Πτώχευση και εξουσία

Τα πράγματα είναι σοβαρά.
Είναι η φράση που ακούγεται παντού στην Ελλάδα και όχι μόνο.
Η πτώχευση είναι προ των πυλών.

Ωστόσο, ο πόλεμος για την εξουσία συνεχίζεται στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι κάπως ακατανόητο ν' αγωνίζονται οι υποψήφιοι της εξουσίας για την παραλαβή ενός ερειπίου.
Μια πρώτη, ίσως αφελής, σκέψη θα κατέληγε στο ότι είναι αδύνατο να θέλει κάποιος μια επιχείρηση καταχρεωμένη που σε λίγο θα καταρρεύσει.
Μάλλον λείπουν δεδομένα.

Ίσως ν' αληθεύουν σενάρια που λένε ότι δεν πρόκειται να φτάσουμε στην τελική πτώση κι ότι όλη η ιστορία είναι ένα φιάσκο για να ελευθερωθεί ο δρόμος για τ' αλλοδαπά αρπαχτικά που θα επενδύσουν στη χώρα μας και μάλιστα θ' αναγνωριστούν σαν να ήταν σωτήρες.

Ίσως πάλι να λάβουμε υπ' όψη μας ότι όποια κι αν είναι η πτώση κάποιοι πέφτουν πάντα στα μαλακά. Σε περιόδους κατοχής, πτώχευσης, φυσικής καταστροφής κάποιοι πλουτίζουν.

Για να μεγαλώσω εγώ, πρέπει να μικρύνεις εσύ, όπως έγραψε ο Κώστας Μουρσελάς στο θεατρικό έργο "Εκείνος κι Εκείνος".

Για τον μεγάλο πλούτο δεν φτάνει το μυαλό. Χρειάζεται να είναι κάποιος αδίστακτος.

Αντίσταση

Σεπτέμβριος του 1941.

Στην υπό Γερμανική κατοχή Αθήνα δημιουργείται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Αργότερα δημιουργήθηκε ο ΕΛΑΣ, το στρατιωτικό σκέλος του ΕΑΜ.
Η Ελλάδα βρισκόταν υπό τριπλή στρατιωτική κατοχή (Γερμανική, Ιταλική, Βουλγαρική). Εποποιία και διχόνοια ακολούθησαν για μια ακόμα φορά, αδυνατώντας να ξεφύγουμε από την απαίσια μοίρα μας.
Η στρατιωτική κατοχή έφερε τη στρατιωτική αντίσταση και δικαίως.
Ακόμα κι αν η νίκη δεν έρχεται ποτέ από τον ανορθόδοξο στρατό, ο κατακτητής σίγουρα έχασε την ησυχία του λόγω του αντιστασιακού κινήματος.

Σήμερα.
Αναρωτιέμαι, τώρα που βρισκόμαστε ενώπιον της οικονομικής κατοχής, ποιό θα μπορούσε να είναι ένα νέο ΕΑΜ. Ποιά μορφή θα μπορούσαμε να φανταστούμε για ένα είδος συλλογικού αντιστασιακού κινήματος σε περιπτώσεις που ο κατακτητής δεν έρχεται με τα όπλα, αλλά αυτό δεν τον κάνει να μην είναι κατακτητής.
Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ένοπλο αγώνα, διότι ο κατακτητής δεν είναι ένοπλος.
Από την άλλη το οποιοδήποτε στρατιωτικής φύσεως αντιστασιακό κίνημα θα έκανε τη σχέση μας με την Ευρώπη ακόμα χειρότερη, θα επήρχετο η έξοδός μας από την ΕΟΚ, θα χανόταν η τυπική έστω ομπρέλα προστασίας και η Τουρκία θα εξαπέλυε περισσότερες φρεγάτες στο Αιγαίο και άλλα πολλά.
Διότι, όπως είπαμε, στρατιωτική επέμβαση δεν υπάρχει, επομένως πάσα στρατιωτικής φύσεως απάντηση θεωρείται απλώς τρομοκρατία χωρίς λόγο.
Είμαστε όμως ενώπιον νέας κατοχής.
Ποιά θα μπορούσε να είναι η σημερινή φράση που θα αντικαταστήσει την τότε φράση που έλεγε "βγαίνω στο βουνό";
Πραγματικά δυσκολεύομαι να δώσω μια πειστική απάντηση, αλλά πιστεύω ότι το ερώτημα είναι επιτακτικό.

Γίναμε νάνοι καταναλωτές, ζώντας μια βιομηχανική ζωή, χωρίς να είμαστε βιομηχανική χώρα. Αγοράζαμε περισσότερα από όσα κερδίζαμε.

Φτάσαμε να μείνουμε άοπλοι περιμένοντας τον νέο κοτζαμπασισμό και τις δύο τάξεις, δηλαδή τους λίγους άρπαγες και τους πολλούς κολλήγους.

Σε καιρούς που είναι αναγκαίες οι ριζικές αλλαγές, οι απλές μεταρρυθμίσεις είναι παιδικό θέατρο.