Τρία πράγματα
Τρία πράγματα θυμάμαι ανεξίτηλα από την προπτυχιακή μου εκπαίδευση στην ιατρική.
Τον πρώτο τοκετό, την πρώτη νεκροτομή και την πρώτη θέα των πασχόντων από χρόνιο, ανίατο ψυχικό νόσημα.
Μπαίνοντας στις αίθουσες, που θα αντίκριζα αυτά τα τρία, σκεφτόμουν: "σίγουρα θα μάθουμε πολλά σε ό,τι αφορά το τεχνικό κι επιστημονικό μέρος. Αλλά από αυτά τα τρία θέλω να κρατήσω μέσα μου την πρώτη ματιά, το παρθενικό κοίταγμα".
Το θαύμα της ζωής.
Η άγρια δύναμη του θανάτου.
Και κάπου στη μέση, εκεί που τα σύνορα ανάμεσα στο πραγματικό και στο ονειρικό γίνονται ασαφή και κάποτε καταργούνται.
Και τα τρία έχουν το στοιχείο της μετάβασης από έναν κόσμο ή μια κατάσταση σε κάτι άλλο.
Η θέα αυτών των τριών επαναλήφθηκε πολλές φορές σε μένα, ειδικά των δύο τελευταίων, λόγω επιλογής ειδικότητας.
Η συγκίνηση δεν έχει τόπο πλέον. Αντικαταστάθηκε από τη σκέψη και τη συνήθεια.
Αυτό είναι αναγκαίο και γίνεται εύκολα.
Αυτές τις τρεις αναμνήσεις της "πρώτης φοράς" τις κρατάω. Κάτι σαν φυλαχτό.
Σ' ένα βαθύ μέρος του μυαλού, σ' ένα μικρό κουτί, που δεν ανοίγει ποτέ σε ώρα εργασίας, είναι οι "πρώτες φορές".
Έτσι για να κρατάμε και μια μη μηχανιστική έννοια του φαινομένου της ζωής, του κύκλου του και των παρεκκλίσεών του.
Νομίζω ότι χρειάζεται.
Τον πρώτο τοκετό, την πρώτη νεκροτομή και την πρώτη θέα των πασχόντων από χρόνιο, ανίατο ψυχικό νόσημα.
Μπαίνοντας στις αίθουσες, που θα αντίκριζα αυτά τα τρία, σκεφτόμουν: "σίγουρα θα μάθουμε πολλά σε ό,τι αφορά το τεχνικό κι επιστημονικό μέρος. Αλλά από αυτά τα τρία θέλω να κρατήσω μέσα μου την πρώτη ματιά, το παρθενικό κοίταγμα".
Το θαύμα της ζωής.
Η άγρια δύναμη του θανάτου.
Και κάπου στη μέση, εκεί που τα σύνορα ανάμεσα στο πραγματικό και στο ονειρικό γίνονται ασαφή και κάποτε καταργούνται.
Και τα τρία έχουν το στοιχείο της μετάβασης από έναν κόσμο ή μια κατάσταση σε κάτι άλλο.
Η θέα αυτών των τριών επαναλήφθηκε πολλές φορές σε μένα, ειδικά των δύο τελευταίων, λόγω επιλογής ειδικότητας.
Η συγκίνηση δεν έχει τόπο πλέον. Αντικαταστάθηκε από τη σκέψη και τη συνήθεια.
Αυτό είναι αναγκαίο και γίνεται εύκολα.
Αυτές τις τρεις αναμνήσεις της "πρώτης φοράς" τις κρατάω. Κάτι σαν φυλαχτό.
Σ' ένα βαθύ μέρος του μυαλού, σ' ένα μικρό κουτί, που δεν ανοίγει ποτέ σε ώρα εργασίας, είναι οι "πρώτες φορές".
Έτσι για να κρατάμε και μια μη μηχανιστική έννοια του φαινομένου της ζωής, του κύκλου του και των παρεκκλίσεών του.
Νομίζω ότι χρειάζεται.
Το έγραψε ο Finteias | 8:24 μ.μ.
29 Comments:
λιμοκοντόρε, αυτό ήταν ό,τι καλύτερο έχεις γράψει μέχρι τώρα (γιατί ήταν προσωπικό)
@ Zafiris
Τι να πω;
Καλή αρχή;
Καλά θα δούμε.
