Ομορφαίνοντας το blog.

Κάτω εχαράττετο βαθύ το ποτάμιον, τ’ Αχειλά το ρέμα, και όλην την βαθείαν κοιλάδα μετά ηρέμου μορμυρισμού διέτρεχε το ρεύμα, κατά το φαινόμενον ακινητούν, λιμνάζον, αλλά πράγματι αενάως κινούμενον υπό τας μακράς βαθυκόμους πλατάνους· ανάμεσα εις βρύα και θάμνους και πτέριδας, εφλοίσβιζε μυστικά, εφίλει τους κορμούς των δένδρων, έρπον οφιοειδώς κατά μήκος της κοιλάδος, πρασινωπόν από τας ανταυγείας τας χλοεράς, φιλούν και άμα δάκνον τους βράχους και τας ρίζας, νάμα μορμύρον, αθόλωτον, βρίθον από μικρά καβουράκια, τα οποία έτρεχον να κρυβώσιν εις το θόλωμα της άμμου, άμα κανέν βοσκόπουλον, αφήνον τας ολίγας αμνάδας να βόσκουν εις την δροσεράν χλόην, ήρχετο να κύψη εις το ρεύμα, και ανεσήκωνε πέτραν τινά διά να τα κυνηγήση.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Η φόνισσα


Με τέτοιες εικόνες πραγματικά ομορφαίνει όχι μόνο το blog, αλλά η ζωή ολόκληρη.
Πολλές φορές βρέθηκα με θαυμασμό μπροστά στην τέχνη, όταν αυτή ήταν ανώτερη της πραγματικότητας.
Εδώ έχουμε την περιγραφή ενός ποταμού, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι καλύτερο να διαβάζουμε τον Παπαδιαμάντη να μας τον περιγράφει, παρά να τον βλέπουμε.

Όντως εδώ η τέχνη υπερβαίνει την πραγματικότητα.
Εκτός κι αν η πραγματικότητα είναι από μόνη της τόσο όμορφη, αλλά θέλει τους λίγους, τους εκλεκτούς της για να την αποκαλύψει.

Πάντως σε ό,τι αφορά γενικότερα την τέχνη, ίσως το μόνο κριτήριο αποδοχής που θέτω είναι αυτό: να μου αποκαλύπτει ομορφιές που δεν θα τις έβλεπα μόνος μου.
Δεν θα καθόμουν ποτέ να δαπανήσω χρόνο και χρήμα για να εισπράξω ασχήμια όταν μπορώ να την έχω δωρεάν.