Doncat

Μετά δεκαπέντε μήνες παρουσίας στην μπλογκόσφαιρα, ο Doncat αποφάσισε να κλείσει το γνωστό blog, αφού προηγουμένως προβληματίστηκε δημοσίως πάνω στο θέμα.

Είχαν τεθεί ωραία ζητήματα σ' αυτό το blog, ασχέτως των απόψεων που αναπτύχθηκαν για το καθένα.

Φαίνεται ότι στον δικτυακό κόσμο, η ελευθερία σφυγμομετρεί το θράσος που είναι παιδί της δειλίας. Πάει να πει ότι η ανωνυμία, με την άρση των αναστολών που επιφέρει οδηγεί στο να ξεστομίζει κάποιος ανωνύμως, ό,τι δεν θα μπορούσε να πει κατά πρόσωπο.

Το μέγα ζήτημα που προκύπτει από αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το εξής:

Πόσο είμαστε άξιοι της ελευθερίας μας; Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε σωστά την ελευθερία;

Το ερώτημα έχει εφαρμογή εντός και εκτός διαδικτύου.

Σχετικά με την απόφαση του Doncat ένα έχω να πω:

Λυπάμαι που συμφωνώ μ' αυτήν.

Ως η άλλη άποψη ας σημειωθεί ένα πράγμα.
Η πρόκληση δεν εκπροσωπούσε την πλειοψηφία των επισκεπτών.

Φαίνεται πως η δύναμη της μειοψηφίας δεν πρέπει ποτέ να περιφρονείται.

Αισιοδοξία

Υπάρχουν φορές που όπου κι αν κοιτάξουμε σε μια κατάσταση στην οποία έχουμε βρεθεί δεν βλέπουμε κάτι καλό και αισιόδοξο.
Είναι οι φορές που λέμε πως ό,τι γνωρίζουμε πάνω σ' ένα ζήτημα είναι κακό.

Σε τέτοιες περιπτώσεις μια φράση μου ερχόταν στο μυαλό που έδινε ένα φως αισιοδοξίας.

"Έχε την ελπίδα σου σε ό,τι δεν γνωρίζεις"

Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τα όρια της ανθρώπινης γνώσης.

Θα πρέπει, επίσης, να παραδεχτούμε ότι τα όρια της πραγματικότητας είναι πολύ πιο πέρα από τα όρια της γνώσης μας.

Το άγνωστο δεν εγκυμονεί μόνο τον φόβο. Η ελπίδα φωλιάζει στον χώρο της άγνοιας και περιμένει τους τολμηρούς.

Όχι πως αναφέρομαι σε μαγείες και άλλα εφευρήματα. Απλώς θέλω να πω ότι κι αυτός ο απτός κόσμος είναι πιο περίπλοκος από όσο μπορούμε να σκεφτούμε.

Υπομονή, ελπίδα και σίγουρα τόλμη.

Τίποτα δεν σημαίνει την απόλυτη καταδίκη.

Επετειακό

"Ο Εκλαμπρότατος Μαυροκορδάτος ήταν σύμφωνος κι αυτός, ο Φαναριώτης, εις το σκέδιον να ξεκάμουν τους στρατιωτικούς. Τόβαλε κι αυτός σ' ενέργεια ευτύς, άμα ήρθε στο Μισολόγγι, χωρίς να χάση καιρόν. Ηύρε πρόφαση η Εκλαμπρότη του εις το Μισολόγγι, ότι ο Καραϊσκάκης αγρικήθη με τους Τούρκους. Έβαλε ανθρώπους δικούς του, τους έκαμε κριτάς να τον περάσουνε από το κανάλι της δικαιοσύνης του, να τον σκοτώσουνε. Τον κρίναν και τον είχαν χαζίρι, κι αν δεν τον γλίτωναν οι σύντροφοί του, θα τον σκότωναν. Ακούτε εσείς; ο Καραϊσκάκης, από δέκα χρονών παιδί κλέφτης, θα γύριζε με τους Τούρκους, οπού τους σκότωνε μέσα στους λόγκους και περπάταγε ξυπόλυτος από μικρό παιδί διά την λευτεριά. Ο Εκλαμπρότατος, το ζυμάρι των Τούρκων, ο δουλευτής αυτηνών, των Τούρκων, ο Μαυροκορδάτος, ο αγαπημένος των τύραγνων, κατάτρεχε τον Καραϊσκάκη να τον καταδικάσει εις θάνατον!"
Στρατηγού Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα

