Μία ακόμα υπέροχη συνάντηση

Στις λίγες μέρες της παραμονής μου στην γενέθλια πόλη επισκέφθηκα για μια ακόμα φορά έναν από τους παλιούς καθηγητές μου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Όποτε βρεθώ εκεί, θα τον ψάξω και δεν είμαι ο μόνος. Ο χρόνος δεν σβήνει τα πάντα.
Ο Δ. είναι καθηγητής μέσης εκπαιδεύσεως, φυσικός. Τον γνώρισα σε ένα φροντιστήριο που είχε ανοίξει στα χρόνια προ του διορισμού του στο δημόσιο.
Με μια φράση θα έλεγα:
Ο Δ. δεν ήταν δάσκαλος της φυσικής
Ήταν κήρυκας της φυσικής.

Στη μέση εκπαίδευση και αργότερα στην ανώτατη δεν συνάντησα πολλά παραδείγματα όπως του Δ.
Δεν θα ξεχάσω τη χροιά της φωνής του, τις συσπάσεις του προσώπου του όταν εξηγούσε κάτι που του άρεσε. Και του άρεσαν όλα της φυσικής και των μαθηματικών.
Πληρωνόταν για μία ώρα και δίδασκε δύο ή και περισσότερες, αν έβλεπε ότι η συμμετοχή ήταν αξιόλογη και τον συγκινούσε.
Όταν τον πληρώναμε, πολύ συχνά ακολουθούσε το κέρασμα του δασκάλου. Ένα γεύμα με τους μαθητές του.

Ξεκίνησε τις σπουδές του πάμφτωχος και σπούδασε χειρονακτικά εργαζόμενος. Όπως έλεγε, "ένα χρόνο σπούδαζα κι ένα χρόνο δούλευα. Έστελνα και στη γερόντισσα τη μάνα μου."
Ατίθασος από τα νιάτα του. Η κληρονομιά του μηδενική σε χρήματα, αλλά βαριά σε άλλους τομείς. Για κείνες τις εποχές, ήταν το "κακό" παρελθόν των γονέων και το λεγόμενο κοινωνικό φρόνημα, όπως θυμούνται οι μεγαλύτεροι.
Γι' αυτόν δεν ήταν καθόλου ευνοϊκό.
Μετά μια περιπετειώδη στρατιωτική θητεία ξεκίνησε το επάγγελμα. Ιδιώτης για αρκετά χρόνια.
Είχε αχαλίνωτο πάθος στο να μεταδώσει τη γνώση. Πολλές φορές απογοητευόταν από τους μαθητές του κι έλεγε: "θέλουμε να μπούμε στο πανεπιστήμιο κι όχι να μάθουμε φυσική, ε παιδιά; Τουλάχιστον εκεί κοιτάξτε να μάθετε. Αν και τότε ο σκοπός σας είναι το πώς θα πάρετε άλλο ένα χαρτί κι όχι να μάθετε, πότε θα μάθετε;"

Αρνιόταν τη μετάδοση της ελλιπούς γνώσης κι αυτό πολλές φορές στοίχιζε. Υπήρξαν και κάποιοι μαθητές που έφυγαν από το φροντιστήριο επειδή δεν άντεχαν τα..."περιττά πράγματα."
Δεν τό 'βαζε κάτω.
Σε κάθε τι καινούριο που θα μετέδιδε, έλεγε και κάποια πράγματα για τους επιστήμονες που τα πρωτοέφεραν στο φως, γεμάτος ενθουσιασμό.
"Ξέρετε πώς ζούσε η Μαρία Κιουρί..."
"Πώς σκεφτόταν ο Νεύτωνας μέχρι να συλλάβει την έννοια του απειροστού..."
"Η μοιραία μονομαχία του μαθηματικού Γκαλουά..."
"Η αυτοκτονία του Μπόλτζμαν..."
Οι ώρες περνούσαν, αλλά αυτός δεν σκεφτόταν τη χρονοχρέωση, μόνο την όρεξη για μάθηση.

Ο πίνακας δεν έφτανε κάποτε. Υπήρχαν κάτι συστήματα αξόνων στον τοίχο.

Όταν διορίστηκε γελούσαμε με τις διηγήσεις του.
"Εκεί που έγραφα, ξαφνικά τους βλέπω όλους να φεύγουν.
-Πού πάτε από τώρα;
-Διάλειμμα κύριε.
-Α,"

Σε μια από τις μετέπειτα συναντήσεις μας είχε πει: "Ο σκοπός της παιδείας δεν είναι κυρίως η μετάδοση γνώσεων. Ποτέ δεν θα τα μάθουμε όλα. Το ζητούμενο είναι η παραγωγή σκέψης. Δεν το βλέπω. Ό,τι και να τους πω, για σωστό το παίρνουν. Εγώ θέλω μαθητές που να κάνουν σκληρό αντίλογο. Σκεπτόμενοι όμως. Δεν μου αρέσουν ούτε οι τεμπέληδες ούτε οι θρασείς."
Η βαθμοθηρία τον εξόργιζε και είναι άνθρωπος οξύθυμος.
Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν τόσο με συναδέλφους, αλλά δυστυχώς και με μαθητές. Ο φετιχισμός του "εύκολα και γρήγορα" έκανε κάποιους μαθητές να τον απορρίψουν πριν προσπαθήσουν να καταλάβουν.

Άκουγα διάφορα γι' αυτόν. "Αυτά είναι για το πανεπιστήμιο", "Μόνο αυτός τα καταλαβαίνει" κ.λ.π.
Κάποιοι όμως δεν ξεχνούμε την αφοσίωση με την οποία έσκυβε στους μαθητές του, όταν αυτοί έδειχναν ενδιαφέρον και προβληματισμό γι' αυτά που έλεγε.

Τον ξαναείδα.
"-Γεια σου δάσκαλε. Ήρθα να σε δω.
-Καλώς τον."

Από τότε ως τώρα, μιλάμε πάντα στον ενικό. Δεν αλλάζει τίποτα.
Αν υπήρχε "αξονική τομογραφία ψυχής", τότε θα φαινόταν ο σεβασμός και η εκούσια υπακοή.
Δύσκολο να καταργεί κάποιος τα προσχήματα κι ωστόσο να επιβάλλεται. Δεν είναι για όλους.
Καλά κάνουν οι πληθυντικοί και υπάρχουν.