Ρήγμα στο τείχος

Μετά 38 χρόνια μεταπολιτευτικής ιστορίας, το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει για πρώτη φορά ότι η λαϊκή εντολή δεν είναι ανεξάρτητη των κινήσεων των κυβερνόντων. Έως τώρα, όλοι συνηθίσαμε σε μια διπολική κατάσταση σχεδόν οικογενειακού δικομματισμού, η οποία διαιωνιζόταν ανεξαρτήτως πράξεων και τήρησης των υποσχέσεων.
Το γεγονός είναι χαρμόσυνο, αλλά κατά τη γνώμη μου στενά περιχαρακωμένο στην ημέρα των εκλογών, για την ώρα. Εννοώ ότι μετά την καθυστερημένη έστω ωρίμανση του μεταπολιτευτικού εκλογικού σώματος (38 ετών!) η οποιαδήποτε στιγμιαία χαρά δεν συνεπάγεται κατ' ανάγκην αισιοδοξία. Η ωριμότητα σημαίνει (και επιτάσσει) μια διεισδυτική ματιά πίσω από τα φαινόμενα και την εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων ή ερωτημάτων.
Με βάση λοιπόν το αριθμητικό αποτέλεσμα σκέφτομαι:
Σίγουρα δεν μιλάμε με βεβαιότητα για μια ακραιφνή φιλοαριστερή στροφή των ψηφοφόρων. Η προτίμηση είχε σε μεγάλο βαθμό τιμωρητικό χαρακτήρα προς τους έως τώρα "μεγάλους" παρά μια ξαφνική αλλαγή κοσμοθεωρίας και προσδοκιών. Απόγνωση (για την καθημερινότητα) και  αποστροφή (για τους πρώτους) ήταν μάλλον τα αυθεντικά κίνητρα των ψηφοφόρων.
Από την άλλη, η απρόσμενη είσοδος μιας λαϊκιστικής ακροδεξιάς στη βουλή υποστηρίζει ακόμη περισσότερο το στοιχείο της απόγνωσης και του πολιτικού πειραματισμού. Η ανορθόγραφη άκαμπτη διαταγή κάποιων "υπερελλήνων" (εγέρθητο ή κάπως έτσι) μιλάει από μόνη της.
Αυτός ο συνδυασμός της στροφής προς την αριστερά (όχι την παραδοσιακή) και του ακροδεξιού στοιχείου με μεταφέρει στην περίοδο της κατοχής. Ένας κατακτητής (στρατιωτικός τότε, οικονομικός τώρα), ένα νεοσύστατο μαρξιστικό κόμμα (τότε το ΚΚΕ, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ), μια εγκαταλείπουσα τη χώρα βασιλική οικογένεια (τότε) και κυβερνήσεις-εντολοδόχοι (τώρα) και η ανάπτυξη της άκρας δεξιάς (δράση-αντίδραση;) μου δημιουργούν την υποψία ότι οι ψηφοφόροι διακατέχονται από αίσθημα ξένης κατοχής και ταυτόχρονης εγχώριας εγκατάλειψης.
Ωστόσο, ήταν οι πιο ήρεμες εκλογές απ' όσες θυμάμαι. Φαίνεται ότι ο υποβόσκων θυμός εξάλειψε τον άλλοτε ενθουσιώδη αναβρασμό και διχόνοια μεταξύ των ψηφοφόρων. Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων αυτή τη φορά δεν φάνηκε να ακολουθεί τον δρόμο του "Διαίρει και βασίλευε".
Για τη συνέχεια, απλώς περιμένω κι αναρωτιέμαι.
Ήδη από τις αρχές του εικοστού αιώνα ο κόσμος αρχίζει ν' ακολουθεί έναν διαχωρισμό όχι εθνών, αλλά οικονομικών επαρχιών. Ισχυρά οικονομικά κέντρα ανά τον κόσμο, όπου η έννοια της εθνικής ταυτότητας είναι απλό ζήτημα νομισματικής μετατροπής δεν πτοούνται από το λάβαρο που υψώνει ο κάθε κυβερνήτης. Η δική μας κρίση δεν είναι ένα απλό τοπικό φαινόμενο.

Σκέψη και επαγρύπνηση χρειάζεται.

Μην ξεχνάμε τη θλιβερή πρόβλεψη του θεωρητικού του ναζισμού Αλφρέδου Ρόζενμπεργκ, ο οποίος διατύπωσε πως «σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα να κάνουν τη δουλειά μας»