Νά 'σαι καλά.
@ Zafiris
Επειδή μια φορά σου απέδωσα στα ελληνικά τη λέξη "Dude", θα πρέπει να μου την προσκομίζεις σε κάθε σχόλιο;
Αγαπητέ προγραμματιστή, πρόσεχε τους ατέρμονες βρόγχους.
Φιντεία επίτρεψέ μου να σταθώ στο τρίτο. Είναι απίστευτα τραγικό. Ζωντανός-νεκρός και να το ξέρει! (τουλάχιστον για σχιζοφρένεια). Αυτή η άτιμη η καμιζόλα, ευτυχώς που έχει πέσει σε αχρηστία πλέον.
Αγαπητέ Φιντεία,
θα σας εκμυστηρευτώ ότι μικρή ήθελα να γίνω γιατρός. Όταν έμαθα πόσους τόνους διαβάσματος χρειάζεται για κάτι τέτοιο, το έριξα στους τόνους διαβάσματος για να μάθω μουσική. Αναίμακτο σπορ. Σημαντική λεπτομέρεια για ανθρώπους με καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Εν ολίγοις γι αυτούς που δεν αντέχουν το αίμα.
Ο μηχανισμός on/off πόσο εύκολα δημιουργείται;
Οι γιατροί είστε για μένα ένα αίνιγμα. Αδυνατώ να κατανοήσω τη λειτουργία σας. Αυτός ο μηχανισμός on/off.
Μου είναι μυστήριο. Πρέπει να υπολογίζετε με ακρίβεια την κάθε αντίδραση, κίνηση, τώρα γιατρός, μετά άνθρωπος, τότε και τα δύο.
Είναι αυτό, δεν είναι αυτό, να περιμένουμε και τις άλλες εξετάσεις...
Τους καλούς γιατρούς σας θαυμάζω. Όχι γιατί είστε μυστήριο, αλλά γιατί κάνετε κάτι θαυμαστό:
Επισκευάζετε εμάς.
Γράφεις,''η άγρια δύναμη του θανάτου''.
Θυμάμαι,κάποιον ιατροδικαστή,που μου έλεγε πως διάλεξε να πάρει αυτή την κατεύθυνση,γιατί δεν αντέχει τον πόνο.
Κι εκεί μέσα,εσύ ξέρεις πού,ο πόνος δεν υπάρχει.
''Απέδρα πάσα οδύνη και θλίψη και στεναγμός..''
Δεν ξέρω εσύ στο ''κουτάκι'' σου,πως την έχεις καταγράψει την μεσαία,τη δεύτερη εμπειρία..
Εμένα,με πήραν εκεί,να μου δώσουν τη βέρα και ένα σταυρό.
Ίσως δεν καταλάβαινα ακόμα,μα ήταν όλα ήρεμα.
Είδα κι έναν κύριο-λάθος,την είχε χάσει πια την κυριότητα-έναν ηλικιωμένο άντρα,πιο πέρα από τον Μάρκο,σαν να κοιμόταν μου φάνηκε..
Μάλλον ήμουν ''αλλού''...
@ glenn
glenn said...
Αυτή η άτιμη η καμιζόλα, ευτυχώς που έχει πέσει σε αχρηστία πλέον.
------------------------------
Αν εννοείς τη σχιζοφρένεια, αυτή υπάρχει.
Δεν έχει πέσει σε αχρηστία.
Όπως υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων.
@ apousia
apousia said...
Ίσως δεν καταλάβαινα ακόμα,μα ήταν όλα ήρεμα
-------------------------------
Η συνειδητοποίηση και το αίσθημα της απουσίας γνωρίζεις καλύτερα ότι ακολουθεί την πρώτη ανακοίνωση για το θάνατο ενός προσφιλούς προσώπου.
Στην αρχή είναι όλα ήρεμα, ή νιώθεις κάτι σαν μούδιασμα.
Μετά, η καθημερινότητα με όλα τα στοιχεία της, δεν κάνει άλλο από το να θυμίζει ό,τι χάσαμε.
@ Artanis
Κάποτε θέλησα κι εγώ να μάθω μουσική.
Κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο θέλει αφοσίωση, που δεν ήμουν σε θέση να τη δώσω.
Κι εσείς οι μουσικοί κάτι επισκευάζετε. Σήμερα ο κόσμος, στο σύνολό του, πάσχει περισσότερο από έλλειψη παιδείας και πολιτισμού, παρά από έλλειψη υγείας, μ' όλο που κι αυτή χρειάζεται...επισκευές.
Επισκευάζουμε πάντα ό,τι μπορεί να επισκευαστεί.
Όταν λες on/off τι ακριβώς εννοείς;
Δεν νομίζω το φαινόμενο στη νόσο του Parkinson έτσι;
Αν εννοείς την αναγκαία συναισθηματική αποστασιοποίηση κατά την πράξη, τότε δημιουργείται γρήγορα, από την αρχή ακόμα.
@ apousia
Ο ιατροδικαστής αυτός ήταν στην Κύπρο;
Γνωρίζω δύο από τους τρεις (νομίζω) ιατροδικαστές της Κύπρου.
Σχετικά με το δικό μου "κουτάκι", αν κάποια φορά γίνει συνάντηση bloggers, να σου το πω καλύτερα από κοντά.
Δεν λέγονται όλα με το σωστό τρόπο σε ένα σχόλιο.
Όχι,ο ιατροδικαστής ήταν στην πανεπιστημιακή κλινική του Cardiff,ειδικευόμενος ακόμα,μα παρ'όλο που εγώ ήμουν σε άλλο τομέα,όντας μικρός ο αριθμός των Ελλήνων στο Cardiff,ήμασταν φίλοι.
Τα λόγια του είχαν ειπωθεί τότε που τίποτα στη ζωή μου,δεν προμήνυε τον κεραυνό.
Τώρα είναι στην Αθήνα.
Στην Κύπρο,είναι ο Σοφοκλέους,ο Σταυριανός,η Αντωνίου,κι ένα ''ψιλονούμερο''-ίσως και να είναι παρεξηγημένος ο άνθρωπος,δεν ξέρω-ο Ματσάκης..
@ apousia
Γνωρίζω πολύ καλά τον Σταυριανό.
Με τον Πανίκκο γνωριζόμαστε από τότε που ήταν στη Θεσσαλονίκη. Όταν επισκεύθηκα την Κύπρο με φιλοξένησε.
Ο Σοφοκλής Σοφοκλέους, αν με δει, θα με θυμηθεί κι αυτός.
Τους υπόλοιπους δεν τους γνωρίζω.
Καλημέρα.
Υ.Γ. Βρίσκουμε κοινούς γνωστούς από ό,τι βλέπω.
Φιντεία,ο Σταυριανός πρέπει να έχει ψυχή μικρού παιδιού,εσύ θα ξέρεις καλύτερα,μα,ειλικρινά,φοβάμαι πως θα πάθει τίποτα από το υπερβολικό βάρος.
Υ.Γ.
Αν κι είναι έξω από τους όρους και τους κανόνες του μπλόγκινγκ,όταν ξαναέρθεις στην Κύπρο,θα σε φιλοξενήσουμε εμείς.
Το σπίτι μας και η καρδιά μας,θα είναι πάντα ανοιχτά για τον Φιντεία, που αφήνει έστω και ηλεκτρονικά τη σκέψη του στο Μάρκο μας!
Τέλειο κειμενο! Ποιος είπε ότι ποίηση και επιστήμη είναι πράγματα αταίριαστα;
Με αγάπη
Παράγραφος
Καλησπέρα!
Φιντείας...Finteias:
"Όταν λες on/off τι ακριβώς εννοείς;
Δεν νομίζω το φαινόμενο στη νόσο του Parkinson έτσι;
Αν εννοείς την αναγκαία συναισθηματική αποστασιοποίηση κατά την πράξη, τότε δημιουργείται γρήγορα, από την αρχή ακόμα.¨"
-------------------------------------
Εννοώ το τελευταίο που έγραψες.
Μπορώ να το κατανοήσω μόνο στη μικρογραφία του.
