zkeramid

Έφυγε από τη ζωή ο zkeramid.
Ο φίλος χάρη στον οποίο υπάρχει αυτό το blog.
Ο ευφυής, ο σκεπτόμενος, ο καλοπροαίρετος.
Ένα ήταν αυτό που έλλειπε τελείως σ' αυτόν τον άνθρωπο (πίσω από τα φαινόμενα).
Η σοβαροφάνεια.
Στη διάκριση μεταξύ σοβαρού και σοβαροφανούς, εκείνος ήταν η προσωποποίηση αυτής της λεπτής, πλην θεμελιώδους διαφοράς.
Μέσα του, το χαρούμενο δεν γειτόνεψε ποτέ με το γελοίο.
Δεν φώλιασε προκατάληψη σ' αυτό το μυαλό. Ούτε όμως μια κομματιασμένη εργασία ενός άψυχου άβακα.
Τα συμπεράσματα ήταν ντυμένα με το καλό συναίσθημα που το είχε πηγαίο. Όταν μιλούσε δεν έλεγες απλώς "με πείθει", αλλά "μου αρέσει να τον ακούω", "έχουν γεύση και οσμή οι σκέψεις του". Από μέσα του έβγαινε λόγος ανθρώπου, όχι σύμβολα.
Αυτές τις μέρες νιώθω ότι είναι συνέχεια κοντά μου.
Να θυμόμαστε.
Να ελευθερώσουμε τη λάμψη μέσα από τον τάφο.
Η λάμψη περιμένει ανθρώπους ν' αντανακλάσει, να κινηθεί, να συνεχίσει να υπάρχει.

Γειά σου φίλε.
Σε θυμάμαι.

Χειρονομίες

Πολύς ο λόγος, προσφάτως, για μια χειρονομία, που στο κάτω κάτω έρχεται δεύτερη.
Αναφέρομαι στη χειρονομία του Γιάννη (συγνώμη για το διπλό "ν") Βαρουφάκη και στην αυτοκριτική μας.

Είτε η χειρονομία ήταν όπως την είδαμε, είτε πρόκειται για μοντάζ, το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για τη συνέχεια μιας άλλης που προηγήθηκε.

Καλό θα είναι να θυμηθούμε όλοι (Έλληνες και Γερμανοί) το πρωτοσέλιδο του FOCUS κατά το 2010.

 

 

 

Ο νυν υπουργός προσβάλλει τον εαυτό του με τη χειρονομία, δείχνοντας μια στάση που δεν αρμόζει σε υπουργό. Πάνω απ' όλα, οι αποδέκτες της χειρονομίας είναι σε θέση ν' αντιδράσουν (και το έκαναν). 

Η Αφροδίτη, όμως, και όσοι τη λάτρευαν ανήκουν πλέον σ' ένα παρελθόν. Το παρελθόν δεν μπορεί ν' αμυνθεί. Η επίθεση προς αυτό είναι ακραιφνώς άνανδρη. Άνανδρος είναι όποιος επιτίθεται σε κάποιον(αν) που δεν είναι δυνατόν ν' ανταποδώσει το χτύπημα.

Όπως και να 'χει, στην έκταση του μέσου δακτύλου ερχόμαστε δεύτεροι (ίσως και καθυστερημένα).

Το είχα σχολιάσει σε παλαιότερη ανάρτηση (εδώ)

Η ευρωπαϊκή μεζούρα και η ξεχασμένη Ελλάδα

Διασκεδάζω σπάνια, αλλά πολύ πιο σπάνια ψυχαγωγούμαι. 

Μ' επισκέφτηκε ο Α.,  ένας παλιός και καλός φίλος.

