Φιλοξενία!

Σήμερα ο Φιντείας ξεκουράζεται.

Το "σπίτι" φιλοξενεί την efrosini που σχολιάζει τακτικά, μαζί με τους υπόλοιπους φίλους.
Το κείμενο δικό της, τα σχόλια δικά μας.

Ο ΜΠΕΤΟΒΕΝ: ΚΩΦΟΣ; ΘΝΗΤΟΣ; ΑΘΑΝΑΤΟΣ; ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ; ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ;

Το ψυχολογικό περιεχόμενο δε θα 'φτανε για να αποτελέσει την αξία ενός έργου του Μπετόβεν. Είναι πάντα η ίδια σχεδόν εσωτερική διαμάχη και οι περιπέτειες του δεν έχουν πολλή ποικιλία συνήθως … πόνος και χαρά….χαρά μέσα απ τον πόνο…. περηφάνεια, έρωτας…μελαγχολία, χιούμορ…αγώνας, ειρήνη… Η τάξη των παραγόντων ελάχιστα μεταβάλλεται. Οι παράγοντες όμως μένουν οι ίδιοι, εκτός από την εξέλιξη των αισθημάτων και τα των σκέψεων στο διάβα των ετών. Αυτό το περιεχόμενο άλλωστε δεν είναι αισθητά διαφορετικό απ το περιεχόμενο μιας ολόκληρης κατηγορίας ανθρώπων της ίδιας εποχής, μα είναι επίσης αυτό που του εξασφαλίζει την ικανότητα της επικοινωνίας με τις ανθρώπινες μάζες, που βρίσκουν στο έργο του καλλιτέχνη μια πνευματική συγγένεια. Αυτό δεν θα ‘ταν αρκετό για να κυριαρχήσει στην εποχή του και να επιζήσει κι ύστερα από αυτήν. Είναι αναμφισβήτητο πως το μεγαλείο ενός έργου τέχνης στηρίζεται στην ομορφιά και τη δύναμη της καλλιτεχνικής του έκφρασης. Η τελειότητα της μορφής και η πρωτοτυπία της εξασφαλίζουν στον καλλιτέχνη την αιωνιότητα. Αλήθεια πώς μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τη λέξη αιωνιότητα για τη τέχνη την όχι άκαμπτη αλλά μεταβαλλόμενη, που εκφράζει τη σχέση μεταξύ της ανθρώπινης ευαισθησίας και στα μέσα έκφρασής της. Αλλά ας μην πουν πως υπάρχει η τέχνη χωρίς τον καλλιτέχνη! Ακόμα κι όταν χάνεται και ακόμα όταν σβήνει με τον καιρό, όπως τα αρχαία μάρμαρα που δεν ξέρουμε τίποτα για τον άνθρωπο που τα γέννησε, ο άνθρωπος είναι πάντα παρών. Δεν τον βλέπουμε κι όμως ανασαίνουμε ακόμη την πνοή του που κοιμάται στην καρδιά αυτής της πέτρας, την αρμονία των αισθήσεων του και της σκέψης του, τη φλόγα της ζωής του. Το χέρι του Φειδία και του Πραξιτέλη αγκάλιασαν την ύλη και της άφησαν με τα αποτυπώματα τους, τη θέρμη των κόσμων τους, σβησμένων εδώ και αιώνες, χαμένων μέσα στη νύχτα.. Τα μάτια ενός μεγάλου ζωγράφου είναι τα παράθυρα απ όπου ο κόσμος των χρωμάτων και των γραμμών μπαίνει σταλαγματιά-σταλαγματιά στο καλούπι του πνεύματος.

Η μουσική περισσότερο από κάθε άλλη τέχνη είναι φτιαγμένη από το υφάδι των εσωτερικών ονείρων. Οσο κι αν το αγνοείτε, όταν ρουφάτε αυτές τις αρμονίες, τα γέλια και τα βάσανα, οι ρυθμοί και τα πάθη είναι κάποιου που έχει ζήσει. Τούτα τα παιχνίδια της ψυχής και των φωτοσκιάσεων της, τούτες τις μεγάλες διαμάχες, χιλιάδες άνθρωποι τις έζησαν και τις ζουν συγκεχυμένα. Το ιδιαίτερο μεγαλείο της μεγαλοφυϊας είναι πως συμμετέχοντας στην ανθρώπινη φύση αυτών των τραγικών για όλους τους καιρούς καταστάσεων, αποτυπώνει σ αυτά τη συμμετρία, τη δύναμη και τη λαμπρότητα μιας εξαιρετικής έκφρασης. Εκεί βρίσκεται ο ρόλος και η δόξα του. Ολόκληρη η μεγαλοφυϊα αυτών των Ορφέων, μαγικών ερμηνευτών της λύπης και της χαράς της ανθρωπότητας, δεν θα ‘ταν τίποτα χωρίς το πρωταρχικό αυτό δώρο που έλαβαν, να ενσαρκώνουν βαθύτερα και πιστότερα απ τους άλλους αυτό το ανθρώπινο που έχουν μέσα τους. Δεν είναι βέβαια ο πιο «ανθρώπινος» αναγκαστικά ένας καλλιτέχνης. Ωστόσο οι καλλιτέχνες οι πιο μεγάλοι, είναι πάντα οι πιο ανθρώπινοι. Μέτρο της τέχνης είναι ο άνθρωπος..

Τα καθαρά πνεύματα είναι πουλιά ωχρά που ξέφυγαν από το νεκρικό κλουβί. Ας ξαναπεράσουν την όχθη! Δεν είναι διόλου φτιαγμένα για τη γη που τη λούζει ο ήλιος. Θέλουμε τον άνθρωπο ακέραιο, πνεύμα και σάρκα, ολόκληρο το δέντρο αγκυροβολημένο στη γη, μ όλα του τα πανιά ανοιχτά- τον Μπετόβεν ζωντανό …τον Μπετόβεν θνητό…Ας αγαπάμε αυτόν που πεθαίνει γιατί αυτός ζει. Αξίζει τον κόπο ν' αγαπάς τους αθανάτους;