Φιντείας

Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας... Carry coals to Newcastle...

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Πέμπτη, Απριλίου 20, 2006

Εθνική οικονομία: ο αποδιοπομπαίος τράγος

"Φταίει η εθνική μας οικονομία."
Αυτή είναι μια φράση που ακούγεται καθημερινά από το στόμα του νεοέλληνα.
Στην Ελλάδα που μας απέμεινε, δεν υπάρχει δραστηριότητα που θα αποτύχει και να μην πούμε ότι για μια ακόμα φορά φταίει η έλλειψη χρημάτων. Κανείς δεν θα ισχυριστεί ότι είμαστε μια χώρα που χαρακτηρίζεται πρωτίστως για τον πλούτο της, αλλά γίνεται αυτό να είναι υπεύθυνο για όλα μα για όλα;
Ένας φίλος μου έκανε διδακτορικό νομικής (και διακρίθηκε) σε προηγμένη ευρωπαϊκή χώρα.
Συζητώντας μαζί του έθεσα το ερώτημα που μ' απασχολούσε.

"Καλά, το να είναι κάποιος υποχεωμένος να βγει σε μια πλούσια χώρα για να κάνει διδακτορικό σε κάποιο τμήμα του πολυτεχνείου ή στην ιατρική το καταλαβαίνω. Απαιτείται εξοπλισμός που κοστίζει. Αλλά στη Νομική; Γιατί να πρέπει να φύγεις εσύ στο εξωτερικό και να μην ισχύει το αντίθετο. Να έρθει ο ευρωπαίος να κάνει στην Ελλάδα το δικό του και να μπορούμε κι εμείς να καυχιόμαστε για το ότι για επιστημονικούς τομείς που δεν χρειάζονται βαρύ εξοπλισμό είμαστε μια εστία έλξης των ξένων."

Άρχισε να μου εξηγεί. Για το τι θα πει να έχεις μια καλά οργανωμένη βιβλιοθήκη. Για το ότι ο επιστήμονας που θα κάνει το διδακτορικό του σε μια τέτοια χώρα δεν θα έχει την υποχρέωση να διαπληκτίζεται καθημερινά με ανθρώπους της γραφειοκρατίας, για το ότι τέλος πάντων, το μεγαλύτερο μέρος της σκέψης και του προβληματισμού του αφορούν το επιστημονικό κομμάτι του συνολικού έργου κι όχι τις προβληματικές διαδικασίες.
Μου εξήγησε, όσο γινόταν, την περιπλοκότητα της εργασίας του και την ανάγκη της καλά οργανωμένης πρόσβασης σε πηγές.
Ήταν εμφανές το ότι το πρόβλημα δεν είναι η αγορά των πολλών βιβλίων και περιοδικών, αλλά μιας τέτοιας ταξινόμησης που να μπορεί ο επιστήμονας να σκέφτεται το αντικείμενο μελέτης του κι όχι το πώς θα κινηθεί στους δαιδάλους της αδιαφορίας και της ανοργανωσιάς.

Προσωπική μου εμπειρία των τελευταίων ημερών σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης για ένα απλό τεχνικό ζήτημα με οδήγησε στο να χτυπάω μια σειρά από πόρτες γραφείων για να παίρνω την ίδια απάντηση: "Δεν είμαι ο αρμόδιος γι' αυτό που ζητάτε. Χτυπήστε την τρίτη πόρτα δεξιά...κ.λ.π."
Όλοι αυτοί οι υπάλληλοι πληρώνονται (χρήματα υπάρχουν), απλώς δεν συντονίζονται.

Η έννοια της οργάνωσης και της πειθαρχίας έχει δυστυχώς ταυτιστεί με καταπίεση, βασανιστήρια και γενικώς νομίζουμε ότι πλήττει την ελευθερία κι όχι ότι είναι κάτι που μπορεί να κάνει τη ζωή μας ευκολότερη και πιο δημιουργική.