Περπατήσαμε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης μέσα στη νύχτα. Η Θεσσαλονίκη όσο μπαίνει το φθινόπωρο αλλάζει, φτάνοντας προς τον Δεκέμβρη όπου μεταμορφώνεται σε κάτι εντελώς δικό της και ιδιαίτερο. Σκοντάψαμε σ' ένα τυχαίο μαγαζί. Ένα ουίσκι για τον καθένα, έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά. Είδα την ποσότητα. Για μικροβιολογικό εργαστήριο θα ήταν αρκετό. Σαν μικρό δείγμα από ούρα. Πληρώσαμε εννέα Ευρώ για το κάθε δείγμα. Δεν μπόρεσα να μην το πω στη σερβιτόρα. Τόσο λίγο; Μου είπε ότι αυτή είναι η ευρωπαϊκή μεζούρα.
Να που γίναμε κι ευρωπαίοι με μεζούρα.
Φύγαμε πολύ γρήγορα. Εκείνη η μεζούρα ένιωθα να τυλίγεται στον λαιμό μου, να με μετράει και να με σφίγγει.

Περπατήσαμε και σε μια μικρή απόσταση, όταν μας τράβηξε μια στεντόρια φωνή και μια κιθάρα. Μπήκαμε σ' ένα μαγαζί, μικρό χωρίς φαντασμαγορία. Οι πελάτες ήταν εννέα μαζί μ' εμάς. Δεν μιλούσαν επειδή έτσι επέλεγαν, όχι επειδή το απαγόρευε ο θόρυβος από κάποια ηχεία.

Ο καλλιτέχνης ήταν ένας αδύνατος, ψηλολαίμης.  Μια στεντόρια φωνή που ερχόταν από κάποιον αθέατο κόσμο. Η φωνή της Ελλάδας. Εξέπνεε τον αέρα ενός ξεχασμένου κόσμου. Σαν να ξεχάστηκε ο ίδιος σ' ένα απροσδιόριστο παρελθόν, χωρίς να το καταλαβαίνει. Τραγουδούσε παραδοσιακά τραγούδια, αλλά μ' έναν τρόπο διαφορετικό. Ο ρυθμός ήταν αργός. Τραβούσε τη φωνή σε απρόβλεπτα σημεία. Ένιωθα μια αναπαρθένευση των παλιών χωρίς να χάνουν τον σπόνδυλό τους. Ο αυτοσχεδιασμός ήταν σχεδόν σε κάθε φράση. Φαινόταν ανεπηρέαστος από τον έπαινο, χωρίς να τον απορρίπτει. Δεν σου ερχόταν να κάνεις παραγγελίες. Ο αυτοσχεδιασμός ήταν η παραγγελία που θα ήθελες να κάνεις. Η φυσική απόσταση ανάμεσα στον εκπομπό καλλιτέχνη και στο κοινό δεν ξεπερνούσε το ένα μέτρο. Η ψυχική ίσως και μικρότερη. Τόσο κοντά στον ακροατή, που να νομίζει ο ακροατής ότι τραγουδά εκείνος με τη φωνή του καλλιτέχνη. Ο καλός τεχνίτης κρατά την ιδιαιτερότητά του, χωρίς να «κερδίζει» ύψος με εξέδρες κι άλλα τέτοια.

Το κέρασμα στον τραγουδιστή ήταν το πιο φυσικό πράγμα. Αυτό που θέλουμε είναι ακριβώς αυτό που μας χρειάζεται.

Οι θεατές θα μπορούσαν να είναι ένας πίνακας ζωγραφικής. Υπήρχε μια απροετοίμαστη ομοιομορφία στο ντύσιμό τους, στη στάση τους, σχεδόν και στο ύφος τους. Όλοι κάπνιζαν. Αυτός ο καθυστερημένος απαγορευτικός πατερναλισμός («παιδί μου να μην χτυπήσεις, στο απαγορεύω!») δεν είχε φτάσει εκεί. 

Η απόσταση ανάμεσα στα δύο μαγαζιά ήταν περίπου 150 μέτρα. Η απόσταση του πολιτισμού ήταν τεράστια.

Αν δεν είσαι ικανός για τον Παράδεισο, η μόνη σου επιλογή είναι η Κόλαση.

