Διπολικές καταστάσεις στην καθημερινή ηθική

Όλοι οι άνθρωποι είναι ερωτιάρηδες. Ψέματα να μη λέμε. Όλοι - έξω από τους με φυσικά ελαττώματα- αλλά δεν τολμάνε να το δείξουνε. Κάνουνε τι θα κάνουνε στα κρυφά κι από πάνου ρίχνουνε έναν πέπλο ηθικής και δίνουνε και συμβουλές. Όσοι είναι δειλοί, πολύ δειλοί ή ξεπεράσουνε την ηλικία των "δυνατοτήτων", τότε πια μας πρήζουνε "Αμαρτία, κόλασις, θείος νόμος, ανθρώπινος νόμος, αξιοπρέπεια, χαλιναγώγησις, εκφυλισμός, πάθη, φρίκη, παταπότης", ένας σωρός λέξεις καμωμένες για εισαγγελείς. Στο βάθος κανένας δεν τα πιστεύει αυτά. Είμαστε κάτι λέρες! Αλλά πρέπει να δείξουμε "επιφάνεια". Εμ, πώς θα μας σεβαστή η κοινωνία και θα μας αποκαλέση "εκλεκτά μέλη της", πώς θα μας δώση "τοποθέτηση" και "αναγνώριση"; Κι έτσι, κοροϊδεύουμε τους άλλους και τον εαυτό μας και είμαστε "τα μάλα" ικανοποιημένοι για όσα κάνουμε κρυφά και για ό,τι δείχνουμε φανερά. Απόστολοι "ηθικής και ακεραιότητας". Φτού μας όλοι μαζί..."Ηθικοί είναι όσοι δεν τολμάνε να είναι ανήθικοι"...
Νίκος Τσιφόρος, Ελληνική μυθολογία

Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι οι κριτικές των ανθρώπων πάνω σ' αυτό το κομμάτι θα ήταν τελείως διαφορετικές στις περιπτώσεις που οι ίδιοι άνθρωποι το διάβαζαν μόνοι ή παρουσία άλλων. Εδώ, ο Τσιφόρος μάλλον διακαιώνεται, ιδιαιτέρως σ' αυτό που λέει για τα κρυφά και τα φανερά.
Το ζήτημα για μένα είναι ο υποχρεωτικός εγκλεισμός σ' ένα δίπολο. Πάει να πει, ότι δεν υπάρχει απόδραση από την τραμπάλα με θέσεις την υποκρισία από τη μια και την κατάργηση του μέτρου από την άλλη.
Και θέτω το ερώτημα: Είναι ανθρωπίνως εφικτή η κατάσταση εκείνη στην οποία ο άνθρωπος θα βρίσκει την πλήρωσή του μέσα από το μέτρο; Μπορεί να συμπεριφέρεται κάποιος συγκρατημένα χωρίς αυτό να είναι χαλιναγώγησις; Αυτό διότι η ίδια η πράξη της χαλιναγώγησης προϋποθέτει ότι αυτός που τη δέχεται θέλει οπωσδήποτε να κάνει κάτι άλλο από αυτό που τελικά δέχεται ως τρόπο ζωής του.
Πολλοί από τους "μεγάλους επιβήτορες" θα λέγανε, μάλλον και δημοσίως, ότι είμαστε ερωτιάρηδες και όποιος δεν είναι υποκρίνεται. Αν όμως γίνει εμφανές ότι για έναν αυτοαποκαλούμενο μπροστάρη του έρωτα η συνουσία έχει καταντήσει στη ζωή του κάτι σαν την ούρηση (λίγο πιο κουραστική) κι ότι ο σκοπός για τον οποίο γίνεται είναι μια "ανακούφιση" κι ακόμη παραπέρα το έπαθλο εκείνης της προσωπίδας του ακαταμάχητου εραστή, τότε γίνεται αμφισβητήσιμο το κατά πόσο αυτός ο ακαταμάχητος είναι ερωτικός ή χαμάλης.
Ανακουφίζει η ούρηση, αλλά δεν εκστασιάζει. Αναγκαία, αλλά όχι το άλας της ζωής.
Από την άλλη πλευρά περί υποκρισίας πολλά έχουν ειπωθεί κι αν μιλήσουμε για τον θείο νόμο, που αναφέρει ο Τσιφόρος, από τη χριστιανική σκοπιά, τουλάχιστον, περισσότερο καταδικάστηκε ο υποκριτής παρά η πόρνη. Η υποκρισία είναι ένα αυτοβασανιστήριο με αβέβαιη πληρωμή.
Δυστυχώς, όμως, υποκρισία μπορεί να υπάρχει και στους "ερωτιάρηδες" ειδικά στους "ακαταμάχητους"
Η σεξουαλική ζωή του ανθρώπου παραμένει με λυπηρό τρόπο μια αρένα σύγκρουσης ενοχών, ηθικών αντιλήψεων και προτροπών περί ελευθερίας.
Στη βικτωριανή εποχή, όποιος είχε σεξουαλικές σχέσεις ήταν..."αμαρτωλός" και αν συνέχιζε αμετανόητος το δρόμο του θα κατέληγε σε ένα επουράνιο κολαστήριο.
Μετά ήρθε ο Φρόϋντ.
Στην εποχή του φροϋδισμού όποιος δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις ήταν "ψυχασθενής" και αν συνέχιζε αμετανόητος το δρόμο του θα κατέληγε σε ένα επίγειο κολαστήριο, π.χ. ένα άσυλο για ψυχασθενείς της εποχής εκείνης.
Σε ό,τι αφορά το "make love not war" νομίζω ότι μιλάει μόνο του και το συγκαταλέγω σ' εκείνες τις φράσεις που έμειναν στην ιστορία χωρίς να έχουν κάτι να πουν.
"Το μη χείρων βέλτιστον", αυτό μας λέει. Ευχαριστώ πολύ.
Το να αισθάνεται κάποιος ενοχές για το ότι έχει σεξουαλικές σχέσεις και το να αισθάνεται το ίδιο πράγμα για το ότι δεν έχει, δε βλέπω σε τι διαφέρει.
Προσοχή μη με πουν αμαρτωλό, από τη μια και προσοχή μη με πουν ανέραστο από την άλλη.
Δεν δέχομαι εύκολα ότι ο άνθρωπος μέσα από την ελευθερία του οδηγείται κατ' ανάγκην στην ασυδοσία. Μάλλον νέες αλυσίδες οδηγούν προς τα 'κει, όπως η αλυσίδα του τίτλου που λέγεται "αρχιγυναικοκατακτητής", για τους άνδρες τουλάχιστον.
Το ζήτημα έχει πολλά ανοίγματα από τα οποία χάνεται η σκέψη μας όταν υποστηρίζουμε θεωρίες που έχουν χαρακτήρα κλισέ.