Αυτό και πολλά άλλα αποσπάσματα μπορούμε να παραθέσουμε για να γίνει αντιληπτό το ότι η περίοδος της επαναστάσεως δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη, όσο μαθαίναμε στις πρώτες τάξεις της βασικής εκπαίδευσης. Όσο μεγαλώνουμε, καλό είναι να τολμούμε να δούμε την αλήθεια. Δυστυχώς τα γεγονότα ήταν τέτοια που δύσκολα θα χαρακτηρίζαμε αγνούς όλους όσους μνημονεύονται. Οι εμφύλιες συγκρούσεις είναι κάτι που θα πρέπει να μας αναγκάζει στο να ψάξουμε την αλήθεια.
Χωρίς ν' ασχοληθούμε με την απόδοση της δικαιοσύνης για το συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας, θα κρατήσουμε μόνο το συμπέρασμα που λέει ότι η αλήθεια πολύ δύσκολα θα ταυτίζεται με έναν απλοϊκό διαχωρισμό σε καλούς από τη μια και κακούς από την άλλη.
Υπήρχαν και εντός ημών πολλά μελανά σημεία. Θα έλεγα ότι και στην ιστορική μας ματιά θα πρέπει να είμαστε αρκετά σεμνοί κι όχι πλημμυρισμένοι από αβάσιμη έπαρση.
Σίγουρα υπήρξαν πολλές πράξεις γενναιότητας κι αυτοθυσίας, αλλά το να επαναλαμβάνουμε την επίκληση των περασμένων δεν αποτελεί βατήρα για το παρόν και το μέλλον.
Κάποτε άκουσα την κάπως προκλητική άποψη που έλεγε ότι δεν θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τις ωραίες πράξεις των προγόνων μας, όταν μάλιστα οι δικές μας δεν φαίνεται να τις μοιάζουν.

Κάποτε θα πρέπει να μάθουμε να αγαπούμε αυτήν την χιλιοειπωμένη πατρίδα και εν καιρώ ειρήνης.

Από την άλλη, έχουμε ένα γεγονός με συμβολική αξία. Την ημέρα της επετείου, η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου υφίσταται δεινή ήττα από την τουρκική στον χώρο που φέρει τον όνομα του ξακουσμένου οπλαρχηγού.
Όπως έχω ξαναγράψει, εγώ ποδοσφαιρόφιλος δεν είμαι. Δεν παρακολούθησα καν αυτόν τον αγώνα. Έμαθα το αποτέλεσμα και κρατώ τη συμβολική αξία του γεγονότος.
Που θα πει ότι δεν γίνεται να επικαλούμαστε τα ταμπούρια των οπλαρχηγών, για να ταμπουρωθούμε εμείς, μη και αντικρίσουμε την απραξία και την αστοχία μας.

Επαναλαμβάνω:
Κάποτε θα πρέπει να μάθουμε να αγαπούμε αυτήν την χιλιοειπωμένη πατρίδα και εν καιρώ ειρήνης.

Πιθανή παρεξήγηση

Μου δημιουργήθηκε μια εντύπωση ότι το προηγούμενο Post δημιούργησε κάποιες ενοχλήσεις.
Προτιμώ να μην αναφέρω τον τρόπο με τον οποίον μου δημιουργήθηκαν οι υποψίες.
Ίσως να κάνω λάθος, οπότε είναι καλύτερο να το αποφύγω.

Με την ευκαιρία της άστοχης, ελπίζω, υποψίας καλό θα είναι να δώσω κάποιες διευκρινήσεις.

Πάνω από όλα, το προηγούμενο post δεν αναφέρεται σε άτομα με σωματική νόσο που να προκαλεί μια σχετική αναπηρία και φυσικά δεν τίθεται καν ζήτημα για την συμπαράσταση που θα πρέπει να έχουν αυτά τα άτομα από το περιβάλλον.