Μεζούρα. Ο οδοστρωτήρας του αυθορμητισμού και του πηγαίου. 

Τέλος, ο φίλος μου έκανε μια πρόποση.
«Γι' αυτό που περνάμε και ζούμε.»

Πρόσκληση για την παρέλαση

29 Οκτωβρίου, Τρίτη - 2α ημέρα
"Τίποτε νεώτερον. Σύμπτυξις προφυλακών μας Ηπείρου εις την κυρίαν γραμμήν μάχης. Πίεσις αριστεράς πτέρυγος - όπισθεν Καλαμά. - Εδώ εργασία τακτοποιείται.- Επίσης σπίτι. - Κανείς βομβαρδισμός. - Με ανησυχεί η υπεραισιόδοξος Κοινή Γνώμη."
Από το ημερολόγιο του Ιωάννη Μεταξά.

Η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη!
Μια ομοψυχία ενάντια στις πιθανότητες!
Τότε όμως...
Τότε που ο φρουρός υπερασπίστηκε την άρνηση στην υποταγή.
Σήμερα, την ημέρα της επετείου, τι υπερασπίζεται ο σημερινός φρουρός; Χρειάζεται πρόσκληση για να δει κάποιος από κοντά την παρέλαση. Οι επίσημοι θα πρέπει να φρουρούνται. Από ποιόν; Από τη σημερινή κοινή γνώμη; Μια γνώμη που είναι γεμάτη από απογοήτευση κι ένα ηθικό που λούφαξε κάπου στην Πίνδο σ' ένα μακρινό παρελθόν, αλλά πού και πού ξεσπάει με άκαρπες ταραχές εντός πόλεως.
Βεβαίως υπάρχει η εξήγηση (για όλα υπάρχουν εξηγήσεις). Τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης του 2011 δεν μας αφήνουν να δούμε την παρέλαση όπως κάποτε. Όποιες κι αν είναι οι εξηγήσεις, όσο κι αν είναι ή φαίνεται να είναι βάσιμες, μια τέτοια στάση κονσερβοποιεί την παρέλαση και την κάνει να μοιάζει μ' ένα "περήφανο" ψάρι μέσα στη γυάλα της "προστασίας".
Η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη!
Πριν δούμε την υπεραισιόδοξο, θα πρέπει πρώτα να βρούμε την κοινή.
Όπως τότε...
Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους (από το έκτακτο ανακοινωθέν).
Του κοινού πατρίου εδάφους.
Κρίμα για το σήμερα.
Μετείχα (όπως οι περισσότεροι) σε παρελάσεις ως θεατής, μαθητής, στρατευμένος. Αυτό το σημερινό δεν το φαντάστηκα.