Όταν διδάσκω, οφείλω να πατάω το on μόνο στην προσωπική σχέση με το μαθητή μου. Το off είναι σε λειτουργία όλη την υπόλοιπη ώρα, γιατί μόνο έτσι μπορώ να είμαι αντικειμενική ως προς τις ανάγκες του. Είναι όμως αντίθετη διαδικασία: Μόνο έτσι, μπορώ να "μπω στα παπούτσια" του και να κατανοήσω το μυαλό του και τη ψυχή του (μουσική, γαρ).
Ώστε να κατανοήσει εκ των έσω τη μουσική, κι όχι σαν απλή πρόσληψη της πληροφορίας. Αν γίνει το δεύτερο, όλο το "παιχνίδι" χάνεται.
Επειδή, όμως, το να διδάσκεις και το να γιατρεύεις απέχουν μεταξύ τους κάτι έέέέτη φωτός, ακόμα μου παραμένει το αίνιγμα. Και ευτυχώς, είναι απ' αυτά που η λύση τους δεν είναι αναγκαία.
Καλό απόγευμα!
@ apousia
Πραγματικά, ο Πανίκκος είναι ένα παιδί μεγάλων διαστάσεων.
Αγνή καρδιά.
Έτοιμος να δώσει πολλά στους φίλους του, οι οποίοι δεν ήταν πάντοτε άξιοι της φιλίας του.
Αλλά ό ίδιος δεν απογοητεύεται.
Μια φορά μου είχε πει:
"Εγώ, κουμπάρε, δεν θα προδώσω τις αρχές μου επειδή κάποιοι μπορεί να με στενοχωρήσουν"
Χάρηκα που μου τον θύμισες.
Η παράγραφος ξέρει το mail μου και το ονοματεπώνυμό μου.
Αν γνωρίζεις προσωπικά τον Πανίκκο, δώσε χαιρετίσματα.
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ για την πρόταση φιλοξενίας.
Δεν ξέρω αν γίνει, αλλά αν έρθω στην Κύπρο θα ήθελα να γνώριζα εσένα και την Παράγραφο από κοντά.
Καλησπέρα
@ Artanis
Δεν ξέρω πόσο απέχει ακριβώς το ένα από το άλλο (διδασκαλία-ιατρική).
Ξέρω, όμως, ότι αν θέλει κάποιος να γίνει πολύ καλός σ' αυτό που κάνει χρειάζεται την ίδια ολόψυχη αφοσίωση, ό,τι κι αν είναι αυτό.
Η σωστή διδασκαλία θέλει την προσπάθειά της.
Η διαφορά είναι ότι ένα λάθος στην διδασκαλία δεν θα σε οδηγήσει σε δικαστικές περιπέτειες, ενώ ένα ιατρικό λάθος μπορεί. Αυτό δημιουργεί μια αγωνία, είναι αλήθεια.
@ paragrafos
Όλα συνδέονται με όλα.
Ένας άνθρωπος που πολύ θαυμάζω είναι ο Leonardo Da Vinci.
Συνδύαζε πολλά. Δύσκολα αυτό επιτυγχάνεται, στις μέρες μας.
Το κατά δύναμη.
Δείτε, αν μπορείτε, τη συνομιλία μου με την Απουσία. Μιλάμε για κάποια πρόσωπα της Κύπρου.
Γνωρίζετε κάποιον;
Φιντεία,θα ρωτήσω τους δικούς μου αν έχουν προσωπική επαφή.
Κι αν ναι,θα πάρω από την paragrafos το mail με τα στοιχεία,και θα γίνει ένα ακόμα πιο καλόκαρδο και χαρούμενο παιδί,με τους χαιρετισμούς σου.
Αν και θα κανονιστεί,την αγάπη και την εκτίμησή σου,να τα δώσεις,δια ζώσης..
Καλημέρα!
@ Φιντειας
@ Απουσία
Απουσία μου, είμαι τόσο ταυτισμένη με το χαμό του αγαπημένου σου (δεν μπορώ να σου το κρύψω άλλο)ώστε κάθε φορά που μιλάς για Μάρκο (απέφευγα μέχρι τώρα να προφέρω το γλυκό Ττου όνομα) κλαίω με μαύρο δάκρυ.