Αναφέρομαι σε ένα φαινόμενο συμπεριφοράς, κατά το οποίο διάφορα άτομα επικαλούνται αδυναμία, που πολλές φορές δεν υφίσταται.

Στο υστερόγραφο κάνω λόγο για παραολυμπιάδα και άλλες αξιέπαινες περιπτώσεις ανθρώπων που παρά την σωματική τους αναπηρία αποτελούν λαμπρά παραδείγματα δημιουργικότητας.

Σε καμιά περίπτωση δεν προσβάλλονται άτομα που πάσχουν από νοσήματα τα οποία τους στερούν κάποιες δραστηριότητες, λόγω της παθήσεώς τους.

Ελπίζω μια δεύτερη ανάγνωση του post, μετά την παρούσα διευκρίνηση να μεταδώσει σαφέστερα μηνύματα.

Η ευαισθησία

Ο δυνατός υπερισχύει του αδυνάτου. 

Αυτή είναι μια φράση που σχεδόν πάντα λέμε ότι είναι αληθής. 

Ωστόσο, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αρκετά περίπλοκες, ώστε να διαψεύδεται κάτι που φαίνεται να υπακούει στου πιο απλούς και σίγουρους φυσικούς νόμους. Πολλές φορές το αδύναμο μέλος μιας σχέσης κινεί τα νήματα μ' έναν τρόπο που ενώ δεν είναι ασυνήθιστος, προκαλεί την έκπληξη με την αποτελεσματικότητά του. 

Ο αδύναμος ελέγχει τις καταστάσεις με την επίκληση της ίδιας της αδυναμίας του. Αρκεί ένας καλός χειρισμός, δια του οποίου προκαλούνται τύψεις στον ισχυρό κι ο τελευταίος γίνεται υπηρέτης του αδύναμου. 

Ο αδύναμος πολλές φορές επικαλείται την αδυναμία του για να αποφύγει υποχρεώσεις που θα έπρεπε να αναλαμβάνει. Τις υποχρεώσεις αυτές τις μεταφέρει στον ισχυρό, μεταδίδοντας το μήνυμα ότι ο τελευταίος μπορεί και μάλιστα πρέπει να τις αναλάβει, διότι στην αντίθετη περίπτωση διαπράττει κάτι ανήθικο σε βάρος ενός αναξιοπαθούντος. 

Πολλές φορές ο αδύναμος δεν προχωρεί σε κινήσεις που θα οδηγούσαν στην βελτίωσή του, διότι μ' αυτόν τον τρόπο θα χάσει τα πολλά δικαιώματα που έχει λόγω της αδυναμίας του. Η μαεστρική πρόκληση συναισθημάτων οίκτου στον ισχυρό είναι τόσο αποτελεσματική που είναι δυνατόν ο τελευταίος να νιώθει σχεδόν ένοχος για το ότι είναι ικανός και ακολούθως υπόχρεος προς τον αδύναμο, ο οποίος, όπως είπαμε, δεν κάνει το παραμικρό για να ενισχύσει τον εαυτό του. "Εσύ είσαι δυνατός. Εσύ αντέχεις. Εγώ όχι". Αυτές είναι φράσεις της καθημερινότητας ενός τυράννου που δεν εννοεί να προχωρήσει σε κάποια διαδικασία αυτογνωσίας και βελτίωσης, παρά επιθυμεί την υπηρεσία των άλλων με την επίκληση της αδυναμίας του. 

Η αναξιοπρέπεια εμποδίζει την πρόοδο. 

Η αδικία έπεται για τον άτυχο "ισχυρό". 

Για την όλη κατάσταση δέχομαι πλήρως τον όρο "δικτατορία της ευαισθησίας", που είχε δώσει ο ψυχολόγος Πιντέρης, κάποτε. 

Η ωρίμανση είναι επώδυνη και προϋποθέτει την αυτογνωσία και την ανάληψη ευθυνών. Οι δικτατορίσκοι της ευαισθησίας, φυγόπονοι για να ωριμάσουν, επικαλούνται "αγιάτρευτα τραύματα" του παρελθόντος και παραμένουν οι συνταξιοδοτημένοι της ζωής. Μια τέτοια ζωή εγγυάται την έλλειψη αυτοεκτίμησης. Ασφαλώς. Είναι η πιο σίγουρη τιμωρία. Απομένει ένας αληθής οίκτος για τον "ισχυρό" που έγινε ο υπηρέτης κάποιου που δεν άξιζε να γίνει ούτε υπηρέτης.  

