Προσωπικές αναπολήσεις

Οικονομική κρίση. Αγωνία για το μέλλον της χώρας, το δικό μου, του γιού μου...
Ειδήμονες και άσχετοι μιλούν συνεχώς για το ζήτημα. Το κοινό στοιχείο και των δύο είναι ότι διαφωνούν μεταξύ τους.
Δεν έχω τη γνώση για να πάρω θέση. Είναι στιγμές που αισθάνομαι ότι είμαστε σαν απλοί χειρωνάκτες έξω από μια μονάδα εντατικής θεραπείας στην οποία νοσηλεύεται κάποιος συγγενής μας και ακούμε τους γιατρούς να μιλούν για ηλεκτρολύτες, οξεοβασική ισορροπία, αέρια αίματος και να μην καταλαβαίνουμε τίποτα. Το μόνο βέβαιο είναι η αγωνία μας.
Υπομονή, κόπωση, λίγες ελπίδες.
Κάποιες ώρες νοσταλγώ παλαιότερες εποχές κι αφήνομαι (όσο ο χρόνος το επιτρέπει) σ' αυτή τη νοσταλγία.
Δεν δραπετεύω, διότι δεν παύω να εργάζομαι και να σκέφτομαι.
Απλώς ξεκουράζομαι με την αναπόληση, με μια δια της μνήμης αναβίωση των περασμένων.

Περασμένα φοιτητικά χρόνια.
Κάποιες φορές έπαιρνα μια τσάντα στον ώμο, έβαζα ένα, δυό βιβλία κι έφευγα.
'Ενα ήσυχο καφέ, μόνος με τα βιβλία, χωρίς πραγματικά να με αποσπά ούτε στο ελάχιστο η όποια συνομιλία των γύρω ανθρώπων.
Δεν αποσπούν οι ήχοι, αποσπούν οι έγνοιες.
Μόνη μου έγνοια ήταν αυτό που έκανα εκείνη τη στιγμή, τίποτε άλλο από μάθηση.
Θα έλεγα ότι ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που η μόνη του ανησυχία είναι αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη στιγμή και απορροφάται από την τρέχουσα πράξη.
Η ήρεμη έκσταση του μοναχικού αναγνώστη μου λείπει. Την αναπολώ.
Όταν στην τρέχουσα στιγμή παρεμβάλλονται άλλες, περασμένες ή πιθανές μελλούμενες, τότε το παρόν νοθεύεται από τον παρασιτισμό των ανύπαρκτων (περασμένων και ενδεχόμενων μελλοντικών).
Ένας πετυχημένος τύραννος που διαβρώνει το Τώρα ξεκινάει λέγοντας "Τι θα γίνει αν θα..." και το μυαλό νοθεύεται με ό,τι κακό μπορεί να γεννήσει η φαντασία.

"Πίσω από τα καθημερινά" είχε τραγουδήσει κάποτε η Αφροδίτη Μάνου.
Το ανεβάζω για σήμερα.