Χωρίς παιδεία

Δεν θα πιστέψω ότι το μόνο που μας χρειάζεται είναι το χρήμα για να φτάσουμε στην ανάπτυξη, όπως λέγεται. Ακόμα κι αν "Λεφτά υπάρχουν", όπως ειπώθηκε προεκλογικά, δεν θα μπορούμε να αισιοδοξούμε. Αυτό διότι σίγουρα "Λεφτά υπήρχαν" και κάπως εξανεμίσθηκαν, επομένως μπορεί να επαναληφθεί το ίδιο φαινόμενο στην περίπτωση που "Λεφτά ξανά υπάρξουν".

Μια άλλη παιδεία ίσως, μια άλλη τηλεόραση, άλλη διάπλαση των λαών.

Είναι αξιοπρόσεκτο, ότι από το εκπαιδευτικό σύστημα των στρατοκρατών (παλαιότερα) ξεπήδησαν άνθρωποι που αντιτάχθηκαν στο ίδιο το καθεστώς. Σημαίνει αμέσως ότι υπήρχε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που επέτρεπε ή ευνοούσε ακόμα τη γένεση σκεπτόμενων ανθρώπων, έστω κι αν ο κάθε δικτάτορας άνοιγε τον λάκκο του.
Στον μετέπειτα "εκδημοκρατισμό" που οδήγησε σε υπερφίαλο καταναλωτισμό υπεράνω των δυνατοτήτων μας, στη δικτατορία ενός shopping mania και του επερχόμενου shopping therapy (!!!) το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπόρεσε να παράγει αμφισβητίες ικανούς να οδηγήσουν σε μια σθεναρή αντίσταση ή έστω σε μια αντίσταση που θα της αξίζει μια ιστορική αναφορά.

Το σήμερα:
Συλλογικότητα: όλο και λιγότερη
Κατάθλιψη: όλο και περισσότερη
Γκρίνια: όλο και περισσότερη
Απόγνωση: το ίδιο με το προηγούμενο
Όραμα: κανένα (εκτός από τη φυγή)
Αγώνας: ουσιαστικά ελάχιστος ή και κανένας (αγώνας δεν είναι η γκρίνια).

Όλα αυτά είναι μέρος του μεγάλου ερωτήματος περί του αληθούς εκδημοκρατισμού (αν υπήρξε) και του τί αυτός εγκυμονούσε (στη μορφή που υπήρξε).
Φυσικά δεν προτείνω την επαναφορά μιας απολυταρχίας. Μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα.
Φαίνεται ότι μια ύπουλη καπιταλιστική αποβλάκωση έχει περισσότερους λόγους να φοβάται την παιδεία από όσο θα τη φοβόταν οι στρατοκράτες.
Δεν έχουμε πια λογοκρισία, αλλά υπεραφθονία καλοπληρωμένης βλακείας.