Προσκόλληση σε κάτι που απορρίπτεται

Βλέπω τα θεάματα, τις ειδήσεις, τα διάφορα περιοδικά, γενικώς ό,τι περνάει άποψη και πληροφορία με τρόπο μαζικό. Δεν υποστηρίζω την άποψη που λέει ότι "όλα είναι τιποτένια". Υπάρχει και το αξιόλογο, αυτό που θα οδηγήσει τον δέκτη στο να σκεφτεί ότι μπορεί να γίνει καλύτερος, δείχνοντάς του κάτι που είναι καλύτερο από αυτόν. Ωστόσο, ο όρος "τηλεσκουπίδια" υπάρχει και λέγεται από τα στόματα πολλών.
Το λεγόμενο τηλεοπτικό κουτσομπολιό έχει σημαντική θέση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Περιοδικά αφιερωμένα στο τι κάνουν στην καθημερινή τους ζωή άνθρωποι με διασημότητα βρίσκονται σχεδόν παντού. Εκπομπές σε τηλεοπτικά κανάλια για τον ίδιο σκοπό είναι κι αυτά πολλά.

Έχουν το δικαίωμα να υπάρχουν, θα πει κάποιος.
Συμφωνώ ότι το έχουν. Δεν έχω σκοπό να κρίνω την ύπαρξή τους.

Αναφέρομαι σ' αυτές τις ειδήσεις, όμως, διότι γύρω τους κάνει την εμφάνισή του ένα γεγονός που μου προκαλεί την απορία. Οι υποτιμητικές κριτικές που λέγονται γι' αυτές τις ειδήσεις είναι σίγουρα τόσες πολλές που δεν δικαιολογείται ο βαθμός τηλεθέασης. Εδώ γεννάται το ερώτημα. Αφού τόσοι άνθρωποι υποστηρίζουν το ευτελές περιεχόμενο των ειδήσεων γιατί εξακολουθούν να τις παρακολουθούν και μάλιστα με ενδιαφέρον;
Συζητούσα με κάποιον άνθρωπο για το περιεχόμενο των διαφόρων τηλεκουτσομπολιών. Άκουσα και τι δεν άκουσα από τον συνομιλητή μου. "Χαμηλό πνευματικό επίπεδο", "χωρίς περιεχόμενο", "ένα τίποτα", "δεν είναι για σοβαρούς ανθρώπους" είναι κάποιες από τις φράσεις και τους χαρακτηρισμούς που άκουγα από τον άνθρωπο που είχα απέναντί μου.
Η συνέχεια τώρα.
Στο χώρο που βρισκόμασταν υπήρχε τηλεόραση. Ο συνομιλητής μου έκανε zapping και καθήλωσε τον δέκτη σε ένα κανάλι που μετέδιδε μια εκπομπή με προσκεκλημένους κάποιους διάσημους. Ο συνομιλητής μου έπαψε να είναι συνομιλητής και καθηλώθηκε κι αυτός στον δέκτη με προσοχή. Το θέμα της εκπομπής: Πού θα πάει για διακοπές το καλοκαίρι ο διάσημος προσκεκλημένος, τι ρούχα προτιμά, πώς είναι τα συναισθηματικά του αυτόν τον καιρό, τι γνώμη έχει για άλλους διάσημους, ποιό ζώδιο είναι το καλύτερο κ.λ.π.
Δεν άντεξα, το ρώτησα. "Αυτά που έλεγες πριν περί χαμηλού επιπέδου, τώρα τα ασπάζεσαι για τον εαυτό σου; Αυτό που έλεγες ότι υποτιμά τη νοημοσύνη σου, τώρα το καταβροχθίζεις;" Οι απαντήσεις δόθηκαν με χαμόγελο και ήταν μια σειρά από ασάφειες του τύπου "ε, τί άλλο να δεις;", "μόνο αυτά υπάρχουν", "για να περνά η ώρα" και άλλα τέτοια.
Σκέφτομαι τι να είναι πιο αξιοπερίεργο. Το να υποστηρίζει κάποιος τη σοβαρότητα των διαφόρων ειδήσεων αυτού του τύπου και να τις παρακολουθεί, μένοντας πιστός στις πεποιθήσεις του ή το να τις απορρίπτει και ταυτοχρόνως να τρέχει πίσω από αυτές;
Νομίζω το δεύτερο. Αν κάποιος έχει άλλη άποψη ας μου την υποδείξει.
Ασχολούμαι περισσότερο με τη δεύτερη κατηγορία διότι εκεί βρίσκεται η αντίφαση. Μια συχνή δικαιολογία που ακούγεται είναι οι πολλές αγωνίες που έχει ο σύγχρονος άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή κι έτσι δεν έχει τόσο το χρόνο, όσο και τα ψυχικά περιθώρια για επιπλέον προβληματισμό. Εδώ όμως βρίσκεται ένα τρανταχτό επιχείρημα εναντίον αυτής της δικαιολογίας. Αν όπως, λες, έχεις τόσες αγωνίες που από όσο ξέρω επικεντρώνονται συνήθως σε θέματα οικονομικής φύσεως, τότε πώς έχεις την όρεξη να κοιτάς πράγματα που δεν έχεις και δεν θα τα αποκτήσεις απλώς κοιτώντας τα; Λες ότι είσαι πεινασμένος και δεν κάνεις άλλο από το να κοιτάς τον κατάλογο των φαγητών που τρώνε άλλοι. Ε, δεν νομίζω ότι είναι ό,τι πιο ωφέλιμο. Δεν είναι καν παρηγοριά. Φλέγομαι από την αγωνία για να πληρώσω το νοίκι και παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον τις λεπτομέρειες της πολυτέλειας που έχουν τα σπίτια ορισμένων ανθρώπων και γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να κατοικήσω (τουλάχιστον σύντομα) σε ένα τέτοιο σπίτι. Δεν είναι μαζοχισμός; Έχω δει ανθρώπους να μιλάνε κάποιες φορές οργισμένα για κάποια "κενά άτομα" όπως τα χαρακτηρίζουν, αναφέροντας όμως για τη ζωή αυτών των ατόμων ένα σωρό λεπτομέρειες που τις έμαθαν μετά από ώρες τηλεθέασης σε παντός είδους κουτσομπολιά στην οθόνη.
Τουλάχιστον οι άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας είναι εντάξει με τον εαυτό τους.
Για τους υπόλοιπους δεν ισχύει η άποψη που λέει ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας επηρεάζουν, διότι οι ίδιοι λένε ότι δεν συμφωνούν μ' αυτά.
Ε, δεν φταίει καμιά τηλεόραση. Φταίει αυτός που τρώει με όρεξη αυτό που ταυτοχρόνως φτύνει.
Τίθεται το ερώτημα, λοιπόν, που λέει ότι μήπως κάθε φορά που εξαπολύονται κατηγορίες για την τηλεοπτική και έντυπη κονσέρβα, στην πραγματικότητα αυτό που κατά βάθος λέγεται είναι κάτι σαν: "Δεν θέλω να βλέπω κονσέρβες γύρω μου, επειδή είμαι λάτρης της κονσέρβας και πόσο θα ήθελα ως δια μαγείας να μην ήμουν."