Φιντείας

Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας... Carry coals to Newcastle...

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 22, 2010

Βλέφαρό μου

Η Αρχαία Φωνή του Χρόνη Αηδονίδη φιλοξενούμενη στο σύγχρονο έντεχνο.
Ποιός φιλοξενεί ποιόν;
Ωστόσο, ορθά τα πεπραγμένα.
Μου αρέσει.


...στον μικρό μου φίλο που σε λίγο θα γνωρίσω.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 17, 2010

Τρία πρόσωπα

Καταθέτω απλώς μια προσωπική παρατήρηση (όχι φιλοσοφία) των τελευταίων ετών.

Τρία πρόσωπα λοιπόν.

Ο ψυχίατρος
Ο βουλευτής
Η πόρνη

Και τα τρία δέχονται την περιφρόνηση
Και τα τρία δέχονται την επίθεση κάποιες φορές

Αλλά και με τα τρία όλοι (ή οι περισσότεροι) θα ήθελαν να έχουν μια (τουλάχιστον) συνάντηση αρκεί να ΜΗΝ το μάθει ο κόσμος.

Στην περίπτωση του βουλευτή αναφέρομαι στις διάφορες...κρυφές χάρες, κοινώς ρουσφέτια.
Στα άλλα δύο πρόσωπα ο ρόλος γνωστός.

Τις περισσότερες φορές εξακολουθούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 13, 2010

Οι κουτσοί και οι στραβοί

Σκέφτομαι να καταθέσω τη δική μου θέση για το γεγονός της συναυλίας του Γιώργου Νταλάρα στον ναό του Αγ. Παντελεήμονα.
Λοιπόν συνοπτικά:
Διαφωνώ με όλα.
Με τη συναυλία και με τις φανατικές διαμαρτυρίες έναντι αυτής.

Για τη συναυλία αυτή καθ' αυτή δεν έχω αντίρρηση. Έχω παρακολουθήσει συναυλίες σε προαύλιο ναού κατά του ρατσισμού, παρουσία ιερέων και πραγματικά μου άρεσε το γεγονός.

Η μόνη μου αντίρρρηση εκπορεύεται από την παράδοση του εκκλησιαστικού τυπικού το οποίο δεν εμποδίζει γενικώς την παρουσίαση μιας τέτοιας συναυλίας. Μόνο που κατά παράδοση, η εκκλησιαστική μουσική της Ορθοδοξίας δεν περιλαμβάνει όργανα κι ο χώρος του ναού προορίζεται για την εκκλησιαστική μουσική.
Αν η Ορθοδοξία εμπόδιζε γενικώς τις συναυλίες τότε εγώ ο ίδιος θα διαμαρτυρόμουν.
Όμως, όπως ανέφερα πιο πριν, έχω παρακολουθήσει συναυλίες (κοσμικού περιεχομένου) παρουσία ιερέων.

Δεν νομίζω ότι πλήττεται το δικαίωμα της έκφρασης αν αυτή η έκφραση λάβει χώρα σε κάποιον άλλο δημόσιο χώρο, πλην του εσωτερικού του ναού.
Δεν καταλαβαίνω πώς βρίσκεται η αναγκαιότητα να σπάσει μια παράδοση αιώνων, όταν αυτή η παράδοση δεν αποτρέπει την παρουσίαση της συναυλίας λίγο δίπλα (τόσο απλό).
Κοντολογίς βρίσκω την κίνηση ολίγον παρεμβατική και μάλιστα...ασκόπως.

Δεν ξέρω τι υποθάλπει μια τέτοια κίνηση, αλλά πάντα σκέφτομαι την περίπτωση των Κολλυβάδων ή Σαββατιανών, ένα κίνημα που ξεκίνησε από ζητήματα τυπικού αλλά έκρυβε βαθύτερα πολιτισμικά ζητήματα. Άλλωστε από τους Κολλυβάδες βγήκαν ένας Παπαδιαμάντης κι ένας Ντοστογιέφσκι.

Από την άλλη, η βίαιη διαμαρτυρία (λεκτικώ τω τρόπω ή μη) είναι σίγουρα κάτι που αμαυρώνει και το καλύτερο κίνητρο.
Αν και κάτοικος του λεκανοπεδίου γι' αυτόν τον χρόνο δεν παρακολούθησα τη συναυλία, ούτε συμμετείχα στις διαμαρτυρίες.

Είπε ο Χρόνης Αηδονίδης: "Όταν ψάλλεις να ψάλλεις κι όταν τραγουδάς να τραγουδάς. Πρόσεξε να μην μπερδεύεις το ένα με τ' άλλο."

Υπάρχουν χώροι για τραγούδι και χώροι για ψαλτική. Το ένα δεν απαγορεύει το άλλο.

Δεν θεωρώ φονταμενταλιστική προσέγγιση την ανάγκη του να συνάδει ο χώρος με τα δρώμενα.

Όταν άκουγα το μελοποιημένο Άξιον Εστί του Ελύτη και του Θεοδωράκη ένιωθα μέσα μου κάτι σαν δέηση. Ποτέ δεν σκέφτηκα την παρουσίασή του σε ναό. Κάτι που φυσικά δεν ήταν και αναγκαίο.

Κουτσοί βαδίζουν εκεί που δεν πρέπει (και δεν χρειάζεται) και στραβοί τους καταδικάζουν.

Και κάπου ο Άγιος Παντελεήμονας.