Συγγνώμη αν σας στεναχωρώ αλλά σε μερικά πράγματα είμαι απελπιστικά αδύναμη. Δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω ακόμα. Με τους ιατροδικαστές (θαυμάζω το κουράγιο της Απουσιάς μας) δεν νομίζω ότι θα βρω ποτέ το κουράγιο να τους αντικρίσω στα μάτια. Δυστυχώς τους έχω ταυτίσει με το θάνατο! Τους βλέπω να στέκονται δίπλα από τη μανούλα μου και τον αδελφό μου και να συζητάνε πρακτικά ζητήματα, της επιστήμης τους... (τι άλλο θα μπορούσαν άραγε να κάνουν οι άνθρωποι εκείνη τη στιγμή; αυτή δεν είναι η αποστολή τους;)
Με εξαίρεση ελάχιστους γιατρους, στην Κύπρο, οι περισσότεροι από όσους γνώρισα δεν ήταν ούτε σωστοί επιστήμονες ούτε αξιόλογοι άνθρωποι. Ισως να είμαι προκατειλημμένη και μαζί με τα ξερά να καίω και τα χλωρά...
Σε λίγες μέρες ελπίζω να βρω το κουράγιο να σας μιλήσω για μια παρακεντηση στη σπονδυλική στήλη (έτσι τη λένε;) που έγινε στην κορούλα μου εδω (στη Λευκωσία) κι εκεί (στο Μayo Clinic) για να συγκρίνετε και να καταλάβεται την οργή μου γι΄ αυτα που έγιναν στην Κύπρο (στην σπονδυλική στήλη της κορούλα μου) που είναι ό,τι χειρότερο μπορεί συμβεί σε γονιό που έχει ακόμα το παιδι του ζωντάνο.
Κάτι τέτοιες ώρες ακόμα οι απέραντα στοργικοί γονείς (θα τολμήσω να το πω) εύχονται το θάνατο του παιδιού τους! Από το να το βλεπουν να βασανίζεται και να υποφέρει θα το προτιμούσαν νεκρό!
Συγγνώμη Φιντεία μου, συγγνωμη, συγγνώμη, αλλά ξέρετε για τους Κύπριους γιατρούς γενικώς έχω την χειρίστη άποψη! Και να σκεφτείτε ότι τρία από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα είναι γιατροι: η παιδονευρολόγος που παρακολουθεί το παιδί, ένας παιδοχειρούργος στη Λευκωσία κι ένας γενικός χειρούργος στη Λάρνακα.
Με εξαίρεση αυτούς τους ανθρώπους τους υπολοίπους θα αποφεύγω να τους δω και στην άλλη μου ζωή. (Βέβαια ο χρόνος επουλωνει όλες τις πληγές.)
Το ερώτημα που δεν θέτουν στην Κύπρο οι γιατροί (ενώ το θέτουν οι αμερικάνοι που γνώρισα, είναι το πρώτο ερωτημα που θέτουν στον εαυτό τους) είναι: αν αυτό εδώ είναι το παιδί μου τι θα έκανα;
Στην ψυχοθεραπεία που υποβάλλομαι δεν έχω αγγίξει ζητήματα που για την ώρα κρίνονται δευτερεύοντα. Ξέρω πως η στάση μου αυτή απέναντι στου περισσοτέρους κυπρίους γιατρούς είναι άδικη, υπερβολική και προσβλητική. Ξαναδιαβάστε το "Μια ιστορία Τρόμου" που έγραψα στις 12 Μαρτίου και ίσως με συγχωρέσετε λίγο.
Σας αγαπώ
Με απόλυτη ειλικρίνεια
Παράγραφος
@ paragrafos
Όλα κατανοητά Παράγραφε.
Καμιά παρεξήγηση.
Φιντείας.
@paragrafos
Σαφέστατα και κατανοητά.
Υποκλίνομαι στην αντοχή σου!
Μόνη επισήμανση:εσύ,ο Φιντείας και εγώ,ίσως και κάποιοι άλλοι,γνωρίζουμε πως στην Κύπρο δεν υπάρχει Ιατρική σχολή.
Είναι αρκετοί,πίστεψέ με,που θα θεωρήσουν πως οι Κύπριοι γιατροί είναι επιστημονικά ανεπαρκείς,άσχετοι,κι αυτό,από τους ''καλοθελητές'' θα το φορτωθεί ξανά,η δύσμοιρη και πολύπαθη Κύπρος,που βγάζει''αγράμματους'' γιατρούς.
