Α.Α.Ν. Ένα κομμάτι της ζωής μου.

Στη δεκαετία του 1990, στη Θεσσαλονίκη, έδρασε το σωματείο φοιτητών ιατρικής Αντιναρκωτικός Αγώνας Νέων (Α.Α.Ν.).
Το σωματείο ξεκίνησε από το εργαστήριο Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας του Α.Π.Θ. και ήταν μια αρχική πρωτοβουλία καθηγητών την οποία στελέχωσαν εθελοντικά και φοιτητές.
Ο στόχος του ήταν η ενημέρωση για το θέμα των παράνομων ψυχοτρόπων ουσιών σε μαθητές λυκείων της Θεσσαλονίκης, αλλά η δραστηριότητα επεκτάθηκε και σε άλλες πόλεις.
Για χρόνια ο Α.Α.Ν. χτένιζε τα λύκεια της Θεσσαλονίκης με ομιλίες σε μαθητές, εκδηλώσεις σε δημόσιες αίθουσες για γονείς, ενώ έφτασε στο σημείο να κάνει μια εκδήλωση σε ευρύ ακροατήριο παρουσιάζοντας εργασία δύο ετών.
Συνεντεύξεις από χρήστες και πρώην χρήστες ουσιών, βιβλία, καλεσμένοι από διάφορους χώρους (ιατρική, νομική, ψυχολογία) ήταν στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του σωματείου με σκοπό τη συνεχή ενημέρωση των μελών του σωματείου για το ζήτημα.
Δεν ξεχνώ εκείνα τα χρόνια. Υπήρξα μέλος του σωματείου και για κάποιο χρονικό διάστημα μέλος του διοικητικού συμβουλίου.
Εκείνα τα χρόνια, ακόμα και εκτός πανεπιστημίου δεν είχαμε άλλο θέμα συζήτησης, παρά τη βελτίωση της δραστηριότητας.

Δεν χωράει το post όλη την ιστορία.
Γράφω αποσπασματικά, ό,τι έρχεται στο μυαλό.

Στην αρχή όλοι άσχετοι. Ακούγαμε απλώς τους καθηγητές.
Μετά ψάξιμο, ψάξιμο, συζητήσεις, διαφωνίες, αποφάσεις.
Τα πρώτα γυμνάσματα για ομιλία σε ακροατήριο. Οι αντιδράσεις των μαθητών που δεν είχαμε προβλέψει. Μια συνεχής αυτοεξέταση και βελτίωση του προτύπου ομιλίας.

Η κατάρριψη διαφόρων μύθων μετά από συνεντεύξεις χρηστών και πρώην χρηστών, όπως ο μύθος που λέει ότι τα "ναρκωτικά" χτυπούν τις πόρτες των "προβληματικών" οικογενειών. Όλες οι πόρτες γίνεται να χτυπηθούν.

Η αρχική προκατάληψη κάποιων καθηγητών λυκείων, όταν λέγαμε ότι θέλουμε να μιλήσουμε στους μαθητές για το θέμα που καίει. Κάποιοι αρνήθηκαν, άλλοι δέχθηκαν, αλλά την ημέρα που πήγαν τα μέλη του σωματείου στο σχολείο, έγινε εκδρομή των μαθητών.

Ξανά και ξανά επαφές με παράγοντες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Μετά η αναγνώριση.
Πρώτες συνεντεύξεις σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Βροχή από προσκλήσεις λυκείων για ομιλίες.
Σύλλογοι γονέων να καλούν τον Α.Α.Ν. για παρουσιάσεις.
Γειτονικές πόλεις άρχισαν να θέλουν το ίδιο.

Η ομιλία χωρισμένη σε τέσσερα και μετά σε τρία τμήματα.
Η παρουσίαση των ουσιών, μια αναζήτηση στην κοινωνική συνιστώσα και τέλος η κατάληξη του χρήστη και οι ελπίδες απεξάρτησης.
Εγώ, συνήθως, είχα το τελευταίο: Θάνατος και απεξάρτηση.
Πολλές φορές μας συνοδεύανε πρώην χρήστες που είχαν γίνει μέλη του σωματείου και έδιναν μια πιο παραστατική μαρτυρία στους μαθητές.

Αναμνήσεις; Τι να πρωτοπιάσω;

Μια φορά πήγαμε στο λύκειο που είχε τελειώσει ένας πρώην χρήστης.
Έβλεπες τότε ατίθασους μαθητές που δεν ήθελαν να δώσουν σημασία στα δικά μας λόγια, να παγώνουν όταν ο Γ. άρχισε να μιλά και να τους λέει αυτά που οι ίδιοι σκεφτόταν και έκαναν.
"Τώρα ξέρετε...", είπε στο τέλος, "τώρα δεν έχει δικαιολογία", "μην ξεκινήσετε".

Πυρήνες μαθητών άρχισαν να έρχονται στο πανεπιστήμιο, που ήταν η έδρα μας και ήθελαν μια συνεργασία με σκοπό την καλύτερη παρουσίαση του θέματος, αφού προηγουμένως εμείς με την επαφή μαζί τους καταλάβουμε περισσότερο τους προβληματισμούς τους και τη "γλώσσα τους".

Θυμάμαι έναν μικρό έρανο μεταξύ των μελών για ένα χριστουγεννιάτικο δώρο (ενίσχυση ουσιαστικά) σε κάποιον πρώην χρήστη που έπασχε από AIDS. Τα λόγια του ήταν περίπου: "δεν είναι τα χρήματα, τόσο, αλλά ότι κάποιοι μου δίνουν το χέρι." Αργότερα πέθανε.

Συζητήσεις που ακολουθούσαν μετά το τέλος της ομιλίας με τους μαθητές ήταν από τα πράγματα που μας έμεναν.
"Έχω έναν φίλο που κάνει χρήση. Τι να κάνω;"
Λίγο μετά να λέει ο ίδιος:
"Είναι πολύ κοντινός μου φίλος"
Και τέλος:
"Είμαι εγώ."

Τέτοιες συζητήσεις υπήρξαν αρκετές. Ήταν ενθαρρυντικό το να βλέπουμε ότι η παρουσίαση άγγιξε κάποιους και μάλιστα όχι τους λεγόμενους...φρόνιμους μαθητές.
Αλλά τι να κάνει η μια φορά;

Παραδώσαμε τη διοίκηση σε άλλους και μετά ακολούθησαν κι άλλες διαδοχές.

Τα τελευταία χρόνια δεν ακούω τίποτα από τον Α.Α.Ν. Μάλλον δεν υπάρχει.
Ο εθελοντισμός έχει ημερομηνία λήξεως.

Ποιό το αποτέλεσμα; Ρεαλιστικά σκεπτόμενος, θά 'λεγα μικρό, πολύ μικρό.
Οι μαθητές είναι πολλοί, οι εθελοντές λίγοι, οι παρουσιάσεις λίγες, τα αρνητικά εξωτερικά ερεθίσματα πολλά και συνεχή.

Ταιριάζει ο ιπποκρατικός αφορισμός.
Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρά, ο δε καιρός οξύς, η δε πείρα σφαλερή, η δε κρίσις χαλεπή.