Ποιός θυμάται...

Κι όμως...δεν άνοιξε η γη να με καταπιεί.

Η αλήθεια είναι ότι η αποχή ήταν μεγάλη.
Μια σειρά από εκκρεμότητες μ' έκαναν να αποσυρθώ προσωρινά από την ενδιαφέρουσα περιπέτεια που ξεκίνησα προ μηνών.
Απαράδεκτος, αλλά δικαιολογημένος (αυτοχαρακτηρίζομαι με επιείκεια).

Αν ένας άνθρωπος απουσιάσει για καιρό από έναν χώρο στον οποίον συναντιόταν με φίλους και οι φίλοι τον θυμούνται ακόμα, τότε σίγουρα έχει καλούς φίλους.
Αν απουσιάσει πάρα πολύ κι ακόμα τον θυμούνται, τότε θα πρέπει να σκεφτεί μήπως έχει φίλους πολύ ανώτερους από τον ίδιο.

Τέλος πάντων.
Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με κάποιον φίλο blogger άκουσα το σχόλιο περί της απουσίας μου. Έχουμε γίνει οικογένεια οι bloggers. Υπάρχει ένα άγραφο απουσιολόγιο το οποίο μας πιέζει με τρόπο συγκινητικό.

Από την επόμενη εβδομάδα θα πιάσουμε δικτυακή δουλειά με νέα posts.

Δικτυακούς χαιρετισμούς σε όλους!