Φιντείας

Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας... Carry coals to Newcastle...

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Τρίτη, Μαρτίου 13, 2007

Η ευαισθησία

Ο δυνατός υπερισχύει του αδυνάτου. 

Αυτή είναι μια φράση που σχεδόν πάντα λέμε ότι είναι αληθής. 

Ωστόσο, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αρκετά περίπλοκες, ώστε να διαψεύδεται κάτι που φαίνεται να υπακούει στου πιο απλούς και σίγουρους φυσικούς νόμους. Πολλές φορές το αδύναμο μέλος μιας σχέσης κινεί τα νήματα μ' έναν τρόπο που ενώ δεν είναι ασυνήθιστος, προκαλεί την έκπληξη με την αποτελεσματικότητά του. 

Ο αδύναμος ελέγχει τις καταστάσεις με την επίκληση της ίδιας της αδυναμίας του. Αρκεί ένας καλός χειρισμός, δια του οποίου προκαλούνται τύψεις στον ισχυρό κι ο τελευταίος γίνεται υπηρέτης του αδύναμου. 

Ο αδύναμος πολλές φορές επικαλείται την αδυναμία του για να αποφύγει υποχρεώσεις που θα έπρεπε να αναλαμβάνει. Τις υποχρεώσεις αυτές τις μεταφέρει στον ισχυρό, μεταδίδοντας το μήνυμα ότι ο τελευταίος μπορεί και μάλιστα πρέπει να τις αναλάβει, διότι στην αντίθετη περίπτωση διαπράττει κάτι ανήθικο σε βάρος ενός αναξιοπαθούντος. 

Πολλές φορές ο αδύναμος δεν προχωρεί σε κινήσεις που θα οδηγούσαν στην βελτίωσή του, διότι μ' αυτόν τον τρόπο θα χάσει τα πολλά δικαιώματα που έχει λόγω της αδυναμίας του. Η μαεστρική πρόκληση συναισθημάτων οίκτου στον ισχυρό είναι τόσο αποτελεσματική που είναι δυνατόν ο τελευταίος να νιώθει σχεδόν ένοχος για το ότι είναι ικανός και ακολούθως υπόχρεος προς τον αδύναμο, ο οποίος, όπως είπαμε, δεν κάνει το παραμικρό για να ενισχύσει τον εαυτό του. "Εσύ είσαι δυνατός. Εσύ αντέχεις. Εγώ όχι". Αυτές είναι φράσεις της καθημερινότητας ενός τυράννου που δεν εννοεί να προχωρήσει σε κάποια διαδικασία αυτογνωσίας και βελτίωσης, παρά επιθυμεί την υπηρεσία των άλλων με την επίκληση της αδυναμίας του. 

Η αναξιοπρέπεια εμποδίζει την πρόοδο. 

Η αδικία έπεται για τον άτυχο "ισχυρό". 

Για την όλη κατάσταση δέχομαι πλήρως τον όρο "δικτατορία της ευαισθησίας", που είχε δώσει ο ψυχολόγος Πιντέρης, κάποτε. 

Η ωρίμανση είναι επώδυνη και προϋποθέτει την αυτογνωσία και την ανάληψη ευθυνών. Οι δικτατορίσκοι της ευαισθησίας, φυγόπονοι για να ωριμάσουν, επικαλούνται "αγιάτρευτα τραύματα" του παρελθόντος και παραμένουν οι συνταξιοδοτημένοι της ζωής. Μια τέτοια ζωή εγγυάται την έλλειψη αυτοεκτίμησης. Ασφαλώς. Είναι η πιο σίγουρη τιμωρία. Απομένει ένας αληθής οίκτος για τον "ισχυρό" που έγινε ο υπηρέτης κάποιου που δεν άξιζε να γίνει ούτε υπηρέτης.  

Το παράσιτο κατοικεί όπου ο μεγάλος έχει μικρούς πληγωμένους αγκώνες. 

Φρειδερίκος Νίτσε. Τάδε έφη Ζαρατούστρα 

Υ.Γ. ...κι όταν βλέπω "ζωγραφική με το στόμα", παραολυμπιάδα και άλλα παρόμοια που έχουν να κάνουν με ανθρώπους που έχασαν πολλά από την υγεία και την αρτιμέλειά τους, αλλά όχι την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια, τότε πείθομαι περισσότερο για τα παραπάνω.

3 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Το "δικτατορία της ευαισθησίας" είναι γνωστό από παλιά.
Καλό το ποστ.

7:06 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Σκέφτηκα πολλές φορές να στείλω κάποιο σχόλιο, αλλά δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου σε ποια από τις δύο κατηγορίες ταιριάζω καλύτερα...

4:04 μ.μ.  
Blogger Finteias said...

@ costoleole

Εγώ νομίζω ότι ξέρω.

Γειά και χαρά.

10:54 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home