Φιντείας

Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας... Carry coals to Newcastle...

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Τρίτη, Μαΐου 18, 2010

Το δίκαιο του ισχυροτέρου

Συνήθως η κατάκριση για τα δεινά πέφτει στους λεγόμενους ισχυρούς του κόσμου και όχι αδίκως.
Μόνο που οι μέτοχοι αυτού του παιχνιδιού δεν είναι μόνο αυτοί που κινούν τα νήματα των κρατών. Σ' αυτόν τον νόμο μετέχουμε όλοι στην καθημερινή ζωή.

Στην ακραία λογοκρισία όταν κάποιον δεν είμαστε σε θέση να τον αντιμετωπίσουμε με τα επιχειρήματα τότε του φράζουμε το στόμα (φυλάκιση, εξορία, απαγόρευση γραφής, δημοσίευσης, κ.λ.π.).
Όμως στην καθημερινότητα πολλές φορές τα στόματα φράζονται με την ακατάπαυστη και εκτός θέματος φλυαρία έναντι του συνομιλητή, έως ότου αυτός κουραστεί και φράξει ο ίδιος το στόμα του.
Κάπου άκουσα ότι ο Χίτλερ είχε πει ότι αν δεν μπορείς κάποιον να τον αντιμετωπίσεις λογικά, τότε να τον διακόπτεις συνέχεια. Δηλαδή, ουσιαστικά να μην μιλήσει. Στην καθημερινότητα είναι ένα συχνό φαινόμενο κι ας μην έχουμε τη δύναμη που παροδικά απέκτησε κάποτε ο Χίτλερ.
Ό,τι ακούγεται καθημερινά που να αφορά πόλεμο, κλοπή και άλλα αδικήματα γίνεται επειδή εκείνοι που το διαπράττουν δεν έχουν κατ' ανάγκη το δίκιο με το μέρος τους, αλλά απλώς έχουν τη δύναμη να το κάνουν.
Στην καθημερινότητα ο εξυπνότερος θα κατατροπώσει τον λιγότερο έξυπνο, αλλά το δίκαιο δεν είναι κατ' ανάγκη θέμα εξυπνάδας. Το δίκαιο θα παραμείνει στη θέση του ασχέτως του ότι αυτός που το έχει με το μέρος του δεν έχει τη δύναμη να το υπερασπιστεί.
Όταν το δίκαιο καταπατάται χάριν καθημερινών μικροσυμφερόντων, τότε είναι το λιγότερο ασυνεπές να ζητάμε από τα μεγάλα συμφέροντα να πράξουν το αντίθετο.
Δυστυχώς!

Κυριακή, Μαΐου 09, 2010

Η λογική στα ανθρώπινα πράγματα

Ένα από τα ωραιότερα κόμικς για ενηλίκους νομίζω ότι είναι το Logicomix.

Μ' έναν πολύ ευχάριστο τρόπο παρουσιάζονται δύσκολα προβλήματα λογικής και μαθηματικών.

Ο Μπέρτραντ Ράσελ είναι το κεντρικό πρόσωπο της όλης ιστορίας.

Απομονώνω για το σημερινό post μια φράση του Ράσελ.
Βρισκόμενος μπροστά σε κοινό, αφού ήταν καλεσμένος για να δώσει μια διάλεξη με θέμα τον ρόλο της λογικής στα ανθρώπινα πράγματα, ο Ράσελ διατυπώνει το εξής:

"Με καλέσατε να μιλήσω για το Ρόλο της Λογικής στα Ανθρώπινα Πράγματα. Αν όμως εκλάβω το αίτημα κυριολεκτικά...Θα ακούσετε τη μικρότερη διάλεξη στην ανθρώπινη ιστορία!"

Η πρόταση είναι αληθής.
Και γι' αυτό θα τη χαρακτήριζα ως μαύρο χιούμορ.
Τέτοιο είναι το κακό του παραλογισμού.

Η δύναμη του παραλόγου είναι ισοπεδωτική.
Δεν σημαίνει ότι η κατάκρισή του είναι ανούσια.

Πέμπτη, Μαΐου 06, 2010

Terra nova αθλιότητας



"Όλα αυτά μας φοβίζουν, μας φοβίζουν πολύ. Προοιωνίζονται ένα δύσκολο αύριο, ένα ζοφερό μέλλον. Προοιωνίζονται μια ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη μανία της νέας σκληρής τρομοκρατίας, που όσο δεν πετυχαίνει τους σκοπούς της, τόσο και θα στρέφεται προς πιο απεγνωσμένους τρόπους επίθεσης. Προοιωνίζονται όμως και μια συνεχώς αυξανόμενη καταπίεση των πολιτών από το κράτος. Προοιωνίζονται μια κοινωνία ανελεύθερων πολιτών που κλεισμένοι στα γκέτο τους θα δείχνουν ευγνωμοσύνη στους δυνάστες τους επειδή τους προστατεύουν από τους αντιεξουσιαστικούς τρομοκράτες."
Χρήστος Μαρκόπουλος. Τάξη και Αναρχία. Εκδόσεις Παπαζήση, 1998.

Προχθές διάβασα στους Times το άρθρο που αφορούσε την κατάστασή μας. Μέσα στην περιγραφή των όσων γνωρίζουμε επισημάνθηκε κάποιος έπαινος από την Angela Merkel προς τη χώρα μας για το φιλόδοξο σχέδιο περιορισμού του προϋπολογισμού μας, καθότι αυτό συνιστά τη μόνη σανίδα σωτηρίας.

Σε μια κρίση οπτιμισμού εξέλαβα τη φράση ως μια ευχάριστη νότα στο ρέκβιεμ του καιρού.

Χθες μέσα στον τάφο της οικονομίας προστέθηκαν και οι τάφοι πολιτών σβήνοντας και την τελευταία ικμάδα του πείσματος για μια αντιρροπιστική αισιοδοξία.



Στις συμπληγάδες μιας αυτόκλητης αβαν-γκαρντ με φονικές ενέργειες κι ενός ενδεχόμενου απολυταρχισμού σε βάρος των αδυνάτων δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Σε τέτοιο πλαίσιο, στο εγγύς μέλλον θα οφείλουμε να είμαστε ευχαριστημένοι για την εξασφάλιση της σωματικής μας ακεραιότητας αντί πινακίου φακής.

Επί χρόνια το φετίχ του ψηφοθηρικού δημοσιοϋπαλληλισμού και του ρουσφετιού επέφερε τέτοια διάβρωση που φαίνεται ότι η «θεραπεία» της θα επιφέρει και την εκτομή κεκτημένων δικαιωμάτων.
Πονάει μύτη, κόβει κεφάλι.
Εμπρός λοιπόν.
Laissez faire!
Laissez mourir!

Ένας νέος μαλθουσιανισμός θα ισοδυναμεί με ρεαλισμό.


Οι κατά παντός βάλλοντες αντιεξουσιαστές θα τροφοδοτούν τον νέο ρεαλισμό μας, αφού ο φόβος για τη φυσική υπόσταση θα προηγείται του οποιουδήποτε κεκτημένου δικαιώματος.

Υ.Γ. Το άρθρο των Times βρίσκεται εδώ