Βέβαια οι πλείστοι επιστρέφουν στην Κύπρο για την ειδικότητα,και εδώ μπαίνει ένα ζήτημα.
Όπως και να έχει,κατανοώ πλήρως την απογοήτευσή σου.
Και την ένστασή μου την αισθάνεσαι,είμαι σίγουρη,δεν θα την παρεξηγήσεις.
Ο Φιντείας,είναι ο αρμοδιότερος.
Κάθε τι,εξατομικευμένο,μοιάζει αλλιώς.
Εμείς νοσηλευτήκαμε,στην Αθήνα,στο Λονδίνο και στη Λευκωσία(απρογραμμάτιστα,σε μεσοδιάστημα θεραπειών,λόγω αιφνίδιου υψηλού πυρετού,στο Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου)
Θα πιστέψετε paragrafos και Φιντεία,πως οι χειρότερες μνήμες και εντυπώσεις μου από γιατρούς,ήταν στο Λονδίνο?
@ Φιντεία
@ Απουσιά
Όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Κι εμείς κατακαήκαμε με αποτέλεσμα εγώ να γίνομαι άδικη και υπερβολική (μου το τονίζει ο σύντροφός μου) να μιλώ με προκατάληψη και να μεροληπτώ κατά των κυπρίων γιατρών!
Ίσως είναι ακόμα φρέσκα τα γεγονότα. Με τη πάροδο του χρονου, είναι βέβαιο ότι θα μπορέσω να δω τα πράγματα περισσότερο νηφάλια κι όχι συναισθηματικά και μονόπλευρα όπως κάνω τώρα.
Δυστυχώς είμαι φύση έντονα συναισθηματική και μολονότι έχω αναπτύξει σε αρκετούς τομείς και το Λογικό, ωστότο σε κάποιους άλλους είμαι συναισθηματικά ανόητη.
Ο καιρός, ο καιρός ειναι ο άλλος γιατρός.
Με αγάπη
Παράγραφος
@ paragrafos
Λες Παράγραφε
"οι χειρότερες μνήμες και εντυπώσεις μου από γιατρούς,ήταν στο Λονδίνο."
--------------------------
Να υποθέσω κάτι αντίστοιχο μ΄αυτό που λέγεται για την Αμερική.
Ότι, δηλδή, έχει τα 100 καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο, αλλά και τα 100 χειρότερα και στη μέση τα πάντα. Εξαρτάται από το πού θα πέσει κάποιος.
Σχετικά με την προκατάληψη για τους κυπρίους γιατρούς, που γράφει η Απουσία, νομίζω ότι την πιθανή "αγραμματοσύνη" τους δεν την επωμίζεται η Κύπρος, αφού δεν έχει ιατρική σχολή.
Φιντεία η δική μας εμπειρία,ήταν αρνητική απο το Λονδίνο...
Καλημέρα!
@ apousia
Χίλιες φορές συγνώμη, αλλά είχα διήμερη εφημερία και μόλις γύρισα λίγο ζαλισμένος.
Πάντως το σχολιάκι για τη Αμερική ισχύει.
Συγνώμη κι από την Παράγραφο, που απευθύνομαι σ' αυτήν με αφορμή το σχόλιο της Απουσίας.
Ένα μυαλό, κουράζεται.
Καλημέρα.
Σας αγαπώ και του δυο, να το ξέρετε!
Πάντως Φιντεία μου εγώ ανταπέδωσα στο λάθος σου! Αντί για καλό σου ευχήθηκα... (άκουσον, άκουσον!) κακό απόγευμα!
Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω!
Φιλιά και στους δυο σας
Ελπίζω τώρα που σου γράφω να έχεις κοιμηθεί,και να είσαι λίγο ξεκούραστος!
Την αγάπη μου Φιντεία!
@ paragrafos
@ apousia
Μια ωραία έξοδος και γεύμα με ψαράκια ήταν ο καλύτερος ύπνος.
Εντάξει, όλα καλά.
Εύχομαι καλή ξεκούραση και σε σας.
Παράγραφε, όσοι γράφουν στο πληκτρολόγιο ξέρουν...τα σύνορα των γραμμάτων.
Γειά σας.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home