Ανοίγοντας τάφους

Την ώρα που ο τάφος της οικονομίας, αλλά και του πολιτισμού είναι ανοιχτός (σε κρίση οπτιμισμού λέω ότι δεν μπήκαμε ακόμα) ένας ακόμα τάφος μπαίνει στο προσκήνιο. Ο Μέγας Αλέξανδρος θα εμφανιστεί, ίσως ως άλλος μαρμαρωμένος βασιλιάς, να αναπτερώσει το (ανύπαρκτο;) ηθικό μας. Ακόμα κι αν βρεθεί δεν ξέρω τι θα επιφέρει η παλιά δόξα στην τραγωδία του σήμερα. Ο άτρομος βασιλιάς θα έλθει να μεταγγίσει κάτι από το μεγαλείο του στον σύγχρονο ραγιαδισμό άραγε; Για χρόνια απλώναμε το χέρι για βοήθεια από τους αλλοδαπούς και τώρα την πληρώνουμε ακριβά. Τώρα η βοήθεια θα έλθει (πιθανόν) από έναν δικό μας, μόνο που δεν είναι μαζί μας πλέον. Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο Μέγας Αλέξανδρος για τον τάφο του σε σχέση με τον δικό μας. Ανοίγοντας έναν τάφο θα βγούμε από τον άλλον; Το χλιμίντρισμα του Βουκεφάλα, του επίσης ενδόξου ίππου, άραγε θα μας θυμίσει ότι γίναμε όνοι που απλώς υπομένουν;
Η δόξα των προγόνων δεν μας εμπόδισε να ζούμε κάποτε με δανεικά από τους «βαρβάρους». Άραγε τώρα το ξίφος του βασιλέως θα λύσει το πρόβλημά μας ως άλλον γόρδιο δεσμό; Η αποφασιστικότητα του παλιού βασιλιά θα μας βγάλει από τον μηρυκασμό του σήμερα, ίσως. Νέα δανεικά ζητάμε. Δάνειο ψυχής, αυτή τη φορά.
Ο εθνικός μας ποιητής, τουλάχιστον είδε τη δόξα των προγόνων με μια σωστή ματιά.
«Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»
Αν βρεθεί ο τάφος του ενδόξου βασιλέως θα κλάψουμε άραγε; Στο κάτω – κάτω μπροστά σε τάφο βρισκόμαστε. Θα πανηγυρίσουμε, μήπως, μπροστά στον τάφο της εθνικής μας υπερηφάνειας;
Σήμερα η Αμφίπολη εγκυμονεί αμφιβολίες . Γίνεται μια νέα Ολυμπιάδα που αν τελικά «ξαναγεννήσει» μια διασυρμένη αξιοπρέπεια θα πάρει το ξίφος του κατακτητή και θα τραβήξει για νέες κατακτήσεις.
Πάντως ο Μέγας Αλέξανδρος, όπως έχει αναφερθεί, είχε πρότυπό του τον ομηρικό Αχιλλέα. Δεν του αρκούσε όμως ότι ο Αχιλλέας κάποτε έζησε, ούτε θα ήταν ικανοποιημένος με τον τάφο του.
Βεβαίως, εύχομαι να βρεθεί ο τάφος. Να κλάψουμε όμως, όχι να ρίξουμε λεκτικά πυροτεχνήματα σε καθυστερημένους επικήδειους λόγους.
Άλλωστε, κατά την Ορθόδοξη παράδοση, τα δάκρυα είναι το νερό με το οποίο ξεπλένεται η ψυχή.

Μιλώντας για φασισμό

Κατά τον τελευταίο καιρό, ο λόγος περί ναζισμού και φασισμού πρωτοστατεί. Ο φασισμός από τον οποίο θα πρέπει να προστατευτούμε, ο φασισμός που μας απειλεί, η (πιθανή) νίκη κατά του φασισμού, η επάνοδος του φασισμού...παντού φασισμός. Συνήθως, ο όρος φασισμός είναι συνδεδεμένος με την άσκηση μιας ωμής δύναμης κατά του αδυνάτου, με μια επιβολή, -χωρίς λογική- θέσεων και με μια αδυσώπητη επιβολή ενός δικού μου «Θέλω» συντρίβοντας (επειδή απλώς μπορώ) το «Θέλω» των άλλων.
Θα πρέπει να σκεφτούμε ότι ο φασισμός της πολιτικής εξουσίας ξεκινάει από τον φασισμό που μπορεί να υπάρχει σε καθημερινούς ανθρώπους, ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος. Κάνω λόγο για μια βαθιά και σχεδόν άλογη ανάγκη κάποιων ανθρώπων να κυριαρχούν στον διπλανό τους, να ελέγχουν τη συμπεριφορά και τις επιλογές των συνανθρώπων τους. Πάνω απ’ όλα, ο λόγος γίνεται για μια τάση του να μεγαλώσω, κάνοντας τους άλλους να μικρύνουν.
Το τελευταίο είναι σημαντικό. Για κάποιους δεν έχει καμία αξία η προσωπική τους ανάπτυξη, αν αυτή δεν συνοδεύεται από την εξάντληση των άλλων. Το ν’ αναπτύσσομαι και ταυτοχρόνως ν’ αναπτύσσονται κι οι γύρω μου είναι κάτι που δεν ικανοποιεί, διότι δεν με βάζει πιο ψηλά απ’ αυτούς και πάνω απ’ όλα οι άλλοι μπορούν να λειτουργούν χωρίς να έχουν την ανάγκη μου. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, για κάποιους ανθρώπους είναι αβάσταχτο το να ζουν ελεύθεροι δίπλα σε ελεύθερους. Μια βαθιά αρρωστημένη ανάγκη υπάρχει που επιτάσσει να γίνομαι ο Κάποιος, χωρίς τον οποίο οι άλλοι άνθρωποι δεν θα μπορούν να ζήσουν. Ένα αφόρητο άγχος ξυπνάει όταν παρά τη δική μου αυτάρκεια βλέπω τους άλλους να είναι επίσης αυτάρκεις και η δική τους αυτάρκεια να μην περνάει από τον δικό μου έλεγχο.
Τα υπόλοιπα είναι θέμα συγκυριών και αναρρίχησης στην εξουσία. Είναι όμως ό,τι πιο απογοητευτικό να βλέπουμε ότι η διαφορά μεταξύ εξουσιαστών και (κάποιων) μη εξουσιαστών είναι θέμα ποσοτικό και όχι ποιοτικό.


