Η αυτογνωσία στη λαϊκή σοφία εν όψει εκλογών.

Θυμάμαι μια ιστορία που έφτασε σε μένα από στόμα σε στόμα. Προέρχεται από τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Θα μπορούσε να έχει τον τίτλο "Ο Μουσταφάς ο μπεκρής" αν και δεν μου μεταδόθηκε με τίτλο.
Λοιπόν, σε ένα χωριό υπήρχε κάποιος που μεθούσε συχνά. Άνθρωπος που για κάποιους λόγους παρήκμασε. Μια σειρά από συγκυρίες και συμφέροντα, που δεν αναφέρονται στην ιστορία θέλουν τον Μουσταφά τον μπεκρή να γίνεται δήμαρχος. Κάθε φορά που πέθαινε κάποιος και καλούσαν τον δήμαρχο στην κηδεία, εκείνος πήγαινε στον νεκρό και κάτι του ψιθύριζε στο αυτί. Αυτό γινόταν συνεχώς και κάποτε κάποιος τόλμησε να ρωτήσει τον δήμαρχο τι ήταν αυτό που ψιθύριζε στον κάθε νεκρό.
Έδωσε την απάντησή του ο μπεκρής. Σ' όποιον πεθαίνει πάω και του λέω "Εκεί που θα πας μην ξεχάσεις να πεις που κατήντησε αυτός ο κόσμος. Τον μπεκρή τον Μουσταφά τον κάναν δήμαρχο. Εκεί φτάσαμε."
Το σίγουρο είναι ότι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είχε αυτογνωσία.
Όχι όμως μόνον αυτό, νομίζω. Θα πρέπει να είχε και την επίγνωση της βαρύτητας του αξιώματος και των ευθυνών που συνεπάγεται.
Αυτό το τελευταίο είναι ένα μήνυμα για τον κάθε αυτοδιαφημιζόμενο.