Salvatores Dei

Salvatores Dei θα πει Σωτήρες του Θεού.
Ο Νίκος Καζαντζάκης το έγραψε ως προμετωπίδα στην Ασκητική.
Θεωρήθηκε άθεος, βλάσφημος, εχθρός της Εκκλησίας και άλλα παρόμοια (ευτυχώς όχι απ' όλους).

Έκτοτε, πολλοί έπραξαν σαν να ήταν Salvatores Dei (λες κι ο Θεός το χρειάζεται), χωρίς όμως να τύχουν παρόμοιων κατηγοριών.
Η ταινία του Martin Scorsese "Ο τελευταίος Πειρασμός", το βιβλίο του Ανδρουλάκη "μ εις την ν" και προσφάτως το Corpus Christi του Terrence McNally έβγαλαν πολλούς υπερασπιστές .

Καταλαβαίνω ότι μια αντίδραση προς τους βλάσφημους μπορεί να έχει μια πολιτική χροιά.
Καταλαβαίνω, επίσης, το να μην αντέχει κάποιος να βλέπει στον έξω κόσμο αυτό που καταπιέζει στο εσωτερικό του. Αναφέρομαι σε κάποιους ένθερμους πιστούς έτοιμους να αφανίσουν τον οποιονδήποτε αμφισβητεί την πίστη τους.
Όποιος ταξιδεύει με καρυδότσουφλο φοβάται και το παραμικρό κύμα.

Αυτό που αδυνατώ να καταλάβω είναι το να γίνεται όλο αυτό το πολιτικό-ψυχολογικό γεγονός εν ονόματι Χριστού. Ο Χριστός ήταν που απέτρεψε τον Πέτρο να Τον...υπερασπιστεί στη Γεθσημανή κατά τη σύλληψη. Αργότερα είπε στον σταυρωμένο και μετανοημένο ληστή "Αµην λέγω σοι, σήµερον µετ' εµού έση εν τω παραδείσω". Προφανώς θέλει μεγαλύτερη δύναμη να λέει κάποιος εκείνη την ώρα τα λόγια του ληστή ("και ημείς μεν δικαίως άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε")  από το να σύρει το μαχαίρι.

Κάτω από το πορτραίτο του κάθε νέου Σωτήρα του Θεού θα έβαζα το παρακάτω υπόμνημα:
"Διατυμπανίζω μεγαλοφώνως αυτά που πιστεύω ελαχίστως. Τρέμω την ιδέα της αμφισβήτησης και με ανακούφιση επιτίθεμαι σε όποιον παρουσιάζει μπροστά μου αυτά που με φόβο κουβαλώ μέσα μου. Βολεύτηκα στο βαρκάκι μου, που μου μοιάζει για τρικάταρτο όταν τα νερά είναι ήρεμα. Έχω ανάγκη να βλέπω για τρικάταρτο αυτό το καρυδότσουφλο. Εξαγγέλλω ότι "Εγώ θα σώσω την πίστη" κι εκείνο το Εγώ φτάνει ύψη δυσθεώρητα και μετά μιλώ για ταπεινοσύνη."

Κάπως έτσι...
Είναι πραγματική αντίφαση.