Παραθέτω δύο αποσπάσματα:

"Φασισμός δεν είναι μόνο η ανοικτή δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου, που με τη δυνατότητα υπερεκμετάλλευσης των εργατών δίνει τη δυνατότητα παροχών – και έτσι στήριξής της – και στα μικροαστικά στρώματα χωριού και πόλης...
Φασισμός είναι και η καθημερινή πρακτική της αυταρχικής συμπεριφοράς του Εγώ προς τον Άλλο, αυταρχικής συμπεριφοράς που βασίζεται στην υπερεκμετάλλευση της αδυναμίας του πλησίον του Άλλου – του γονιού προς το παιδί αλλά και του παιδιού προς το γονιό, του άνδρα προς τη γυναίκα αλλά και της γυναίκας προς τον άνδρα, του καθημερινού δίπλα μας πιο καπάτσου, πιο ξυπνού, πιο αδίστακτου, που εκμεταλλεύεται την αγαθότητα ή τη λογική του Άλλου. Φασισμός είναι η μονοδιάστατη και εμπαθής χρήση του Λόγου του Άλλου, είναι να είσαι αδίστακτος τη στιγμή που είσαι ο δυνατός, να συντρίβεις δίχως αγάπη τον Άλλο όταν δεν μπορεί να αμυνθεί ή δε θέλει... Και φασισμός είναι η εκμετάλλευση της πιο ανθρώπινης αδυναμίας – η εκμετάλλευση του απελπισμένα, παραδομένα, ερωτευμένου Άλλου..."
Κωστής Μοσκώφ. Λαϊκισμός ή Πρωτοπορία;. Αθήνα: Εκδ. Καστανιώτη, 1985.

"Να δυσπιστείτε σ’ όλους αυτούς που μιλούνε πολύ για την δικαιοσύνη τους! Αληθινά, δεν είναι μόνο το μέλι που λείπει από την ψυχή τους.
Κι όταν αυτονομάζονται «καλοί και δίκαιοι», μην ξεχνάτε πως για να γίνουν φαρισαίοι δεν τους λείπει παρά μόνο η δύναμη!"
Φρειδερίκος Νίτσε. Τάδε έφη Ζαρατούστρα (Μτφ. Άρη Δικταίου). Αθήνα: Εκδ. Καλφάκη, 1958.


Υ.Γ.:Για όσους θέλουν να διαβάσουν μια μελέτη περί του φασισμού που να βασίζεται σε κριτήρια της πολιτικής οικονομίας, συνιστώ το βιβλίο του Δημήτρη Κιτσίκη «Η Τρίτη ιδεολογία και η Ορθοδοξία».

