Οι εξουσίες και η εξουσία

Μετά τον Τσοχατζόπουλο τώρα και ο Παπαγεωργόπουλος γνωρίζει τη φυλακή.
Έστω και σε κελί μη καπνιζόντων
17,9 εκατομμύρια Ευρώ (περίπου 6,1 δισεκατομμύρια δραχμές).
Ο πέλεκυς του νόμου δεν μπορεί να μην πέσει.
Ο ίδιος αρνήθηκε την ενοχή, η γυναίκα του τον θεωρεί ως αποδιοπομπαίο τράγο.

Με τις τελευταίες δίκες δημιουργείται ένα ρήγμα που δείχνει (έστω και με επιφυλάξεις πολλών) ότι οι τρεις εξουσίες δεν είναι μία.
Η ισονομία είναι δείκτης υγείας της κοινωνίας κι αυτό δεν είναι εφικτό χωρίς μια ουσιαστική διάκριση των εξουσιών.
Επισημάνθηκε από την εποχή του Μοντεσκιέ:
Το παν θα χανόταν, αν ο ίδιος άνθρωπος, ή το ίδιο σώμα αρχόντων ή ευγενών ή του λαού, ασκούσαν ταυτόχρονα αυτές τις τρεις εξουσίες: το να νομοθετεί, να εφαρμόζει τις δημόσιες αποφάσεις, και να δικάζει τα εγκλήματα ή τις διαφορές των ιδιωτών.
(Μοντεσκιέ, Το Πνεύμα των Νόμων)
Για πολλά χρόνια στη συνείδηση του λαού είχε παγιωθεί το ότι κανείς από τους ασκούντες την εξουσία δεν θα δικαστεί και δεν θα καταδικαστεί (αφού η εξουσία είναι μία).
Βλέπουμε μια μεταστροφή, σπάζοντας κάπως την πεποίθηση που λέει ότι τους μεγάλους ενόχους τους καταδικάζει μόνο η ιστορία.
Όποια κι αν είναι η τιμωρία θα έχει μόνο χαρακτήρα ανταπόδοσης αν δεν ακολουθήσει η επιστροφή των υπεξαιρεθέντων. Η τιμωρία έχει το νόημά της, αλλά υπεράνω αυτής είναι η αποκατάσταση της αδικίας. Η κοινή περιουσία θα πρέπει να ξαναγίνει κοινή.
Στην αντίθετη περίπτωση, είτε μιλάμε για εξιλαστήριο θύμα είτε για μεγάλο ένοχο κατ' ουσίαν το αποτέλεσμα θα είναι τυπικό.
Τα πτώματα δεν ανασταίνονται, αλλά τα υπεξαιρεθέντα κάπου βρίσκονται.
Οι πολίτες περιμένουν.