Η κυρία Μ.

Το post της φίλης Παραγράφου με τίτλο Never give up μου έφερε στο μυαλό την κυρία Μ. η οποία πάσχει από μια βαριά νόσο του νευρικού συστήματος. Για την κυρία Μ. πολλές σκέψεις έκαναν όσοι την γνώρισαν στην κατάσταση που βρίσκεται. Είναι ένας άνθρωπος που πολύ θαυμασμό προκαλεί, πολύ αγάπη δέχεται και δίνει, πολλούς προβληματισμούς για εμάς τους υπόλοιπους εγείρει.
Η κυρία Μ. πάσχει από τη νόσο του κινητικού νευρώνα, μια νόσο που προσβάλει το νευρικό σύστημα και σταδιακά καταργεί την κινητική λειτουργία. Η συγκεκριμένη ασθενής μπορεί να προβεί σε μικρές κινήσεις των δακτύλων άνω και κάτω άκρων. Αναπνέει με μηχανική υποστήριξη, ενώ δέχεται τα πιο πρόσφατα φάρμακα για τη νόσο από την οποία πάσχει.
Η νοσηλεία της είναι μακρά. Λες και δίνεται ένα στοίχημα με τον χρόνο, με την αρρώστεια, με τη ζωή. Μια προσπάθεια της ιατρικής να αναχαιτίσει την ανελέητη δύναμη της νόσου κι από την άλλη ένα παράδειγμα ενός ανθρώπου που μόνο την εντύπωση προκαλεί σ' αυτούς που τη γνωρίζουν.
Είναι ενδιαφέρον ότι κάθε φορά που οι γιατροί βγαίνουν από τον θάλαμο που νοσηλεύεται οι συζητήσεις δεν αφορούν μόνον την νόσο και τις προσπάθειες θεραπείας, αλλά την ίδια, την ψυχή της, τον άνθρωπο στο σύνολό του.
Την κυρία Μ.
Τον αγώνα της.
Την αισιοδοξία της.

Κάποιες φορές μπαίνοντας στο θάλαμό της τη ρωτούσα μηχανικά: "Τί κάνετε;" Σκεφτόμουν μέσα μου: "Μα τι ρωτάω Θεέ μου;"
Στην ερώτησή μου έπαιρνα πάντα μια και την ίδια απάντηση: "Καλά!"
Ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της, ένα βλέμμα που προσέχει τον άνθρωπο που μπαίνει να την επισκεφθεί, μια χαρά όπως θα υποδεχόταν κάποιον επισκέπτη στο σαλόνι του σπιτιού της σε μια γιορτή.
Βγαίνοντας είναι δύσκολο για κάποιον να μην σκεφθεί τη μικρότητα που διακατέχει όλους εμάς τους..."φυσιολογικούς". Όταν ακούς αυτό το "Καλά" από το στόμα της κυρίας Μ. δεν μπορείς να μην αισθανθείς την καθημερινή αχαριστία που μας φυλακίζει όταν τα βάζουμε με την τύχη μας, με τη ζωή μας για μικροπράγματα.

Η κυρία Μ. ήταν ένα εξαιρετικά δραστήριο άτομο προ της εισβολής της νόσου. Εκπολιτιστικοί σύλλογοι, εθνικά θέματα, εκδηλώσεις δεν την άφηναν να κοιμηθεί και ταυτοχρόνως...σύζυγος και μητέρα.

Πώς αυτός ο δρομέας της ζωής γίνεται να καθηλωθεί κοιτώντας μόνο τα όσα συμβαίνουν σ' ένα δωμάτιο;
Η κυρία Μ. απαντά σ' αυτό το ερώτημα με το χαμόγελο και το "καλά".
Ο δρομέας του πολιτισμού είναι τώρα ένας δρομέας της ψυχής σ' έναν μαραθώνιο χωρίς επευφημούντες, χωρίς τρόπαια. Ένας καθαρός αγώνας με έπαθλο την αξιοπρέπεια κι ένα μήνυμα προς όλους τους υπόλοιπους για όλα τα πράγματα της ζωής που πολλές φορές δεν εκτιμούνται από αυτούς που συνήθισαν να τα έχουν.

Φόρος τιμής για την κυρία Μ. δύσκολα θα βρεθεί επάξιος. Αυτό το χαμόγελο αποτρέπει κάθε συναίσθημα λύπης προς αυτήν. Εμείς είμαστε για λύπη, που έχουμε τέσσερα μέλη με φυσιολογική κινητικότητα και δεν λέμε εκείνο το υπέροχο "καλά" της κυρίας Μ.
Ό,τι και να κάνει το σώμα, η ψυχή της κυρίας Μ. είναι πάντα όρθια, στητή και καμαρωτή.