Αυτοπαραδοχή
Από τα δύσκολα πράγματα είναι και η αυτοπαραδοχή.
Αναφερόμαστε, βεβαίως, στην αυτοπαραδοχή των αρνητικών στοιχείων της όλης στάσης ζωής και νοοτροπίας που υιοθετούμε.
Αν και η σωστή εκτίμηση των θετικών χαρακτηριστικών είναι κι αυτή δύσκολη, κυρίως σε ό,τι αφορά την ποσοτική αποτίμηση αυτών, η εντόπιση του κακού μέσα μας είναι αυτή που προσπερνιέται.
Όχι η απλή συγκατάβαση σε χαρακτηρισμούς που προέρχονται από άλλους, μια συγκατάβαση που πολλές φορές περιέχει το κρυφό μήνυμα "συμφωνώ για να σταματήσει η συζήτηση", αλλά μια βαθειά επώδυνη διαδικασία η οποία αποκαλύπτει και κατόπιν αρχίζει ο δρόμος της αλλαγής.
Κάθε νέο, κάθε βελτίωση προκύπτει από επώδυνη διαδικασία.
Η σταύρωση προηγείται της ανάστασης. Το διδαχθήκαμε εδώ και αιώνες.
Είναι ακριβώς η αποφυγή του πόνου που μας αφήνει στη στάσιμη κατάσταση, η οποία περιμένει τη στιγμή του θάρρους μιας βαθιάς αυτοπαραδοχής και της επερχόμενης λυτρωτικής αλλαγής.
Ένας αλκοολικός σπανίως χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως αλκοολικό. Το λέει, ίσως, φωναχτά, αλλά για να σταματήσουν οι άλλοι να του το λένε. Μέσα του ή μπροστά στον καθρέφτη ονομάζει τον εαυτό του βασανισμένο, άτυχο, αδικημένο, θύμα της ζωής και άλλα τέτοια.
Μια τέτοια στάση είναι κάτι που δεν περιορίζεται στην ομάδα των αλκοολικών. Αφορά τους πάντες.
Είναι όμως, πολλές φορές, προτιμητέο για κάποιον να δεχθεί τον χαρακτηρισμό "άρρωστος", παρά να δεχθεί πως ό,τι του συνέβη έγινε με την ελεύθερη θέλησή του.
Αναφερόμαστε, βεβαίως, στην αυτοπαραδοχή των αρνητικών στοιχείων της όλης στάσης ζωής και νοοτροπίας που υιοθετούμε.
Αν και η σωστή εκτίμηση των θετικών χαρακτηριστικών είναι κι αυτή δύσκολη, κυρίως σε ό,τι αφορά την ποσοτική αποτίμηση αυτών, η εντόπιση του κακού μέσα μας είναι αυτή που προσπερνιέται.
Όχι η απλή συγκατάβαση σε χαρακτηρισμούς που προέρχονται από άλλους, μια συγκατάβαση που πολλές φορές περιέχει το κρυφό μήνυμα "συμφωνώ για να σταματήσει η συζήτηση", αλλά μια βαθειά επώδυνη διαδικασία η οποία αποκαλύπτει και κατόπιν αρχίζει ο δρόμος της αλλαγής.
Κάθε νέο, κάθε βελτίωση προκύπτει από επώδυνη διαδικασία.
Η σταύρωση προηγείται της ανάστασης. Το διδαχθήκαμε εδώ και αιώνες.
Είναι ακριβώς η αποφυγή του πόνου που μας αφήνει στη στάσιμη κατάσταση, η οποία περιμένει τη στιγμή του θάρρους μιας βαθιάς αυτοπαραδοχής και της επερχόμενης λυτρωτικής αλλαγής.
Ένας αλκοολικός σπανίως χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως αλκοολικό. Το λέει, ίσως, φωναχτά, αλλά για να σταματήσουν οι άλλοι να του το λένε. Μέσα του ή μπροστά στον καθρέφτη ονομάζει τον εαυτό του βασανισμένο, άτυχο, αδικημένο, θύμα της ζωής και άλλα τέτοια.
Μια τέτοια στάση είναι κάτι που δεν περιορίζεται στην ομάδα των αλκοολικών. Αφορά τους πάντες.
Είναι όμως, πολλές φορές, προτιμητέο για κάποιον να δεχθεί τον χαρακτηρισμό "άρρωστος", παρά να δεχθεί πως ό,τι του συνέβη έγινε με την ελεύθερη θέλησή του.
Το έγραψε ο Finteias | 4:01 μ.μ.
4 Comments:
Το ίδιο ακριβώς πράγμα είχα πει όταν έλεγα
"Είναι πολύ δύσκολο να μαθαίνεις. Να μαθαίνεις όμως, όχι να προσποιείσαι ότι μαθαίνεις κι άμα σου ξύσουν το λούστρο να βγαίνει η λινάτσα από κάτω."
http://glenn077.blogspot.com/2008/02/blog-post_26.html
Μάλιστα είχα βασίσει μεταφυσική πάνω σ' αυτό, λέγοντας ότι ήρθαμε σε τούτο τον κόσμο για να αλλάξουμε μέσα απ' τη μάθηση. Αλλά μιλώ για ουσιαστική αλλαγή σαν κι αυτή που λες κι εσύ.
@ glenn
Έτσι glenn.
Βλέπω ότι έχεις copyright στο blog σου, αλλά δεν θα υπάρξει ζήτημα, επειδή συμφωνούμε σε κάτι (στο λέω χαμογελαστά).
Άλλωστε ο τρόπος σου στην έκφραση είναι μοναδικός.
Κάποιες φορές παρεξηγήθηκε από κάποιους, αλλά δεν πειράζει.
Επίτρεψέ μου να σε παραφράσω και να πω:
κάποιες φορές χρησιμοποιείς γλωσσικό ύφος λινάτσας (σκοπίμως) για να εκφράσεις περιεχόμενο λαμπερό.
Να 'σαι καλά κι όταν ανεβείς στη Θεσσαλονίκη...ξέρεις.
Υπάρχει ένα πολύ ωραίο βιβλιαράκι του Βάσλαβικ (δεν θυμάμαι να το κάνω σπελ στα αγγλικά) που λέγεται "η γλώσσα της αλλαγής". Περιγράφει διάφορα τεχνάσματα του θεραπευτή για να προκαλέσει αλλαγές στον θεραπευόμενο μέσω προσαγόρευσης στο δεξί ημισφαίριο. Όχι τίποτε βαθιές έννοιες, μιλάμε για πρακτικά κόλπα αλλά βασισμένα σε βαθιά θεωρία.
Για το ύφος μου: Το διασκέδασα απίστευτα. Ποτέ δεν χορταίνω την επαλήθευση του: "Δεν έχει σημασία τι θα πεις αλλά πως θα το πεις". Φρόντιζα το περιεχόμενο, αλλά επίτηδες το ενέδυα με βρισιές.
@ glenn
Paul Watzlawick.
Διαπιστώνεις κι εσύ ότι οι άνθρωποι δίνουν μεγάλη βάση στο περίβλημα.
Μεγάλη κουβέντα.
Σε χαιρετώ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home