Φλεγόμενη πόλη

ΔΕΘ, διαδηλώσεις κι επεισόδια.
Για μια ακόμα φορά η αντιεξουσιαστική μερίδα έδειξε το εξουσιαστικό της πρόσωπο.
Το κέντρο της Θεσσαλονίκης βρέθηκε και πάλι στις φλόγες, από τα χέρια ανθρώπων που μιλούν για ένα πιο "ανθρώπινο" αύριο.
Καμένα αυτοκίνητα, μαγαζιά, φθορά δημόσιας περιουσίας.
Μασκοφόροι, άνθρωποι χωρίς πρόσωπο έδειξαν και πάλι τη βαρβαρότητα έναντι του κάθε τυχόντος άτυχου.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα μπροστά σε καμένο αυτοκίνητο ή κατάστημα για τα δημοκρατικά δικαιώματα του ιδιοκτήτη. Μπορεί να είναι κάποιος που δανείστηκε για να αγοράσει αυτό που τώρα έγινε κάρβουνο. Κάποιος που ταΐζει κι άλλα στόματα από το μαγαζί του.
Ποιός σέβεται αυτά τα δικαιώματα που γίνονται παρανάλωμα στο όνομα μιας ιδεολογίας (ψυχοπαθολογίας μήπως;)
Αποφασίζομεν και διατάσσομεν (μας θυμίζει κάτι;)
Θέλω και τα καίω (σε παραλλαγή).
Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή, από τα φοιτητικά μου χρόνια ακόμη, ήταν το ότι αρκετοί από τους "ιδεολόγους" προερχόταν από ευκατάστατες οικογένειες χωρίς κανένα οικονομικό πρόβλημα.
"Αγωνιζόμαστε για τους άλλους" θα ήταν μια απάντηση.
Για ποιούς άραγε; Για τους φουκαράδες που ζουν στο κέντρο και δυσκολεύονται στο να απομακρύνουν τα αυτοκίνητά τους όταν ξεσπάσει η θύελλα του παραλογισμού;
Είναι κρίμα τα αληθή κοινωνικά προβλήματα να καλύπτονται από τη μάσκα της βίας.
Αυτό, διότι τίποτε άλλο δεν κάνει αυτή η μάσκα.
Καλύπτει προβλήματα, αλλοιώνοντάς τα κι αφήνοντάς τα άλυτα.