Φιντείας

Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας... Carry coals to Newcastle...

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006

Προσοχή στους άσχετους

Το μείζων ζήτημα των τελευταίων ημερών είναι μια κεφαλιά. Από τις εφημερίδες ως την μπλογκόσφαιρα. Ακόμα κι ο doncat αναφέρεται στο γεγονός, με μια άλλη έννοια βεβαίως.
Εγώ είμαι ο τελείως άσχετος αυτής της παγκόσμιας παρέας, δηλαδή των φίλων της κεφαλιάς.
Επειδή ο φίλος άσχετος προσωρινά απέσυρε το blog του (μάλλον επανέρχεται, όμως) χρησιμοποιώ αυτόν τον τίτλο για μένα, σ' αυτό το post.
Αν κι έκανα φιλότιμες προσπάθειες μήπως και γίνω ποδοσφαιρόφιλος, όλες απέτυχαν παταγωδώς. Δεν έχω ιδέα για το τι εστί Μουντιάλ, στην ουσία. Σε μικρή ηλικία μ' ενοχλούσε η ασχετοσύνη μου, αλλά τώρα ποιός νοιάζεται. Τον μόνο ποδοσφαιρικό αγώνα που κατάφερα να παρακολουθήσω από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν εκείνος στον οποίο η εθνική μας ομάδα κέρδισε το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, τα τελευταία χρόνια. Βλέπετε έγινε σύναξη ποδοσφαιρόφιλων στο σπίτι μου και δεν γινόταν αλλιώς.
Πάντως, η γυναίκα μου είναι χαρούμενη με το ότι δεν ασχολούμαι με την ένδοξη μπάλα. Να μιλήσω και περί γυναίκας, διότι υπάρχει κι η άποψη που λέει ότι ο άντρας που δεν ασχολείται με πορνό και ποδόσφαιρο μπορεί να μην είναι γνήσιος άντρας (άκουσον, άκουσον!).
Πάντως την κεφαλιά θα τη θυμάμαι!
Πιστέψτε με ότι μιλούσα για την κεφαλιά, ενώ δεν ήμουν σίγουρος για το ποια ομάδα πήρε το πρωτάθλημα (σοβαρολογώ!).

Βλέπετε, λοιπόν, τι μηνύματα περνιούνται στους άσχετους με μια κεφαλιά;
Η κεφαλιά γίνεται σπουδαιότερη της νίκης. Αξιομνημόνευτη. Η κεφαλιά κερδίζει την προσοχή των άσχετων, αλλά σε λάθος σημείο.

Κι εγώ που έλεγα ότι από μια ηλικία κι ύστερα τίποτα δεν θα με κάνει να αγωνιώ για πανελλαδικές εξετάσεις και ποδόσφαιρο. Αυτή η κεφαλιά άνοιξε το κεφάλι μου (μεταφορικά πάντα).

Η κεφαλιά γνώρισε μεγάλη δόξα. Δείτε πόσα διαφορετικά μάτια υπάρχουν γι' αυτήν.

14 Comments:

Blogger paragrafos said...

Φιντεία μου σε... συμπονώ!

Προσωπικά, είμαι παντελώς άσχετη!

Ακόμα και για την κεφαλιά, αναρωτιέμαι προς τι τόση φασαρία...



Με απέραντη εκτίμηση και αγάπη

Παράγραφος


ΥΓ. Το σχόλιό σου στην Αννίτσα, μου προκάλεσε ρίγη συγκίνησης.

1:33 μ.μ.  
Blogger Finteias said...

@ paragrafos
Αμέσως μόλις έγραψα το σημερινό post επισκεύθηκα το δικό σου.
Αισθάνθηκα τη διαφορά.

Τόση φασαρία για την κεφαλιά, όταν ο υπονόμος πνίγει κάποιες κραυγές.

Σε χαιρετώ.

1:42 μ.μ.  
Blogger An-Lu said...

Καλή εβδομάδα!
Όντως πολύ κακό για το τίποτα....
(μάλλον θα πρέπει να μιλήσεις με το βίκτωρά μου, είναι της ιδίας συνομοταξίας: των-ανδρών-άσχετων-με-το-πο΄δόσφαιρο)

2:06 μ.μ.  
Blogger apousia said...

Αγαπώ και εσάς που δεν ασχολείστε,και τους ποδοσφαιρόφιλους!

Για την κεφαλιά-κουτουλιά,επιδή αποφάσισα να λέω την όποια αλήθεια μου,πέρα από τύπους,έγραψα και αλλού,πως μου άρεσε!

Ναι,την επιδοκίμασα!

Ήταν το αντίο ενός μεγάλου παίχτη,μα και ενός ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

Με σάρκα και οστά,δηλαδή με πάθη,δηλαδή αληθινού!

Γεια σου Φιντεία!

3:43 μ.μ.  
Blogger apousia said...

επΙΙΙΙΙδή?

Ντρέπομαι!

Όλο και συχνότερα μου συμβαίνει τελευταία.
Να ανησυχώ γιατρέ?

3:45 μ.μ.  
Blogger Ggian said...

