Επετειακό

"Ο Εκλαμπρότατος Μαυροκορδάτος ήταν σύμφωνος κι αυτός, ο Φαναριώτης, εις το σκέδιον να ξεκάμουν τους στρατιωτικούς. Τόβαλε κι αυτός σ' ενέργεια ευτύς, άμα ήρθε στο Μισολόγγι, χωρίς να χάση καιρόν. Ηύρε πρόφαση η Εκλαμπρότη του εις το Μισολόγγι, ότι ο Καραϊσκάκης αγρικήθη με τους Τούρκους. Έβαλε ανθρώπους δικούς του, τους έκαμε κριτάς να τον περάσουνε από το κανάλι της δικαιοσύνης του, να τον σκοτώσουνε. Τον κρίναν και τον είχαν χαζίρι, κι αν δεν τον γλίτωναν οι σύντροφοί του, θα τον σκότωναν. Ακούτε εσείς; ο Καραϊσκάκης, από δέκα χρονών παιδί κλέφτης, θα γύριζε με τους Τούρκους, οπού τους σκότωνε μέσα στους λόγκους και περπάταγε ξυπόλυτος από μικρό παιδί διά την λευτεριά. Ο Εκλαμπρότατος, το ζυμάρι των Τούρκων, ο δουλευτής αυτηνών, των Τούρκων, ο Μαυροκορδάτος, ο αγαπημένος των τύραγνων, κατάτρεχε τον Καραϊσκάκη να τον καταδικάσει εις θάνατον!"
Στρατηγού Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα

Αυτό και πολλά άλλα αποσπάσματα μπορούμε να παραθέσουμε για να γίνει αντιληπτό το ότι η περίοδος της επαναστάσεως δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη, όσο μαθαίναμε στις πρώτες τάξεις της βασικής εκπαίδευσης. Όσο μεγαλώνουμε, καλό είναι να τολμούμε να δούμε την αλήθεια. Δυστυχώς τα γεγονότα ήταν τέτοια που δύσκολα θα χαρακτηρίζαμε αγνούς όλους όσους μνημονεύονται. Οι εμφύλιες συγκρούσεις είναι κάτι που θα πρέπει να μας αναγκάζει στο να ψάξουμε την αλήθεια.
Χωρίς ν' ασχοληθούμε με την απόδοση της δικαιοσύνης για το συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας, θα κρατήσουμε μόνο το συμπέρασμα που λέει ότι η αλήθεια πολύ δύσκολα θα ταυτίζεται με έναν απλοϊκό διαχωρισμό σε καλούς από τη μια και κακούς από την άλλη.
Υπήρχαν και εντός ημών πολλά μελανά σημεία. Θα έλεγα ότι και στην ιστορική μας ματιά θα πρέπει να είμαστε αρκετά σεμνοί κι όχι πλημμυρισμένοι από αβάσιμη έπαρση.
Σίγουρα υπήρξαν πολλές πράξεις γενναιότητας κι αυτοθυσίας, αλλά το να επαναλαμβάνουμε την επίκληση των περασμένων δεν αποτελεί βατήρα για το παρόν και το μέλλον.
Κάποτε άκουσα την κάπως προκλητική άποψη που έλεγε ότι δεν θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τις ωραίες πράξεις των προγόνων μας, όταν μάλιστα οι δικές μας δεν φαίνεται να τις μοιάζουν.

Κάποτε θα πρέπει να μάθουμε να αγαπούμε αυτήν την χιλιοειπωμένη πατρίδα και εν καιρώ ειρήνης.

Από την άλλη, έχουμε ένα γεγονός με συμβολική αξία. Την ημέρα της επετείου, η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου υφίσταται δεινή ήττα από την τουρκική στον χώρο που φέρει τον όνομα του ξακουσμένου οπλαρχηγού.
Όπως έχω ξαναγράψει, εγώ ποδοσφαιρόφιλος δεν είμαι. Δεν παρακολούθησα καν αυτόν τον αγώνα. Έμαθα το αποτέλεσμα και κρατώ τη συμβολική αξία του γεγονότος.
Που θα πει ότι δεν γίνεται να επικαλούμαστε τα ταμπούρια των οπλαρχηγών, για να ταμπουρωθούμε εμείς, μη και αντικρίσουμε την απραξία και την αστοχία μας.

Επαναλαμβάνω:
Κάποτε θα πρέπει να μάθουμε να αγαπούμε αυτήν την χιλιοειπωμένη πατρίδα και εν καιρώ ειρήνης.