Δεν υπάρχει στοιχείο πολιτισμικής παρακμής του δυτικού κόσμου που να μην το έχει υιοθετήσει ο νεοέλληνας. Ένα μεγάλο πλεονέκτημα που έχουν οι ευρωπαίοι, η οργάνωση, δεν έτυχε προσοχής.

Να παραμορφώσω την εμφάνισή μου ώστε να μοιάζω με ανθρωπόμορφο κοκοράκι, ναι. Αφού έρχεται απ' έξω.
Να γίνομαι λιώμα απ' το ποτό τα σαββατοκύριακα σε clubs που μου τρυπούν τ' αυτιά κι αυτό σωστό. Ευρωπαϊκή συνήθεια.
Το να φορέσω σκουλαρίκι (άντρας είμαι) αυτό θα ήταν υπέρβαση και αποδοχή της ξενόφερτης προόδου.

Το να χρειάζομαι κάτι και να χτυπήσω μία πόρτα γραφείου βρίσκοντας τη λύση, αυτό είναι όνειρο θερινής, χειμερινής και πάσης νυκτός.

Ε, δεν φταίει η εθνική μας οικονομία για όλα.
Κάπου φταίνε και τα μυαλά μας.

11 Comments:

Blogger glenn said...

Το φαινόμενο της ελληνικής ανοργανωσιάς σε αντιδιαστολή με τη δυτική οργάνωση το έπιασε στη ρίζα του ο Λιαντίνης σε ένα βιβλίο του που λέγεται Στοά και Ρώμη. Εκεί είδα με στοιχεία για πρώτη φορά ότι η αντίθεση αυτή δεν είναι καινούργια αλλά πανάρχαια. Θα ήταν αναμενόμενο π.χ. η λέξη «επιστήμη» να υιοθετηθεί από τους Ευρωπαίους. Κι όμως όχι, έχουν τη λέξη discipline εκ του λατινικού που ανάμεσα στα άλλα σημαίνει πειθαρχία και οργάνωση. Από τη Ρώμη κι όχι απ’ την Ελλάδα πήρε η Ευρώπη την οργάνωση, τη διοίκηση και το νομικό πολιτισμό. Η Ελλάδα ουδέποτε είχε να δώσει κάτι πάνω στην οργάνωση.

Για τη νομική ισχύει ό,τι και στη βασική έρευνα. Μαυροπίνακες και μολύβια χρειάζονται, λένε οι αφελείς.

3:04 μ.μ.  
Blogger Artanis said...

Καλησπέρα, oh doctor, my doctor!

"Ε, δεν φταίει η εθνική μας οικονομία για όλα.
Κάπου φταίνε και τα μυαλά μας."

Η σωστή διατύπωση της τελευταίας φράσης είναι: "Φταίνε τα μυαλά μας".

Θα μου πεις για το 1/4, γιατί έχω σκάσει;

Η ξενυχτισμένη Artanis.

5:02 μ.μ.  
Blogger Finteias said...

@ glenn

Εύστοχο.
Το σύγγραμμα στο οποίο αναφέρεσαι δεν το έχω διαβάσει, αλλά θα το κάνω.
Τίθεται ωστόσο, το ζήτημα της ελληνικότητας της Ρώμης.

Γενικώς, πάντως, η Ελλάδα ταυτίζεται μάλλον με την έννοια της ελευθερίας περισσότερο ακόμα και της κατάχρησης αυτής, παρά της πειθαρχίας.

Καλημέρα

10:46 π.μ.  
Blogger Finteias said...

@ Artanis

Ξενυχτισμένη Artanis Καλημέρα.

Τι υπερισχύει ε;

Υπερισχύει, φυσικά, το αίμα των αρχαίων Ιλλυριών.
Θα πρέπει να γνωρίζεις, φαντάζομαι.

10:51 π.μ.  
Blogger paragrafos said...

Χρόνια πολλά Φιντεία μου!

Και Χριστός Ανέστη!


Με αγάπη

Παράγραφος

(Για την εθνική οικονομία, ό,τι και να ευχηθούμε ...)

10:20 π.μ.  
Blogger Artanis said...

Καλημέρα!
Καλό Πάσχα, Φιντεία!
Χρόνια Πολλά κι από μένα.
Ναι, γνωρίζω...

