Μια υπέροχη συνάντηση.

Επισκεύθηκα μετά αρκετό καιρό τον τόπο καταγωγής μου.
Λίγοι παλιοί φίλοι έμειναν εκεί. Καθήσαμε με τον Χ. και τον Σ. Το κρασί άφθονο, η όρεξη για διάλογο ατέλειωτη. Ανοίξαμε διάφορα θέματα.
Η Σαρακοστή και η Ανάσταση ήταν ένα από αυτά που τελικά επικράτησε στη συζήτηση.
Ο Σ. υποτίθεται ότι ήταν εκείνος που αντιπροσώπευε μια στάση αντίθετη σε κάθε μεταθανάτια φιλοδοξία.
Ο Χ. ήταν σε μια ενδιάμεση θέση, που θα πει "συμμετέχω στα μυστήρια της εκκλησίας, αλλά έχω πολλά ερωτήματα αναπάντητα".
Εγώ, υποτίθεται ότι κράτησα μια στάση υπέρ του χριστιανισμού.

Μου έλεγε ο Σ.: Πώς εσύ, που μελετάς τον εγκέφαλο με τους νόμους της φυσικής και της χημείας μπορείς να πιστεύεις σε μεταθανάτιες ελπίδες;
Απαντούσα: Δεν μπορώ ν' αποδείξω και το αντίθετο, δηλαδή την ανυπαρξία μιας ματαθανάτιας συνέχειας όποια κι αν είναι η μορφή της.

Τα επιχειρήματα ερχόταν το ένα μετά το άλλο χωρίς να φτάνουμε κάπου.
Υπήρχε όμως και κάτι ακόμα. Η ατμόσφαιρα είχε για μένα ένα χαρακτήρα κατάνυξης. Επιχειρήματα και σχόλια από τους δύο φίλους ήταν σαν να είχαν δημιουργηθεί στο δικό μου μυαλό. Έβλεπες μια ζωγραφισμένη ειλικρίνια στο πρόσωπο του Σ. για την οποία πολλές φορές είχε παρεξηγηθεί στο παρελθόν σε συζητήσεις με άλλους.

Ο Σ. και ο Χ. δεν είχαν ίχνος φανατισμού και εμπάθειας σ' αυτά που έλεγαν.
Είναι κάποιοι που δηλώνουν άθεοι (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) κι έχουν τέτοια σπιρτάδα πνεύματος, τόση φιλικότητα στον αντίλογο, καθόλου θυμό και πάνω απ' όλα ποτέ επίθεση σε προσωπικό επίπεδο.
Στο τέλος ένιωθα ότι όλοι μαζί ήμασταν ανήμποροι να δώσουμε εξηγήσεις σ' αυτά που συζητούσαμε και ομοθυμαδόν αναζητούσαμε.
Με τέτοιους ανθρώπους νιώθω ότι ο αντίλογος με κάνει καλύτερο. Όταν μπορώ και λέω ότι "θα μου μείνει αξέχαστη η ατμόσφαιρα εκείνης της συζήτησης", τότε η συζήτηση γίνεται γεγονός, βίωμα. Δεν είναι μια στείρα αντιπαράθεση απόψεων, αλλά μια ατμόσφαιρα αγωνίας στην οποία όλοι μαζί συμμετέχουμε και τελικά αυτό που απομένει είναι το κοινό αίσθημα, αυτό που με τρόπο φιλικό θυμίζει σε όλους μας κάτι σημαντικό.
Ότι κανείς από μόνος του δεν είναι αυθεντία. Όλοι μαζί, ακόμα κι αν δεν φτάσουμε σε ένα οριστικό τέλος, οδηγούμαστε στο να διαπιστώσουμε ότι τρεις ατέλειες, όταν χωρίς εμπάθεια συνομιλούν, κάνουν ένα βήμα πιο κοντά σε κάτι ανώτερο από τον καθένα ξεχωριστά.

Αναλογίστηκα πόσους ανθρώπους συνάντησα, που ενώ υποστήριζαν ένα ευαγγέλιο αγάπης, δεν είχαν την ειλικρίνια και τη φιλικότητα του Σ. και του Χ.
Ο φανατισμός και η επιθετικότητα στο όνομα της αγάπης ήταν για μένα ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια, τραγικά απ' άκρη σ' άκρη.

Την απόλυτη αλήθεια δεν την ξέρουμε, αλλά έχουμε ένα χειροπιαστό γεγονός για την παρούσα ζωή. Την προσέγγιση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Εκεί πολλά αποκαλύπτονται όχι από το τι λέει ο καθένας, αλλά από το πώς το λέει.
Στο τέλος έκανα μια σκέψη που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί αιρετική από κάποιους.
Δεν ξέρω πώς θα είναι ο Παράδεισος, αλλά έχω ένα προαίσθημα ότι θα είναι ομορφότερος με τον Σ. και τον Χ. μέσα του.

Δεν έχω αποδείξεις για τα μελλούμενα.
Έχω όμως μία ακόμα ανάμνηση-διαμάντι που τη βλέπω κάτι σαν φυλαχτό ψυχής για το εγγύς μέλλον.