Ο Κεμάλ και ο Δήμου

Προσφάτως, ο Νίκος Δήμου (παλιός δικτυακός οικοδεσπότης μας) δημοσίευσε ένα άρθρο στο Lifo που αναφέρεται στον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Πριν συνεχίσει ο αναγνώστης τη δική μου ανάρτηση καλό θα ήταν να διαβάσει το κείμενό του που βρίσκεται εδώ.
Ακολούθησαν πολλές αντιδράσεις.
Με τον φανατισμό δεν τολμώ ν' ασχοληθώ διότι είναι δύναμη ισχυρότερη της λογικής ίσως και της βλακείας (έχω δει ευφυείς κατά τα άλλα ανθρώπους έως του σημείου που αρχίζει ο φανατισμός τους).
Ωστόσο, για κάποια λογικά ή λογικοφανή επιχειρήματα κάτι μπορώ να προσθέσω.

Πώς μπορεί να μνημονεύεται και μάλιστα εγκωμιαστικά ένας εχθρός μας;
Όποιος διαβάσει το άρθρο προσεκτικά (έστω και λίγο) θα διαπιστώσει ότι ο εκθειασμός του Κεμάλ αφορά τα όσα έκανε στη δική του χώρα και όχι στους εχθρούς του. Κατ' επέκταση, η επίκληση για έναν ΕΛΛΗΝΑ ηγέτη με τα προσόντα του Κεμάλ δεν αποτελεί το όνειρο ενός ανθέλληνα.

Ο Κεμάλ ήταν δικτάτορας.
Το άρθρο αναφέρεται στο έργο του συγκεκριμένου ανθρώπου και όχι στον τίτλο του.
Μην ξεχνάμε ότι το δικαίωμα της ψήφου για τις γυναίκες στην Ελλάδα δώθηκε το 1952 (καθυστερημένα) επί κυβερνήσεως Παπάγου. Βεβαίως, ο Παπάγος ανέλαβε την πρωθυπουργία με εκλογές (ποσοστό 49,22%), αλλά μιλάμε για στρατιωτικό, συντηρητικό, που έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς ως δικτάτορας.

Οι κεμαλικοί αφάνισαν χιλιάδες Έλληνες.
Αληθές, αλλά πουθενά δεν εξυμνείται στο άρθρο.

Ωστόσο, έχω την εντύπωση ότι ο Νίκος Δήμου επιδιώκει να μεταχειρίζεται θέματα που προκαλούν (ο εθχρός Κεμάλ), έστω κι αν ο τελικός σκοπός και το συμπέρασμα δεν είναι καθόλου προκλητικά (ο άξιος Έλληνας ηγέτης). Δεν νομίζω ότι θα γραφόταν σε σχόλια κάποιες φράσεις του τύπου "η δυστυχία του να είσαι Νίκος Δήμου" αν η αναφορά γινόταν σε κάποιον ηγέτη όπως ο Γκάντι της Ινδίας ή σε κάποιον άλλον με τον οποίον δεν έχουμε βαριές ιστορικές μνήμες.
Η πρόκληση των συναισθημάτων επισκιάζει τον συλλογισμό κι αυτό ο Νίκος Δήμου το γνωρίζει.
Σίγουρα δεν είναι ανόητος, όπως χαρακτηρίστηκε, επομένως έχει τη σκοπιμότητά της η επιλογή του παραδείγματος.
Αν είχα έναν διάλογο μαζί του θα επικεντρωνόμουν σ' αυτή τη σκοπιμότητα.
Στη σημερινή ανάρτηση δεν έχω σκοπό ν' αναλύσω ούτε τον Κεμάλ ούτε τον Δήμου. Πάντως, στις αναφορές του για τον ΕΟΠΥΥ με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.