Φιλιά
Artanis

2:19 μ.μ.  
Blogger apousia said...

Καλέ,γλυκέ μου Φιντεία,ήταν ο πόνος μου άφατος από χτες,το διάβασα το post,δεν έχω κουράγιο να γράψω κάτι...
Να σου ευχηθώ με όλη μου τη δύναμη και την αγάπη,
Καλή Ανάσταση!

7:56 μ.μ.  
Blogger Finteias said...

@ paragrafos

Αγαπητή Παράγραφε
σου εύχομαι το Πάσχα να είναι μια διάβαση για σένα προς το καλύτερο, προς το ποθούμενο.

Με αγάπη
Φιντείας

9:38 μ.μ.  
Blogger Finteias said...

@ apousia

Αγαπητή Απουσία
εύχομαι ό,τι δυσάρεστο από το παρελθόν να γίνει δύναμη δημιουργίας για το μέλλον.

Με αγάπη

Φιντείας

9:39 μ.μ.  
Blogger Finteias said...

@ Artanis

Αγαπητή Artanis

σου εύχομαι να δημιουργείς στο χώρο που διέλεξες και σου αρέσει.

Γνωρίζεις τους Ιλλυριούς,αλλά συμφωνείς;

Με αγάπη
Φιντείας

9:44 μ.μ.  
Blogger Artanis said...

Αχ, Φιντεία μου, αφού επιμένεις πάρε το σεντόνι...
Αν συμφωνώ;
Και ναι και όχι. Κάτι από την τσαντίλα τους ίσως και να' χω, αλλά το πρόβλημα είναι ότι αυτό το σόι είναι από τα καθάρματα!
Μάλλον, πιο σωστά, δεν υπάρχει άνθρωπος ισορροπημένος εκεί μέσα.
Ή κάθαρμα ή μάλαμα. Δεν υπάρχει μέση λύση.
Από τους θεόμουρλους αρβανίτες,μεγάλη μου αγάπη είναι μια θεία της μάνας μου, η οποία έχει μια ψυχή λάστιχο, στα δίνει όλα, την κάνεις ότι θες και το χαίρεται, έχει μια αγκαλιά που χωρεί τον κόσμο όλο.
Μην θυμώσει μόνο. Μη δει αδικία. Ανοίγει το στόμα της και ο ίδιος ο διάολος παίρνει τη διχαλωτή ουρά του στα χέρια του και κρύβεται στη σπηλιά του μέχρι να της περάσει. Κι όταν βγει, πάει από τον άλλο δρόμο, μη και τη συναντήσει. Δεν την πιάνει και το μάτι σου. Ένα και είκοσι με τα χέρια στην ανάταση. Της αρέσει να λέει "Μικρή στο μάτι, κ.λ.π. κ.λ.π."
Η θειά μας είναι αυτό που δεν θα μπορούσα να είμαι ποτέ. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να καταφέρω ν' ανοίξω το στόμα μου. Κι αυτό με μεγάλη δυσκολία και πείσμα.
Αντιθέτως, μοιάζω φτυστά με τη θεσσαλονικιά-σμυρνιά προγιαγιά μου. Όσοι την πρόλαβαν, λένε ότι εκεί που έφτυσε, φύτρωσα εγώ. Και στο χαρακτήρα και στη φάτσα.
Όμως, έγραψα ότι "ιδιαίτερη πατρίδα" μου είναι ο παππούς μου. Με μεγάλωσε σαν πατέρας και πάντοτε μου έλεγε ότι "δεν έχει σημασία με τί γεννιέσαι, αλλά τί το κάνεις μέχρι να πεθάνεις".
Του οφείλω ό,τι είμαι και ό,τι γίνομαι.
Αυτά από το my, myself and I, για άλλη μια φορά, oh doctor my doctor.
Την Εθνική Οικονομία την πυροβολήσαμε για τα καλά!

Καλό σου βράδυ και πάω στο επόμενο post σου να σου γράψω τις αργοπορημένες μου ευχές!

2:24 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home