Στόχος οι απόγονοι

“- Πάρ’ ένα σβώλο, Μήτρο,
και διώξ’ εκείνα τα σκυλιά, που μου χαλούν το φύτρο.
Ο χερουλάτης έφαγε τ’ άχαρα δάχτυλά μου
και στην αλετροπόδα ελυώσαν τ' ήπατά μου.
Δυό μήνες έρρεψα εδεδώ, εσάπισα στη νώπη
μ’ αρρώστια, με γεράματα! Βάσανα, νήστεια, κόποι
γι’ αυτό το έρμο το ψωμί! Και τώρα που προβαίνει
σγουρό, χολάτο από τη γη, που πριν το φαν χορταίνει
τα λιμασμένα μου παιδιά, να το πατούν εμπρός μου
με τόση απίστευτη απονιά οι δυνατοί του κόσμου!…
Εξέχασες και δε μ’ ακούς;… εσένα κράζω, Μήτρο,
διώξε, σου λέγω, τα σκυλιά, που μου χαλούν το φύτρο…
- Είναι του Ρήγα, δεν κοτώ… Για κοίτταξ’ εκεί πέρα
να ιδής τι θρώς που γίνεται, τι χλαλοή, πατέρα!

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Φωτεινός


Κι αν δεν μπορώ να φάω εσένα, θα φάω το φύτρο σου.

Κάπως έτσι καταλαβαίνω την τακτική του κάθε εισβολέα.

Στο σημερινό post βεβαίως θα διαβάσω τον Βαλαωρίτη κάπως μεταφορικά.
Θέλω να πω ότι θα σκεφτώ το φύτρο σαν σύμβολο των απογόνων.
Νομίζω ότι ως έλληνες έχουμε μια τάση ν' αντισκετόμαστε σε ένοπλες επιθέσεις, αλλά καταβροχθίζουμε με βουλιμία οτιδήποτε εισβάλλει "ειρηνικά" μέσα στο μυαλό μας με σκοπό τη διάβρωση.

Μόνο που την ειρηνική εισβολή τη δέχεται κάποιος ενυπογράφως.
Ο,τι φύτρωσε μετά τους παλαιούς που ήξεραν ν' αντιστέκονται (όχι όλοι, αλλά αρκετοί) τώρα ζει σε μια νωθρώτητα, μέσα στο πλυντήριο των κουτσομπολίστικων εκπομπών, της σαχλαμάρας και του τσαρλατανισμού.

Και δεν υπάρχει Μήτρος για ν' ακούσει το κάλεσμα.
Κι αν πεις για σβώλο, τότε χαθήκαμε.