αποκαλύπτει και κατόπιν αρχίζει ο δρόμος της αλλαγής.
Κάθε νέο, κάθε βελτίωση προκύπτει από επώδυνη διαδικασία.
Η σταύρωση προηγείται της ανάστασης. Το διδαχθήκαμε εδώ και αιώνες.
Είναι ακριβώς η αποφυγή του πόνου που μας αφήνει στη στάσιμη κατάσταση, η οποία περιμένει τη στιγμή του θάρρους μιας βαθιάς αυτοπαραδοχής και της επερχόμενης λυτρωτικής αλλαγής.
Ένας αλκοολικός σπανίως χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως αλκοολικό. Το λέει, ίσως, φωναχτά, αλλά για να σταματήσουν οι άλλοι να του το λένε. Μέσα του ή μπροστά στον καθρέφτη ονομάζει τον εαυτό του βασανισμένο, άτυχο, αδικημένο, θύμα της ζωής και άλλα τέτοια.
Μια τέτοια στάση είναι κάτι που δεν περιορίζεται στην ομάδα των αλκοολικών. Αφορά τους πάντες.
Είναι όμως, πολλές φορές, προτιμητέο για κάποιον να δεχθεί τον χαρακτηρισμό "άρρωστος", παρά να δεχθεί πως ό,τι του συνέβη έγινε με την ελεύθερη θέλησή του.