Φιντείας

Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας... Carry coals to Newcastle...

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006

Ζωντανή ανάμνηση



Επιστροφή από την Κρήτη. Πολλές αναμνήσεις έφερα στην πόλη από την μεγαλόνησο. Επισκέφθηκα την Κνωσσό, μουσεία στο Ηράκλειο, είδα τη φυσική ομορφιά στην Πρέβελη και στον Πλακιά, στα Χανιά και στο Ρέθυμνο.
Όμως η Κρήτη δεν είναι κάτι τόσο απλό, για μένα τουλάχιστον, ώστε να την αντιμετωπίσεις ως μουσείο ή ως τοπίο.
Πρέπει να ψάξεις να βρεις την ψυχή. Δεν τουριστικοποιήθηκε ακόμα όλη η Κρήτη. Κάπου υπάρχει κάτι το ζωντανό από ό,τι έχει κάποιος διαβάσει ή ακούσει γι' αυτόν τον τόπο. Καλός ο Ψηλορείτης ως θέαμα, αλλά πρέπει να τον ακούσεις. Όμορφα τα λευκά όρη, αλλά θα πρέπει να τα αγγίξεις.
Αυτό γίνεται μόνο με τους ανθρώπους. Θα πρέπει να βρει κάποιος ανθρώπους που απέμειναν και που κρατούν κάτι από το παρελθόν, στο οποίο η μεγαλόνησος δικαιολογεί τη φήμη της.
Λεβεντιά, υπερηφάνεια, φιλότιμο.
Θα πρέπει κάποιος να απομακρυνθεί πολύ από τα τουριστικά μαγαζιά προκειμένου να βρει κάτι τέτοιο. Θα πρέπει να ψάξει εκεί που δεν ψάχνουν όσο ήρθαν για να αγοράσουν ένα μαχαίρι ή ένα μαντήλι για...σουβενίρ. Η ψυχή είναι ξεχασμένη, αλλά υπαρκτή.
Κρατώ καλούς δεσμούς με το νησί για περισσότερο από δέκα χρόνια τώρα.
Ένας καλός φίλος με οδήγησε εκεί ακριβώς που ήθελα. Στο στόμα της Κρήτης, στο σώμα της, στην ψυχή της, στους ανθρώπους.
Στα όρη. Εκεί που δεν βλέπεις πολλούς ξένους να ψάχνουν για παραλιακά μπαρ, εκεί η ψυχή ζει, στην πιο ζωντανή απομόνωση.
Οι άνθρωποι είναι απλοί, αλλά γεμάτοι από γνώση που απέκτησαν ζώντας απλώς σ' εκείνον τον τόπο. Διακρίνεις τέτοιον άνθρωπο, όταν ξεστομίζει πράγματα που οι άνθρωποι των πόλεων μόνο μέσα από διάβασμα τα γνωρίζουν.
Ένας βοσκός μου εξηγούσε τον τρόπο με τον οποίον μπορούν και κατεβαίνουν τα βράχια του Ψηλορείτη χρησιμοποιώντας ένα ξύλο. Στην πραγματικότητα μπορεί κάποιος να γλυστράει σχεδόν στις πέτρες κατεβαίνοντας αρκετά μέτρα μιας απότομης κατηφόρας που αλλιώς θα έκανε πολλή ώρα για να την κατεβεί.
"Αυτό θέλει τόλμη", του είπα
"Όλα θέλουν τόλμη", μου απάντησε.

Μου 'μεινε.
"Θαρσείν χρή", που μάθαμε κι απ' τα βιβλία.

Για τέτοιους έγραφε ο ποιητής ότι "...κάθε τους λέξη είναι ένα ποτήρι κρασί μια γωνιά μαύρο ψωμί..."

Μαζί με τις διακοπές βρέθηκα και στον γάμο δύο καλών φίλων.
Τις ευχές μου από καρδιάς!

2 Comments:

Blogger Unknown said...

Πόσο θα κρατήσει όμως ακόμα η ψυχή;

1:47 μ.μ.  
Blogger Finteias said...

@ Tolisbak

Καλό το ερώτημα Tolisbak.

Το ότι πρέπει να έχει κάποιος καλές διασυνδέσεις για να την βρει σήμερα, είναι κάτι που δείχνει ότι ήδη έχει αρχίσει να χάνεται.

Ίσως δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμα.

10:48 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home