Σύμβολο και πραγματικότητα

"Ήρθαν
με τα χρυσά σειρίτια
τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία!
Και τη σάρκα μου στα δύο μοιράζοντας
και στερνά στο συκώτι μου επάνω ερίζοντας
έφυγαν."
(Οδυσσέας Ελύτης. Το Άξιον Εστί)

Με αφορμή το αφιερωμένο στη χώρα μας πρωτοσέλιδο.

Δεν θα αμφισβητούσαμε ότι ο Γερμανός φορολογούμενος επιβαρύνθηκε για την οικονομική βοήθεια προς το καθυστερημένο υπογάστριο της Ευρώπης. Ύστερα, κάποιοι ημέτεροι γραβατοφορεμένοι κατζαμπάσηδες και άριστοι εκπρόσωποι ενός ελληνικού μεταραγιαδισμού διαχειρίστηκαν τη βοήθεια ατυχώς (λίαν επιεικώς).

Δεν θα μπορούσαν άραγε οι μεγαλοσχήμονες Ευρωπαίοι, οι εμβριθείς γνώστες των τωρινών πραγμάτων να πάρουν ένα άλλο κομμάτι της μυθολογίας μας, μια Λερναία Ύδρα, ας πούμε και στα κεφάλια της να καταδείξουν τους τωρινούς Έλληνες που κατά τη γνώμη τους (την ευρωπαϊκή!) ευθύνονται;

Αντ' αυτού μασκάρεψαν το παρελθόν.

Τι αστοχία!

Αυτοί που οικονόμισαν λίγες στάλες πολιτισμού από το Αρχαίον Πέλαγος, βγάζουν στα πρωτοσέλιδα το κατάντημα της τωρινής μας οικονομίας, με την ελληνική Αφροδίτη σε διεθνή χειρονομία ντροπής.

Οι ίδιοι οι κατήγοροι προκαλούν το ξύπνημα της ελληνικής μνήμης.

Ποιό Δίστομο δεν θα ξυπνούσε;
Πώς να μη βγουν τα Καλάβρυτα να μιλήσουν;
Πώς να μη φωνάζει το σκοπευτήριο μιας Καισαριανής;
(πόσες Καισαριανές υπήρξαν άραγε;)



"ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ"
(Οδυσσέας Ελύτης. Το Άξιον Εστί)

Οι πιο οξύνοες από τους νεοέλληνες απαξιούν να ενστερνισθούν τη συμβολολαγνία.
Είναι καιρός να πάψουμε να στηριζόμαστε μόνο σ' ένα ένδοξο παρελθόν των προγόνων, ενώ την ίδια ώρα κατασπαράζουμε το παρόν. Όμως τώρα οι ίδιοι οι χλευαστές προσβάλλουν αυτό το παρελθόν και γι' αυτό δικαιολογείται κι από μας η αναφορά σ' αυτό.


"Τις πταίει;" έγραψε ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1874 και αργότερα το 1893 εκείνο το θλιβερό "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν".

Εμείς βρισκόμαστε στο "τις πταίει;" για την ώρα.
Αν δεν το απαντήσουμε κι αν δεν κρατήσουμε μια ανάλογη στάση στην απάντηση, τότε ο κάθε βασιβουζούκος που κάποτε δέχθηκε το πολιτισμικό μας έλεος θα χλευάζει με όλο του το δικαίωμα.
Ένα δικαίωμα που εμείς θα του έχουμε παραχωρήσει.

Αν η πεισματική αβελτηρία μας δεν πάψει να υπάρχει, τότε οι έχοντες τον κορβανά θα προσβάλουν όχι μόνο αυτά που έχουμε, αλλά κι αυτά που είχαμε (κούφια η ώρα η τωρινή).

Η συμβολολαγνεία δεν επιτρέπει στην πραγματικότητα ν' αναπτυχθεί. Όμως τώρα οι ονειδίζοντες κάνουν ακόμα και τους συμβολολάγνες να έχουν δικαίωμα φωνής.

Όταν ο Ελύτης επισκεύθηκε την Ευρώπη το 1948, όταν δηλαδή επί οχτώ χρόνια στη χώρα μας η ανθρωποσφαγή ήταν η καθ' ημέρα πράξη έγραψε για τη στάση κάποιων Ευρωπαίων απέναντί μας.
"Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο, Κύριε! Κι όταν καμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Έλληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο, με κοιτάζανε παράξενα: α κι εσείς ε; Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου."
(Οδυσσέας Ελύτης. Περιοδικό Ποίηση. Τεύχος 5-Άνοιξη 1995)

Διαλέγω τον Ελύτη για να γεμίσει τη σημερινή ανάρτηση καθ' ότι ελληνοκεντρικός στην ποίησή του σε πείσμα του κάθε ανάξιου Έλληνα.

Κι ένας ακόμα φίλος για τον επίλογο:

"Μην κάνετε πίσω! Πέφυκε γαρ το ανθρώπειον δια παντός άρχειν μεν του εικότος, φυλάσσεσθαι δε το επιόν. Άρχουμε στους υποχωρούντες κι αντιτασσόμεθα στους επερχόμενους. Σαφώς ως χώρα θα αντισταθούμε σ' αυτούς που έρχονται κατά πάνω μας. Προσέξτε όμως το πρώτο σκέλος, που θέλει τη φύση μας να εξουσιάζει όποιον κάνει πίσω. Και σεις δεν διστάσατε να πείτε όχι στον ξένο, σπείρατε τον τόπο αντί σίτου, οστέων, δεν πέρασε απ' το νου σας να δείξετε πλάτες στον εχθρό και λίγο αργότερα, λουφάξατε ως λαός για να σας καθίσουν στο σβέρκο οι άρχοντες."
(Μάρκος Αντωνίου. Πολιτεία)

Αντέξαμε κάποτε το δάνειο του Θανάτου.
Θ' αντέξουμε και το δάνειο του Μαμωνά.