Αισιοδοξία στη ΔΕΘ

Το δράμα της οικονομίας το ζούμε οι περισσότεροι (ΟΧΙ ΟΛΟΙ).

Ο λόγος του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ είχε, κατά κοινή ομολογία, ένα πνεύμα αισιοδοξίας.
Για το αν είναι πιστευτός ή όχι δεν υπάρχει ασφαλώς κοινή ομολογία.
Στην ομιλία του η λέξη "Θα" ειπώθηκε 124 φορές.
Ο όρος "πρωτογενές πλεόνασμα" ειπώθηκε 16 φορές.

Θα μείνω σε μερικά σημεία της ομιλίας.

Είπε: η Ελλάδα απολάμβανε μιαν ευημερία χτισμένη σε
πήλινα πόδια.
-Σύμφωνοι. Πώς φτάσαμε εκεί;

Είπε: Η ΔΕΘ μετεξελίχθηκε σε ευκαιρία για πρωθυπουργικές εξαγγελίες. Και για αντιπολιτευτική κριτική.
-Και πάλι σύμφωνοι. Προφανώς εννοεί ότι η παρούσα ομιλία δεν θα είναι κάτι τέτοιο.

Είπε: Ανάπτυξη σημαίνει ασφάλεια, σταθερότητα και ευημερία.
-Σύμφωνοι. Αλλά πολύ γενικό.

Είπε: αυτή τη στιγμή όλοι οι διεθνείς οργανισμοί συμφωνούν ότι ο επόμενος χρόνος, το 2014, θα είναι έτος Ανάκαμψης για την Ελληνική Οικονομία!
-Ελπίζουμε. Ουδέν σχόλιο περαιτέρω.

Είπε: Δεν θα χρειαστούν άλλα μέτρα πέρα απ’ ό,τι συμφωνήθηκε ήδη.
-Μια ερώτηση ενός ολίγον αδαούς: τα συμφωνηθέντα έχουν υλοποιηθεί όλα, ή περιμένουμε να δούμε και άλλα...ήδη συμφωνηθέντα;

Είπε: αρχίζει να μπαίνει τάξη στα δημόσια νοσοκομεία, όπου το υλικό το πλήρωνε ο Έλληνας φορολογούμενος τέσσερις και πέντε και έξι φορές περισσότερο απ’ ό,τι πλήρωναν ξένα νοσοκομεία!
-Φαντάζομαι ότι δεν συμπεριλαμβάνονται οι σύριγγες και οι γάζες, υλικά που κάποιες φορές η μια κλινική δάνειζε στην άλλη. Μάλλον θα μπει ένα τέλος σ' αυτό.

Είπε: Ολόκληρες περιοχές της χώρας είχαν γεμίσει από «ψευτο-τυφλούς» που έπαιρναν επιδόματα, ενώ έβλεπαν καλύτερα απ’ όλους μας! Τέρμα και σ’ αυτά…
-Καμία διαφωνία. Αρκεί να μην δοθεί τέρμα μόνο στους «ψευτο-τυφλούς». Οι αητομάτηδες μπορεί να είναι πιο επικίνδυνοι.

Είπε: Στόχος μας είναι και παραμένει: να πληρώνουν όλοι από λίγα και ανάλογα με τις δυνάμεις τους.
-Σωστό. Ελπίζουμε ότι το λεγόμενο "χαράτσι" για την ακίνητη περιουσία (έστω και ένα σπίτι) θα ληφθεί υπ' όψιν. Δεν συσχετίζεται με τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών. Δεν έχει χαρακτήρα πάσης μορφής τέλους, διότι δεν εμπεριέχει την ανταπόδοση στον πολίτη.

Είπε: Πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει ότι στέκεται η χώρα στα πόδια της.
-Αρκεί να μην ξεχνάμε ότι η χώρα είναι οι άνθρωποι και όχι οι δείκτες οικονομίας (αν και χρήσιμοι).

