Ερασιτέχνης. Ο πιο απολαυστικός μόχθος είναι αυτός για τον οποίο δεν πληρωνόμαστε

Στον μόχθο για το τίποτα η κούραση δεν είναι τίποτα.

"Ήταν μόνο η ύπαρξη του στομαχιού που καταδίκαζε τον καθένα να παίρνει μέρος σ' αυτό το κυνήγι της ματαιότητας. Ίσως το στομάχι νά 'βρισκε σ' αυτό την ικανοποίησή του, αλλά σε καμμιά περίπτωση ο ίδιος άνθρωπος, στο βαθμό που παρόλα αυτά παραμένει μια ύπαρξη που σκέφτεται και αισθάνεται."
Albert Einstein, αυτοβιογραφία

Ο ίδιος ο Einstein σε άλλο βιβλίο του (η εξέλιξη των ιδεών στη φυσική) σημειώνει το γεγονός του ότι πολλές ανακαλύψεις στη φυσική έγιναν από ανθρώπους που έβλεπαν τη φυσική όχι ως επάγγελμα, αλλά ως το μεγάλο τους μεράκι.
Βεβαίως, θα πει κάποιος, ότι τότε ο επιστημονικός εξοπλισμός που χρειαζόταν προκειμένου να έλθει στο φως κάτι καινούριο ήταν απλός και όχι ακριβός. Σήμερα δεν ισχύει το ίδιο.
Σωστό. Μπορεί το μόνο που απομένει να πούμε είναι ότι εκείνοι που το έκαναν ήταν οι τυχεροί που με το μεράκι τους έφεραν το χρήσιμο αποτέλεσμα, έμειναν και στην ιστορία.

Η ουσία του ερασιτεχνισμού, για μένα, δεν έγκειται στο αποτέλεσμα, αλλά σ' αυτό που βιώνει κάποιος την ώρα που το κάνει. Δεν έχω δει άνθρωπο που να κάνει το μεράκι του και να βαρυγκομεί, να διαμαρτύρεται ή να βρίσκει φταίχτες για την κούρασή του (πολλές φορές υπάρχει κι αυτή). Στις επαγγελματικές δραστηριότητες δεν είναι ασύνηθες το φαινόμενο των συνοφρυωμένων προσώπων, και κάποιες φορές της παροδικής έστω αγανάκτησης.

Τώρα, το τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που μετά την κούραση του κυνηγιού των αναγκαίων δίνονται σε ένα άλλο έργο,καμιά φορά κουραστικό κι αυτό, αλλά πάντα απλήρωτο, είναι ένα μικρό ερώτημα.

Δεν είναι ένα το γιατί. Κάτι σκόρπια ρήματα "ξεδίνω", "ξεσκάω", "ξεφεύγω" πηγαινοέρχονται στα στόματα πολλών. Πίσω απ' αυτή την παρέλαση των συνωνύμων και μη, μπορεί να υπάρχει κάτι που να γίνεται περισσότερο μύθος παρά ξεκούραση.

Ερασιτέχνες είμαστε όταν παράγουμε έργο και δεν το μετράμε με χαρτονομίσματα.
Ο ερασιτέχνης αποδρά από την υποχρεωτική δουλεία της χρηματοθηρίας κι ωστόσο δημιουργεί.
Δρώντας ως ερασιτέχνες μετέχουμε στο πάνθεον όλων εκείνων που ανά τους αιώνες εργάστηκαν για κάτι χωρίς να προσδοκούν την οικονομική ανταμοιβή.
Ο ερασιτεχνισμός είναι εκείνος ο χώρος ελεύθερης δημιουργίας σε πείσμα των δύο φετίχ (χρόνος, χρήμα) που ηγεμονεύουν σχεδόν παντού.

Ερασιτεχνισμός είναι και το Blog.
Μήπως θέλω Copyright γι' αυτά που γράφω; Θα ζητήσω από κάποιον χρήματα επειδή τα διάβασε;
Δεν πίστεψα ποτέ μου ότι υπάρχει ουσιαστική πνευματική ιδιοκτησία. Οικονομική, ναι, αλλά στο πνευματικό δημιούργημα δε βλέπω την ύπαρξη της ιδιοκτησίας παρά μόνον όταν αντιστοιχεί σε χρηματικό ποσό, οπότε επανερχόμαστε στα οικονομικά, που λέγαμε.

Για ποιό λόγο να γράφουμε;
Εκ του ασφαλούς διεύρυνση της μοναξιάς μπροστά σε υγρούς κρυστάλλους, θα πει κάποιος. Μια αδηφαγία για εύκολη δημοσιότητα, ενδεχομένως. Ματαιοδοξία, ίσως. Το κενό στη βιτρίνα του διαδικτύου, μπορεί.
Δεν διαψεύδεται πλήρως κάτι από αυτά, αλλά ισχύει και η άλλη άποψη.
Στο κάτω κάτω η ίδια ακριβώς πράξη μπορεί να γίνει με τελείως διαφορετικές προθέσεις κι αισθήματα.
Ο ερασιτέχνης μοιάζει με τον εραστή. Αυτή καθ'αυτή η συνουσία μπορεί να είναι απότοκο γνησίων αισθημάτων για τον ερωτικό σύντροφο ή ένα "ξαλάφρωμα", έτσι επειδή χρειάζεται κι αυτό.
Τον κάθε δρόμο τον τραβάς για τους δικούς σου λόγους με τη δική σου όρεξη.

Επειδή έγινε λόγος για τη ματαιότητα, στην εικόνα υπάρχει το μυθικό κινηματογραφικό πλάσμα από την ταινία του Ακίρα Κουροσάβα "Ο θρόνος του αίματος". Από τις μνημειώδεις ταινίες που διανεμήθηκαν ως προσφορές σε περιοδικά. Όσοι προλάβαμε τις πήραμε.