Πάσχα καινόν.

Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα στον χρόνο και αποθέτεται μέσα στην μνήμη. Αυτή η ικανότητα να υπερβαίνωμε την κατάτμηση του χρόνου αποτελεί τη βάση του λειτουργικού μνημοσύνου, της λειτουργικής "μνήμης", το μυστήριό της όμως προχωρεί μακρύτερα. Στην λειτουργία, με την ιερή δύναμή της, προβαλλόμαστε εκεί όπου η αιωνιότητα διασταυρώνεται με τον χρόνο και κατά τούτο γινόμαστε πραγματικά σύγχρονοι των βιβλικών γεγονότων από τη Γένεση έως την Παρουσία, ζώντας τα συγκεκριμένα σαν αυτόπτες μάρτυρές των. Όταν στην λειτουργία ακούωμε "Τούτο μου εστί το σώμα", τα ίδια τα λόγια του Χριστού αντηχούν μεσ' απ' τον χρόνο. Δεν πρόκειται για επανάληψη ανθρώπινη: Χάρη στον λειτουργικό συγχρονισμό κοινωνούμε περ' απ' τον χρόνο μ' αυτό που μένει άπαξ διά παντός. Η ακολουθία παίρνει αξία θείας ζωής, που ο ναός γίνεται τόπος της.

Παύλος Ευδοκίμωφ. Η Ορθοδοξία


Έπειτα, η αυθόρμητος και πηγαία άρνησις του ανθρώπου να υποταγή εις το μοιραίον και η σχεδόν ενστικτώδης ορμή του να εκπληρώση τον προορισμόν του, να ζήση δηλ. και να αποθανατισθή, τον κάμνουν κάθε στιγμήν να παραβαίνει όλους σχεδόν τους φυσικούς και υπερφυσικούς νόμους, ακόμη και το θέλημα και τας ρητάς εντολάς του Θεού. Ο αγών της συντηρήσεως και της επιβιώσεως δεν μας καθιστά εγωϊστάς, φίλαυτους, αδιάφορους δια τον πλησίον μας, σκληρούς, άσπλαγχνους, έτοιμους να εξοντώσωμεν ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε παρεμβληθή εις την προσπάθειάν μας; Και ο φόβος της καταστροφής και της φθοράς δεν μας ωθεί να συγκεντρώνωμεν περιττά αγαθά, να υπερπληρούμεν τα ταμεία μας, να συλλέγωμεν εις αποθήκας, έστω και αν αδικούμεν τους άλλους ή τους στερούμεν από το απαραίτητον και το αναγκαίον;

Δ. Γ. Κουτρουμπής. Η Χάρις της Θεολογίας


Χρόνια πολλά σε όλους.