Βλέπω Μέγαρο, ακούω Μέγαρο

Τις προάλλες θέλησα να παρακολουθήσω μια συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου με θέμα τη μελοποιημένη ποίηση.
Πόσες και πόσες φορές στις διάφορες παλιές φοιτητικές παρέες δεν τραγουδήσαμε μελοποιημένο Καββαδία από τον Μικρούτσικο.

Λοιπόν, πηγαίνω στα εκδοτήρια της Αριστοτέλους για να βγάλω εισιτήρια και φυσικά εισπράττω ένα "Αργήσατε. Η συναυλία είναι σε τρεις μέρες."

Φαίνεται ξύπνησε μέσα μου η νοοτροπία του φοιτητή που πήγαινε σε όποια συναυλία ήθελε χωρίς πρόβλημα εισιτηρίου. Φυσικά και άργησα.
Όχι όμως για τον Μικρούτσικο.
Νομίζω ότι άργησα για το Μέγαρο.

Κάποτε δεν θα χρειαζόταν να εξασφαλίζω εισιτήριο για μια συναυλία μερικές εβδομάδες πριν από την ημερομηνία που θα πήγαινα. Σήμερα όμως και φυσικά όταν εμπλέκεται το Μέγαρο αυτό είναι εκ των ουκ άνευ.
Κάποτε όμως πηγαίναμε ν' ακούσουμε τον Μικρούτσικο κι όχι να μπούμε στο Μέγαρο.

Είδα δύο φορές τον Θεοδωράκη να παρουσιάζει το Άξιον Εστί χωρίς πρόβλημα εισιτηρίου και θέσης. Δεν μπορώ όμως να δω τον Μικρούτσικο για λόγους Μεγάρου.

Δεν θα ξεχάσω τον διάλογο που είχα κάποτε με μια γνωστή μου.
-Πού θα πας απόψε;
-Στο Μέγαρο (κάποτε θα λέγαμε το όνομα του καλλιτέχνη)
-Τι θα δεις;
-Αχ να δεις ποιοί θα εμφανιστούν; Κάτι ξένοι... (φοβερό)

Τελικά πολλοί είναι αυτοί που πηγαίνουν στο Μέγαρο χωρίς να έχουν καμία επαφή με τα δρώμενα. Εκτός από τα σχόλια για τα ωραία καθίσματα βεβαίως.

Δεν πάμε στον τάδε συνθέτη.
Πάμε στο Μέγαρο.
Να γιατί εξ' αιτίας αυτού του ψωνίου δεν βρίσκουμε θέσεις στις συναυλίες του Μεγάρου.

Αυτός ο μεγαλομανιακός Μεγαριτισμός αγγίζει τα όρια πολιτισμικής καταστροφής.
Δεν μας ενδιαφέρει τόσο τι γίνεται στο Μέγαρο. Αρκεί που γίνεται στο Μέγαρο.

O tempora, o mores!