Είπε: Επί πλέον, ο τουρισμός σημειώνει φέτος άνοδο ρεκόρ!
-Αυτό θα επηρεάσει τους μισθούς και τις συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων;

Είπε: η Ελλάδα πλήρωσε μαζεμένες όλες τις αμαρτίες του παρελθόντος.
-Για την ακρίβεια οι έλληνες, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι χαμηλόμισθοι.

Είπε: Αυτή τη στιγμή, οι πιο συντηρητικοί υπολογισμοί θεωρούν ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει στα επίπεδα ευημερίας που ήταν πριν την κρίση, γύρω στο 2020!
-Αυτό το σημειώνουμε. Είναι ημερομηνία. Κάτι που μπορεί να ελεγχθεί από αυτούς που θα ζουν τότε, βεβαίως.

Είπε: Και την επόμενη χρονιά, το 2021 να γιορτάσουμε όχι απλώς τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, αλλά και την αναγέννηση της χώρας μας!
-Αυτό ασχολίαστο.



Δεν θα βάλω συναίσθημα στα σχόλιά μου. Οι καιροί απαιτούν, μάλλον να γίνουμε κι εμείς οι πολίτες ψυχροί υπολογιστές απέναντι στους πολιτικούς, παρά ένθερμοι...παντός είδους.

Προσέχω αυτά που ειπώθηκαν και περιμένω την επαλήθευση.

Θυμίζω το επίγραμμα του Νίκου Δήμου για την εισβολή στην Κύπρο.
Δεν ξεχνώ.
Ο έλληνας πρέπει να πάψει να ξεχνάει. Λέει ο λαός: Μην τάξεις σε άγιο και σε παιδί. Τάξε όμως στον έλληνα και κέρδισες. Τέρμα και σ’ αυτά…(όπως είπε κι ο πρωθυπουργός)
Δεν χειροκροτώ.
Δεν ξεχνώ
Περιμένω την επαλήθευση.

ΕΡΤ

Δεν περίμενα να βρεθώ στην κηδεία της ΕΡΤ.
Η γενιά μου μεγάλωσε μόνο με την κρατική τηλεόραση. Ήταν σαν δεύτερο σχολείο, από το απόγευμα έως το βράδυ.
Η αλήθεια που πρέπει να αντικρίσουμε όλοι είναι ότι ο θάνατος της Κρατικής Τηλεόρασης δεν είναι αιφνίδιος, αλλά μάλλον αργός και προϊόν μιας εκφυλιστικής κατάστασης που χρόνισε αρκετά.

Είναι άξιο απορίας που ενώ  η λαϊκή βούληση προτίμησε την ιδιωτική τηλεόραση, τώρα εξεγείρεται και για πρώτη φορά, μετά πολλά χρόνια, η τηλεθέαση των κρατικών καναλιών έφτασε στα ύψη. Είναι σαν να πηγαίνουμε στην κηδεία ενός μακρινού συγγενούς μας, τον οποίο είχαμε εγκαταλείψει επί μακρόν.

Στο Wall Street Journal επισημαίνεται ότι η τηλεθέαση των τριών κρατικών καναλιών δεν έφτανε ούτε το μισό ενός ιδιωτικού (εδώ).
Δεν ταυτίζω αυτή καθ' αυτή την ιδιωτική πρωτοβουλία με το κακό.
Μόνο που η ασταμάτητη ανάγκη για αύξηση της ποσότητας μεταχειρίζεται μέσα που μπορεί να οδηγήσουν σε μια πολιτισμικά  υποβαθμισμένη αριθμητική πλειοψηφία.

Σαπουνόπερες
Εύκολα και γρήγορα σε όλα.
Να μη σκέφτεσαι, μόνο να απολαμβάνεις, για να μπορείς μετά να τρέχεις στην αρένα του καταναλωτισμού.
Διαφήμιση δελτίου ειδήσεων (την πρώτη φορά που το είδα με παραξένεψε πολύ).

