Terra nova αθλιότητας

"Όλα αυτά μας φοβίζουν, μας φοβίζουν πολύ. Προοιωνίζονται ένα δύσκολο αύριο, ένα ζοφερό μέλλον. Προοιωνίζονται μια ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη μανία της νέας σκληρής τρομοκρατίας, που όσο δεν πετυχαίνει τους σκοπούς της, τόσο και θα στρέφεται προς πιο απεγνωσμένους τρόπους επίθεσης. Προοιωνίζονται όμως και μια συνεχώς αυξανόμενη καταπίεση των πολιτών από το κράτος. Προοιωνίζονται μια κοινωνία ανελεύθερων πολιτών που κλεισμένοι στα γκέτο τους θα δείχνουν ευγνωμοσύνη στους δυνάστες τους επειδή τους προστατεύουν από τους αντιεξουσιαστικούς τρομοκράτες."
Χρήστος Μαρκόπουλος. Τάξη και Αναρχία. Εκδόσεις Παπαζήση, 1998.

Προχθές διάβασα στους Times το άρθρο που αφορούσε την κατάστασή μας. Μέσα στην περιγραφή των όσων γνωρίζουμε επισημάνθηκε κάποιος έπαινος από την Angela Merkel προς τη χώρα μας για το φιλόδοξο σχέδιο περιορισμού του προϋπολογισμού μας, καθότι αυτό συνιστά τη μόνη σανίδα σωτηρίας.

Σε μια κρίση οπτιμισμού εξέλαβα τη φράση ως μια ευχάριστη νότα στο ρέκβιεμ του καιρού.

Χθες μέσα στον τάφο της οικονομίας προστέθηκαν και οι τάφοι πολιτών σβήνοντας και την τελευταία ικμάδα του πείσματος για μια αντιρροπιστική αισιοδοξία.

Στις συμπληγάδες μιας αυτόκλητης αβαν-γκαρντ με φονικές ενέργειες κι ενός ενδεχόμενου απολυταρχισμού σε βάρος των αδυνάτων δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Σε τέτοιο πλαίσιο, στο εγγύς μέλλον θα οφείλουμε να είμαστε ευχαριστημένοι για την εξασφάλιση της σωματικής μας ακεραιότητας αντί πινακίου φακής.

Επί χρόνια το φετίχ του ψηφοθηρικού δημοσιοϋπαλληλισμού και του ρουσφετιού επέφερε τέτοια διάβρωση που φαίνεται ότι η «θεραπεία» της θα επιφέρει και την εκτομή κεκτημένων δικαιωμάτων.
Πονάει μύτη, κόβει κεφάλι.
Εμπρός λοιπόν.
Laissez faire!
Laissez mourir!

Ένας νέος μαλθουσιανισμός θα ισοδυναμεί με ρεαλισμό.


Οι κατά παντός βάλλοντες αντιεξουσιαστές θα τροφοδοτούν τον νέο ρεαλισμό μας, αφού ο φόβος για τη φυσική υπόσταση θα προηγείται του οποιουδήποτε κεκτημένου δικαιώματος.

Υ.Γ. Το άρθρο των Times βρίσκεται εδώ