Το παράσιτο κατοικεί όπου ο μεγάλος έχει μικρούς πληγωμένους αγκώνες. 

Φρειδερίκος Νίτσε. Τάδε έφη Ζαρατούστρα 

Υ.Γ. ...κι όταν βλέπω "ζωγραφική με το στόμα", παραολυμπιάδα και άλλα παρόμοια που έχουν να κάνουν με ανθρώπους που έχασαν πολλά από την υγεία και την αρτιμέλειά τους, αλλά όχι την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια, τότε πείθομαι περισσότερο για τα παραπάνω.

Ομορφαίνοντας το blog (λίγο ακόμα)

Τον εβενώδη παστόν αφίνει
νύμφη κροκόπεπλος η Αυγή,
την πορφυρόχρυσον κόμην χύνει,
πυρρόν το βήμα της οδηγεί
ροδοδακτύλους εκτείνει χείρας
και τας εώας ανοίγει θύρας.
Υπεμειδίασεν όλ' η πλάσις.
Κι αρματηλάτης περικλιτός
εις ερεβώδεις ωθεί εκτάσεις
το μαύρον κάλυμμα της νυκτός.

Γεώργιος Βιζυηνός, Ο Κόδρος


όπου με τη μεταμορφωτική δύναμη της ποίησης, ένα απλό ξημέρωμα γίνεται μια πλοκή γεμάτη εικόνες.

Ομορφαίνοντας το blog.

Κάτω εχαράττετο βαθύ το ποτάμιον, τ’ Αχειλά το ρέμα, και όλην την βαθείαν κοιλάδα μετά ηρέμου μορμυρισμού διέτρεχε το ρεύμα, κατά το φαινόμενον ακινητούν, λιμνάζον, αλλά πράγματι αενάως κινούμενον υπό τας μακράς βαθυκόμους πλατάνους· ανάμεσα εις βρύα και θάμνους και πτέριδας, εφλοίσβιζε μυστικά, εφίλει τους κορμούς των δένδρων, έρπον οφιοειδώς κατά μήκος της κοιλάδος, πρασινωπόν από τας ανταυγείας τας χλοεράς, φιλούν και άμα δάκνον τους βράχους και τας ρίζας, νάμα μορμύρον, αθόλωτον, βρίθον από μικρά καβουράκια, τα οποία έτρεχον να κρυβώσιν εις το θόλωμα της άμμου, άμα κανέν βοσκόπουλον, αφήνον τας ολίγας αμνάδας να βόσκουν εις την δροσεράν χλόην, ήρχετο να κύψη εις το ρεύμα, και ανεσήκωνε πέτραν τινά διά να τα κυνηγήση.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Η φόνισσα


Με τέτοιες εικόνες πραγματικά ομορφαίνει όχι μόνο το blog, αλλά η ζωή ολόκληρη.
Πολλές φορές βρέθηκα με θαυμασμό μπροστά στην τέχνη, όταν αυτή ήταν ανώτερη της πραγματικότητας.
Εδώ έχουμε την περιγραφή ενός ποταμού, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι καλύτερο να διαβάζουμε τον Παπαδιαμάντη να μας τον περιγράφει, παρά να τον βλέπουμε.

Όντως εδώ η τέχνη υπερβαίνει την πραγματικότητα.
Εκτός κι αν η πραγματικότητα είναι από μόνη της τόσο όμορφη, αλλά θέλει τους λίγους, τους εκλεκτούς της για να την αποκαλύψει.

Πάντως σε ό,τι αφορά γενικότερα την τέχνη, ίσως το μόνο κριτήριο αποδοχής που θέτω είναι αυτό: να μου αποκαλύπτει ομορφιές που δεν θα τις έβλεπα μόνος μου.
Δεν θα καθόμουν ποτέ να δαπανήσω χρόνο και χρήμα για να εισπράξω ασχήμια όταν μπορώ να την έχω δωρεάν.