Η κρατική τηλεόραση θα πρέπει να είναι σαν την παιδεία. Έχοντας σαν δεδομένο ότι η κρατική τηλεόραση δεν εκλιπαρεί την τηλεθέαση (έτσι θα έπρεπε τουλάχιστον) θα μπορούσε να προβάλλει θέματα που δεν θα ικανοποιούσαν το εύπεπτο της στιγμιαίας ικανοποίησης, αλλά κάτι που θα οδηγούσε σε μακροπρόθεσμο όφελος, με μια αρχική δυσκολία.
"Πόνου τοι χωρίς ουδέν ευτυχεί" κατά τον Σοφοκλή (Ηλέκτρα).
Η δύναμη του κακού βρίσκεται στην ευκολία του είχα γράψει κάποτε (εδώ)

Η ώρα έφτασε, αλλά είχε δώσει σημεία από παλιά. Κανείς δεν μπορεί να ξαφνιάζεται με τον θάνατο ενός λουλουδιού όταν για πολύ καιρό έμεινε χωρίς νερό κι αυτό ήταν ορατό.

Κάλεσμα γαλήνης

Λίγος ο χρόνος για βόλτες, αλλά κάπου βρίσκεται.
Περπατώ και φωτογραφίζω.

Μπορώ να κοιτώ τη θάλασσα για ώρες χωρίς να βαρεθώ.
Η μονοτονία σε κάνει να βαριέσαι, αλλά εδώ δεν υπάρχει μονοτονία. Όταν περνά η ώρα κοιτώντας το γαλάζιο, τότε νομίζεις ότι η κάθε στιγμή είναι διαφορετική, σαν να ζεις κάτι καινούριο χωρίς να χρειάζεται να στρέψεις το βλέμμα αλλού.

Νομίζεις ότι αυτό το ακούραστο νερό ξεπλένει για λίγο τη βλακωδώς αιματοκυλισμένη πραγματικότητα.
Στη δύση, ο ήλιος θέλει να τον κοιτάμε χωρίς να μας τυφλώνει.
Η μέρα αρραβωνιάζεται τη νύχτα, χωρίς ρολόι και ημερολόγιο.

Το ακανόνιστο πέρασμα των πουλιών είναι το αντίδοτο στη βαρύτητα του κάθε παράλογου "πρέπει".
Τόσο εύκολα νικιέται η βαρύτητα σ' αυτό το πέταγμα που λες ότι είναι αδύνατο και αστείο να μην είμαστε ελεύθεροι.

Κι όμως, κάποιοι ονειρεύονται ταξίδια και κατοικία στον Άρη.
Λες και το πρόβλημα στη γη δεν είναι η απληστία και η αρπαγή, αλλά κάτι άλλο (σαν τι;) που θέλουμε να εγκαταλείψουμε.
Λερώσαμε ένα αστέρι, να λερώσουμε κι άλλο ένα;

Θα δούμε...

Ένας σύντομος, φανταστικός διάλογος κάποιον της εξουσίας.

- Πότε θα βγούμε από την κρίση;
  - Θα δούμε
-Πότε θα έχουμε κανονική ροή πληρωμών;
  -Θα δούμε
-Πότε θα μπορώ να κάνω οικογενειακό οικονομικό προγραμματισμό;
  -Θα δούμε
-Πότε θα σταματήσουν οι μειώσεις των μισθών;
  -Θα δούμε
-Θα έχουμε νέους φόρους;
  -Θα δούμε
-Πότε τα χρήματα που μου ζητάει το  κράτος θα μου τα δίνει, ώστε να μπορώ, τουλάχιστον, να τα επιστρέφω;
  -Θα δούμε.
-Ποιό είναι το τέρμα αυτής της πορείας;
  -Θα δούμε
-Φέρεις αρμοδιότητα;
  -Ναι
-Όχι. Τώρα θα έπρεπε να πεις "θα δούμε". Διότι μ' αυτά που είδαμε ως τώρα...δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς κάνεις.

Επειδή μ' έπιασε μια νυχτερινή μελαγχολία, δεν έχω διάθεση για περισσότερα.