Καλησπέρα Φιντεία,

μέσα στις τόσες γνώμες που ακούστηκαν, ας ειπωθεί και η δική μου. Με πείραξε η κεφαλιά. Όχι φυσικά ως πράξη βίας. Πόση βία μπορεί να περιέχεται σε μια απλή κουτουλιά στο στέρνο ενός ποδοσφαιριστή, και μάλιστα αμυντικού αν δεν κάνω λάθος, ο οποίος είναι συνηθισμένος σε ασύγκριτα πιο σκληρά χτυπήματα, προερχόμενα μάλιστα πολλές φορές και από πόδια που φοράνε παπούτσια με σιδερένιες τάπες. Για μένα ήταν ξεκάθαρα συμβολική η κεφαλιά και τίποτα παραπάνω. Ήταν σαν να χτυπάω το παιδί μου στον ποπό του που φοράει πάνες και μάλιστα παραφουσκωμένες. Πόσο μπορεί να πονέσει έτσι ένα παιδί; Πιο πολύ θα πονέσει ο εγωισμός του.
Παρόλα αυτά, στεναχωρέθηκα. Στεναχωρέθηκα πάρα πολύ, όχι για το χτύπημα στον ποπό, αλλά γιατί αυτό το χτύπημα θα το χρησιμοποιήσουν για να αποκαθηλώσουν έναν τεράστιο ποδοσφαιριστή, έναν μετανάστη που δεν ντράπηκε να σηκώσει και την σημαία της πρώτης του πατρίδας. Στεναχωρέθηκα, επειδή αυτό το χτύπημα στον ποπό θα μείνει ως απεφευκταίο παράδειγμα ποδοσφαιρικής βίας, και όχι η ψυχολογική βία που προφανέστατα ασκήθηκε σε αυτόν. Και εδώ δεν θα συμφωνήσω με τα λεγόμενα περί επαγγελματισμού και διάφορα άλλα. Πάνω από οτιδήποτε άλλο, για εμένα, υπάρχουν του καθενός τα προσωπικά ιερά και όσια, που δεν θα δεχόμουν σε καμία περίπτωση να ποδοπατηθούν εν ονόματι ενός επαγγελματισμού ή μιας υστεροφημίας. Τον καταλαβαίνω λοιπόν πολύ καλά, συμπάσχω μαζί του.

11:05 μ.μ.  
Blogger αθεόφοβος said...

Με χαρά διαπιστώνω ότι υπάρχουν και άλλοι εκτός από μένα άσχετοι με το ποδόσφαιρο.Οπως έγραψα και σε ένα ποστ η κεφαλιά είχε σα συνέπεια να είναι ισόπαλος ο αγώνας γιατί χωρίς αυτήν ποιόν θα απασχολούσε ο δεύτερος;

1:23 π.μ.  
Blogger Finteias said...

@ An-Lu

Γειά σου Βίκτωρα!

Έτσι για να ηρεμώ.

9:38 π.μ.  
Blogger Finteias said...

@ apousia

Τελικά κι εσύ επικεντρώνεσαι στην κεφαλιά περισσότερο από το ποδόσφαιρο, αν κατάλαβα.

Ευχαριστώ Απουσία.


Όλο και περισσότερο σου συμβαίνει να ντρέπεσαι;
Για ποιά πράγματα; Υπάρχει λόγος;

9:41 π.μ.  
Blogger Finteias said...

@ Άσχετος

Στην σοβαρή πτυχή του ζητήματος, συμφωνώ σε όλα φίλε Άσχετε.

9:43 π.μ.  
Blogger Finteias said...

@ αθεόφοβος

Διάβασα το σχετικό σου post.
Στα γκολ της δημοσιότητας, όμως, η κεφαλιά βγήκε μάλλον νικήτρια.

Να είσαι καλά.

9:47 π.μ.  
Blogger Finteias said...

@ soc2u

Ο υπερβολικός έλληνας θα αντιδρούσε εξ' ορισμού υπερβολικά.
Σίγουρα το συναίσθημα θα προπορευόταν της λογικής.

Γειά σου Soc!

2:53 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Προσωπικά ασχολούμαι με το ποδοσφαιριο αναγκαστικά αφού ο γιος μου είναι φανατικός του αθλήματος. Κατα γενική ομολογία απο το φετινό Μουντιάλ θα μείνει η κουτουλιά στη μνήμη όλων. Κατα γενική ομολογία η Γαλλία ήταν καλύτερη και άξιζε το κύπελο αλλά η Ιταλία ξέρει να παίζει ένα άλλο παιχνίδι όταν η αντίπαλη ομάδα είναι καλύτερη. Πιστευω ότι του την είχαν στειμένη. Ξέραν το ταμπεραμέντο του (κι άλλες φορές είχε πάρει κόκκινη κάρτα ο Ζιζού), ήξεραν ότι το ήθελε πολύ αυτό το κύπελο σαν επιστέγασμα της καριέρας του και στην παράταση τον έφεραν εκεί που ήθελαν. Ηταν πραγματικά κρίμα να κλείσει έτσι αλλά οι Γάλλοι δια στόματος του πρωθυπουργού τους τον έκαναν ήρωα. Ουτε ήρωας ούτε βαρβαρος, ένας αληθινός άνθρωπος που αγωνίστηκε να φτάσει ψηλά χωρίς να κρύβει τα πάθη του και την καταγωγή του. Δεν είναι η κεφαλιά, είναι όλα όσα αντιπροσωπεύει με τις προεκτάσεις της για έναν άνθρωπο και μια μεγάλη ομάδα. Είχε κότσια και δεν μετάνοιωσε για ότι έκανε σύμφωνα με τις δηλώσεις του, ζήτησε συγγνώμη μόνο απο τα παιδιά που παρακολουθούσαν τον αγώνα και ο ίδιος βέβαια πατέρας τεσσάρων παιδιών. Ο Ζιζού δεν έχασε!
Υ.Σ. Δεν είμαι ποδοσφαιρόφιλη

10:06 μ.μ.  
Blogger Finteias said...

@ efrosini

Η αλήθεια είναι ότι μ' αυτό το post έμαθα περισσότερα για την κεφαλιά από όσα γνώριζα.

Αρχίζω να συμπαθώ τον Ζιζού και την κεφαλιά του.

8:16 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home